เด็กน้อย ค่อยค่อยขีดเขียนภาพใส เป็นบ้าน เป็นท้องฟ้า กว้างไกล เป็นต้นไม้ใหญ่ใหญ่ในเขาชัน ดินสอเปื้อนมือ จับถือกำแน่นตั้งใจมั่น ดีใจ ปลื้มใจ รำพัน รอยฝันทาบวาดรอยใจ ดินสอกุด เธอหยุดวาดภาพผันไขว่ มีดคมเหลาลงบรรจงไว้ หมายให้ดินสอแหลมคม แม่ผ่านมาเห็น ตกใจแทบเต้น ... ดุข่ม มีดพลาดบาดมือลึกจม เลือดไหลเป็นปมในใจ แม่ตีมือหนูน้อย น้ำตาตกผล็อยผล็อยถามไถ่ แม่จ๋า ... หนูผิดอะไร ภาพวาดใสใส ตั้งใจทำ รอยเปื้อนบนกระดาษ รอยวาดลบได้ไร้รอยจ้ำ แต่รอยผิดพลาดบาดแผลจำ หนูน้อยชอกช้ำตรึงตรา เลือดไหลผ่านกระดาษ ภาพวาดเปื้อนแดงเปรอะพร่า สะอื้นยืนปาดน้ำตา แผลเจ็บปวดปร่า ... ใครลบ.
แดดเช้า 11 ต.ค. 2548 00:10 น. - ID 82222 
779
3
0
11 ตุลาคม 2548 00:30 น. - comment id 525789
**ก่อนนั้นฉันฝันรักหรู** **เชิดชูเทียมเป็นเช่นขวัญ** เรียมเป็นเช่นด้วยช่วยกัน ใยพลันต้องตายวายชนม์ ยุคนี้เธอเปลี่ยนฉันเปลี่ยน หวานเลี่ยนเกินไปคล้ายสน ใยใช้รักด้วยช่วยยล เหตุผลของใครความใคร่เอง** **รอยเปื้อนนี้ใครทำนอกจากตัวเราเอง**
11 ตุลาคม 2548 01:00 น. - comment id 525797
คนมีอำนาจ ต้องเอาความรักและความเข้าใจ ดูแลผู้ด้อยกว่า... กลอนสื่อความรู้สึกได้เยี่ยมยอด... ราตรีสวีสดิ์ค่ะ
11 ตุลาคม 2548 07:52 น. - comment id 525808
ความห่วงใยมากเกินไป..บางครั้งก็ไปขัดขวางจินตนาการบางสิ่งบางอย่างของเด็กน้อย...ปล่อยให้เขาเรียนรู้ด้วยตัวเอง..เพียงเราเฝ้าดูแลอยู่ห่างๆ...หากเขาล้มปล่อยให้เขายายามลุกเองก่อน...จนกระทั่งถึงจุดหนึ่งที่ว่าเขาไม่ไหวแล้วค่อยยื่นมือเข้าไปช่วยหลือ... ....แวะมาพร่ำๆอะไรก็ไม่รู้แต่เช้านะครับผม..
11 ตุลาคม 2548 10:59 น. - comment id 525853
เด็กน้อย รอคอยมือใครให้ดินสอ ดินสอที่เหลาให้แหลมพอ พอจะเกิดก่อเป็นเส้นลาย ใครเหลา.. ใครเฝ้ากล่อมเกลาบอกเรื่องง่าย ว่าสิ่งนี้นั้นอันตราย เหตุผลมากมายใครอบรม พ่อแม่.. ครูแท้คนเดียวต้องผสม เรื่องราวชีวิตให้กลืมกลม อย่าแค่บ่นจ่มและเฆี่ยนตี รอยเปื้อน แค่ล้างก็เลือนก็ไร้สี แต่แผลในห้วงดวงฤดี เกินที่จะมีใดเยียวยา...
11 ตุลาคม 2548 12:13 น. - comment id 525894
รอยเปื้อนลบได้เหมือนรอยวาด แต่รอยบาดแผลสดจดจำมั่น ย้ำเตือนสติตัวทุกวัน ว่ามันมีที่มาอย่างไร .. รอยแผลบาดลึกสุดหยั่ง มาจากความพลาดพลั้งเผลอไผล รอยฉีกขาดของหัวใจ จะลบมันอย่างไร .. ช่วยบอกที ... รอยบางอย่างจางหาย .. รอยในใจ .. ทำอย่างไร .. จักลบเลือน ..
11 ตุลาคม 2548 14:12 น. - comment id 525947
แม่รักลูกผูกใจในความห่วง แต่ผลพวงห่วงใยผิดเป้าหมาย เกิดเป็นรอยแผลเป็นที่กลับกลาย คล้ายเหมือนหน่ายในรักผลักไม่จริง แม่ทุกคนรักลูกบ้างครั้งก็แสดงออกมา ไม่เหมาะสมทำให้เหมือนไม่รัก
11 ตุลาคม 2548 14:15 น. - comment id 525949
เข้าไม่ถึง..จึงสร้างรอยแผลใจ เลือดรินไหลย้อนยอกกรอกหัวอก จินตนาการผ่านความสะท้านสะทก ดั่งดาวตกจมดินสิ้นแสงงาม รอยแผลที่ยากลบเลือน..คงต้องใช้เวลา ความเข้าใจ และความเข้มแข็งส่วนตนนะคะ.. น่าเห็นใจในเรื่องเหล่านี้จริงๆ
11 ตุลาคม 2548 17:37 น. - comment id 526055
จินตนาการใครขวางได้ :-)
11 ตุลาคม 2548 17:52 น. - comment id 526064
หน้าส่วนตัว
เรนจำได้นะคะ แบบเรนก็เคยถูกมามี้ตี เรนร้องไห้ น้อยใจ ..ในสิ่งที่ได้ยิน มามี้บอกกับพ่อ มามี้ตีเพราะมี้รัก ..เรน
เรนว่าไม่จริงหรอก หากมี้รักเรน มี้ก็ต้องไม่ตีเรน..
เก๊าะมี้มัย? .. ไม่เหมือนพ่อ เพราะพ่อไม่เคยตีเรน พ่อจะบอก และให้เหตุผลทุกครั้ง ที่เรนทำผิด..
แต่มี้ตีเรน เพียงเพราะเหตุผลของมี้ ที่เรนไม่รู้..
ก็ถ้าหากมี้รู้ ..วันนั้นเป็นวันที่เรนจำ มามี้ จะมีความรู้สึก แบบเรนเปล่าคะ ..
ภาพครูหรือมามี้..ที่ถือไม้เรียว.. กลับทำให้เรนรู้สึกกลัว ..
เรนไม่ชอบไม้เรียว และเรนก็รู้ว่า .. ทุกคนก็คงไม่ชอบไม้เรียวเช่นกัน..
บางครั้งการใช้อำนาจ จนเคยชิน ..ทำให้ไม่รับรู้ถึง ..ความรู้สึกตรงนั้นได้ นะดิคะ ..
..
ภาพวาดข้างผนัง..
โมเมจัง..เอื้อมมือคว้า
ยืนใจสั่นระรัว..
หวาดกลัว.. ผู้ใหญ่จะตีมือ..
ก็แค่ชื่นชม..
เด็ดมาดม..มิได้หรือ..
บอกดิคะ บอกว่า ..สิ่งนั้นคือ..
เขตหวงห้าม อย่าตามมา..
..
แว้ป..
12 ตุลาคม 2548 10:19 น. - comment id 526251
เคยอ่านหนังสือเล่มนึง หนักกะลาหัวเด็ก บางที ผู้ใหญ่ ก็ไม่สามารถเข้าใจถึงหัวใจเค้าได้
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
