ด้วยปีกแห่งฝัน...

พุด

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song82.html
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song19.html
(รักข้ามขอบฟ้า..อาลัยรัก)
.................


จันทร์เสี้ยว...ดวงเศร้า
ลอยคว้างอย่างแสนงาม..ในท่ามฟ้าแจ่ม
ผม..
จุดเทียนวะวับแวมวะวิบวาว
ในค่ำคืนที่เหงาเปลี่ยว
ที่ยังพอมีไรแสงดาวระริบหรี่


ราตรีนี้...
ผมตั้งใจมาพลีร่างจิต
มาสถิตนอน ณ..เรือนจำปี..นานๆที 
แบบที่..
อยากย้อนรอยถอยบรรยากาศ
ให้แสนสุขเกษมเปรมปรีย์
แบบ..ที่
ให้หัวใจดวงสะออนได้รับกลิ่นไอฝนระรินร่ำ


ที่ไม่ว่าจะเป็น
กลิ่นไอฝนไอฝัน..กลิ่นไอดินที่ไหนไหน
ในพื้นพสุธาในหล้าโลกนี้..
ที่...
ผมเคยไปใช้ชีวีชีวิตมาอย่างนานเนานับสิบปี
อย่างคนเหงาใจอย่างคนไกลบ้าน 
ก็มิหวานหอมให้ไสวไออุ่นละมุนละเมียด
ณ..ภายในดวงจิตสถิตงามเป็นสุขนิรันดร์
ได้เท่าเทียมกันกับ
กลิ่นไอดินแห่งผืนแผ่นดินไทยนี้..
ที่เป็นดั่ง..*ผืนดินเกิด..*


และกับ..
ในราตรี...ยามนี้
ที่ดวงดงดอกไม้ไทย
กำลังไหวหวาน
กำลังพร่างผลิผุดช่อละออรวงดวงดอกตระการ
ไม่ว่า..
แก้วสราญ ฤา การะเวก  จำปี 
 ที่กำลังน้อมพลีพวง
ให้แสนหอมห้วงในนวลใจ...ในดวงใจ..


ในท่ามความเงียบงามสงบสุข 
ผม...แอบซุกตัวเองกับหมอนนิ่มนวล
พร้อมกับหลับตา...
รับอวลหอมอวลงามเงียบแห่งทุกสรรพสิ่ง


ผมนอนนิ่งๆ
ทิ้งใจให้ผสานไปกับความสงบสงัด
ที่แสนชัดลึกในมโน...นึก
และ...
โน่น..บนฟากฟ้า
ที่มีแสงเดือนพราวดาวระเรื่อราง
ผมเห็น...นกเหล็กสีเงินงาม 
กำลังกางปีก ร่อนบินไปยังแดนดินไหนก็ไม่รู้


ทำให้ผม..
แสนคิดถึงคนในดวงใจ...อย่างที่สุด
ที่.ราวนกไพร แสนงาม
ได้ติดปีกแห่งฝัน..
พลันบินไปทั่วโลกหล้านี้
และอย่างมีอิสราเสรีอย่างมีความสุข...
ผม...
ได้ยินบทเพลง..
วะแว่วหวานมาในท่ามภวังค์รักภวังค์ฝัน
......................


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song82.html
รักข้ามขอบฟ้า ศรีไศล สุชาติวุฒิ
ขอบฟ้า เหนืออาณาใดกั้น
ใช่รักจะดั้น ยากกว่านก โบยบิน
รักข้ามแผ่นน้ำ รักข้าม แผ่นดิน
เมื่อความรักดิ้น ฟ้ายังสิ้นความกว้างไกล
ขอบฟ้า ทิ้งโค้งมาคลุมครอบ
อ้าแขนรายรอบโอบโลกไว้ ภายใน
เหมือนอ้อมกอดรัก แม้ได้ โอบใคร 
ชาติภาษาไม่ สำคัญเท่าใจตรงกัน
รัก ข้ามขอบฟ้า รักคือ สื่อภาษาสวรรค์
อาจมีใจคนละดวง ต่างเก็บอยู่คนละทรวง
ไม่ห่วงถ้ามีสัมพันธ์
ขอบฟ้า แม้จะคนละฟาก
ห่างไกลกันมาก แต่ก็ฟ้าเดียวกัน
รักข้ามขอบฟ้า ข้ามมา ผูกพัน
ผูกใจรักมั่น สองดวงให้เป็นดวงเดียว
รัก ข้ามขอบฟ้า รักคือสื่อภาษาสวรรค์
อาจมีใจคนละดวง ต่างเก็บอยู่คนละทรวง
ไม่ห่วงถ้ามีสัมพันธ์
ขอบฟ้า แม้จะคนละฟาก
ห่างไกลกันมาก แต่ก็ฟ้าเดียวกัน
รักข้ามขอบฟ้า ข้ามมา ผูกพัน
ผูกใจรักมั่น สองดวงให้เป็นดวงเดียว
...........


วันนี้..................
ในยามบ่าย..
ผมพาตัวเองเดินดายเดียวในตลาดนัด
ทั้งๆที่มีคนมากมายเดินกันขวักไขว่ราวมดปลวก
ผม..
เพียงแค่อยากลองหลีกลี้หนีความจำเจ
ที่ผมเคยชินทุกวารวัน
ลองไปเดินดูสวรรค์บนดินของนักจับจ่าย


ที่มิใช่...
มีเพียงชาวไทย
หาก..
มีผู้คนนักท่องเที่ยวจากทั่วทุกมุมโลก
มาจับจ่ายอย่างเมามันส์อย่าง...สุขสันต์
ได้..
เติมสุข
ด้วยวัตถุที่มีทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้า..ท้าเงินงาม
ที่จะวิ่งตามย้ายที่ออกไปตุงในกระเป๋าคนที่ผลิต..


แต่.............
สำหรับชีวิต..ผม.
แค่มาทอดทัศนาความเป็นไป
และ
พอให้หัวใจได้สัมผัสแผกบ้าง
ใช่ฝังตัวเองเพียงบ้าน 
และทำแต่งาน งานและงาน..


ผม...เดินดู บัว บัวเผื่อนบัวผัน...
บัว...ที่มากี่ครั้งๆ
แม่ค้าเจ้าประจำผู้รู้ใจจะรีบจัดใส่ถุงให้
ดูต้นไม้....กรายกลีบลีลา
กล้วยไม้นานาหลากพันธุ์
ดู ...
ไอเดียแห่งความฝัน
ของนักประดิษฐ์รุ่นใหม่
ที่แสนจะมีไฟแรงในด้านต่างๆ


และ...
พลัน...หัวใจดวงไร้อยาก..
ก็จำพบวิบาก
ให้อยากเทเงินงามออกนอกกระเป๋าเข้าให้แล้ว
ตามประสามนุษย์ปุถุชนคนธรรมดา 
ที่บางคราก็ยังหนีไม่พ้น..
แม้นรู้อดทนที่จักรำงับดับได้นาน
ในทุกกิเลสลามไล้ให้ อยาก อยาก
 เสียมากจนเกินพอดีพอเพียง


แต่นาที..นี้..
ที่รายรอบพลีเต็มไปด้วยวัตถุๆ..
จะอยู่เฉยไปไย...
ก็แค่ตามใจตัวเองนานๆที
นั่น..ไง...
ของที่อยากพลี อยากได้..วางไว้ตรงหน้านี่แล้ว
*เจ้าโคมไฟ ...*
ที่ใช้เชือกควั่นไปมา หากทว่านำไปชุบสีสัน
ให้มลังเมลืองฝัน ต่างๆกัน...


*โคมไฟ ..*
ที่ทำจากมือน้อยๆของน้องๆ
ที่
กำลังขะมักเขม้นร้อยฝันพันถักทอ..อยู่ตรงหน้า
ให้ผมละล้าละลัง...


ผม..หยุดเดิน..
และไม่กี่นาทีตามหลังมา...ก็ตัดสินใจ
 ขอเป็นหนึ่ง
ในเจ้าของโคมไฟสีน้ำตาลไพลน้ำตาลไหม้
ที่คล้ายทายทัก..รอให้ผมควักเงินซื้อ
ผม..
คนที่มักซึ้งซาบอาบอิ่มกับงานทำมือทุกชนิด


และ..
ที่แสนพิสมัยเพราะโคมไฟนี้ราคาไม่แพง
แถม..
ให้สีแสนโรแมนติก 
คิดว่า..
ยามแขวนไว้จะ..
พรายพร่างกระจ่างแจ้งวะแวมวับ
ราวกับ..
ดาวมากระพริบระริบหรี่ล้อเลยทีเดียว...


ผม..คิดว่า 
คงราวแสง
ในคืนเดือนเสี้ยวประมาณนั้นประมาณนี้
ที่ มาตรแม้น...
แสงใดไหนเล่า
จะงามเท่าแสงธรรม แสงธรรมชาติ
แต่...
หากจิตใสใจดวงงามเรา
ยังอยากพิลาสพิไล
ให้มี...ไออุ่นอวลเอื้อถึงในห้องหับ
ที่อยากจะเนรมิตให้บรรเจิด...จิตน่าพิสมัยพอกัน


และ...
ไม่นานนาที...
ที่ สองขานี้ได้เดินมาเดินไป
เหตุไฉนเล่า..
สายตาแสนซึ้งเศร้าซุกซน
จึงพากมล..ให้ไปต้องใจกับข้าวของบางสิ่งเข้าอีกแล้ว..


*ปลอกหมอนสีขาว* ขาว
สะอาดใจสบายตา
ที่ผมนี่หนา..เป็นโรคแพ้ความขาว
แห่งเครื่องนอนหมอนมุ้ง 
ที่มีแต่ขาวๆไสว...ไม่ก็นวลๆไข่ไก่
เพราะอะไร...
เพราะร่างและหัวใจผมรู้สึกสะอาดสว่างสงบ
ยามพบพาตัวเองไปนอนนะซี..
ยามที่ได้ชิดใกล้ความขาว..
ราวความงามง่ายไร้สีสันใดใด...


และ...
ในท่ามอากาศร้อนระอุ
ด้วยอุณหภูมิชีวิต 
ใต้หล้าใต้ฟ้าไทย ณ..นาทีตรงหน้า
ในสายตาสายใจผม
ไยพลันพาพบกับความหนาวเหน็บ..


ในอณูนึกแห่งทุกทุกข์ผู้คน...
ผองชนที่มากมายในใต้ฟ้า 
ในหล้านาทีนี้ 
ที่ผู้คนพากันมองผ่านเฉย
มีชายหญิงวัยชรา สองตายาย
พากันมานั่งขอทานจากผู้ผ่านใจบุญ
ร่างอันทรุดโทรมดูซ่อมซ่อ รอต่อหวัง
สามี..ชรานั้น
เพียรเอาน้ำให้ภรรยาดื่ม เพราะอากาศร้อน


ผมหยุด...มองนิ่งนาน..
สะเทือนสะท้อนสะท้านใจ
เสมือน
ย้อนดูละครแห่งชีวาชีวิตมวลมนุษย์
ที่..
ยังมิสิ้นทั้งทุกข์โศกโรคภัย
 แลมากดวงใจมืดบอดในความยากไร้
รอต่อยอดแตกกอบุญ
รอหยาดละมุน
จากน้ำค้างน้ำใจ น้ำใสน้ำอมฤตธรรม
ที่จะ..
คอยพร่างพรมรินรดหยดให้
อย่างมากมีเมตตากรุณา
ราว...
เพื่อนร่วมโลกชะตากรรม
 มาเกิด แก่เจ็บตาย ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น


และสำหรับผม...
กำลัง..ใช้สายตา 
พาสายใจสอนสัจจะใจบทเรียนจริง
อย่างนิ่งทบทวน ในภาพตรงหน้า..
และ...
ด้วยดวงใจสะเทือนไหวอ่อน
อย่างอ่อนโยนที่สุดแล้ว
หัวใจผม..ดวงแก้ว
ราวลอยมิหยุดยั้ง ...ติดปีกขึ้นเหนือราวฟ้า...ไกล..
มองเห็น..
ทะเลโลกย์ทะเลโศก ทะเลคนทะเลน้ำตา
ที่..
กำลังวนว่ายฟันฝ่า
ทั้งจากพายุใจ พายุจริง..รอ..ท่วมนอง


หัวใจผม..ดวงใสเริ่มหม่นหมอง
กำลังสะอื้นไห้...
กับมากทุกข์ทนหลายชะตากรรมชีวิต
ที่ถูกลิขิตมา อย่างหนีวิบากรักวิบากกรรมมิพ้น..


และ...
แม้นกระทั่งตัวผมเอง..
ที่ยังจำต้อง..
เวียนว่ายปะปนกับทุกข์สรรพสิ่ง
รอเพียงจิตรู้วางนิ่ง สลัดทุกข์พันธนาออกไป
ด้วยตัวตน..ด้วยกมล..ที่ฝึกจิต..
 อย่างมิท้อแท้ยอมแพ้พ่าย...
ให้รู้ทันเท่า  ..
รู้คิดดี  คิดได้  คิดให้ 
อย่างมิยอม..ลด  ละ เลิกเพียร...


ผม......
ค่อยๆดึงจิตกลับมา..
และ
กับหน้าที่ เพื่อนร่วมโลก ..ชะตากรรม
ผม..ค่อยๆวางเงินให้
แล้วหันหลังลามาอย่างช้าช้า 
อย่างแสนมีความสุขสว่าง ณ กลางใจ..


ผม..
คิดว่าชีวิตผม..
มิยึดติดทุกข์ทนกับเรื่องเงินงาม..
ก็เพราะ..
กุศลจิตแห่งความมากเมตตาทานบารมี
ทั้งๆที่...ชีวิตผมนี้ใช่จะร่ำรวย
หากทว่า...
ผมก็ไม่รู้ด้วยเหตุใด
ที่ผมได้เกิดมากับใจดวงนี้
ดวงที่มีกระแสธาร..การให้
 พร่างพรายอยู่ในสายเลือด
ในชีวาชีวิตมาตั้งแต่ยามเยาว์
ที่จิตใส คิดได้คิดดี เอง ใช่อยากบรรเลงกระซิบบอกใคร..


และ..
ทุกนิยามขั้นตอนแห่งประสบการณ์ชีวิต
ที่เพียงนิดน้อยหนึ่ง..
มาพึง..มาเพียรเล่า
เพราะ..
ผมแค่..  
อยากระบาย...ให้สายธารแห่งเกษมบุญนี้
ได้พลี..
เป็นดั่งบทเรียนไหลละมุน
เพื่อเผื่อแผ่แก่ผู้ที่ยังทุกข์ทน...
ผองคนแห่งผู้ชิดใกล้
ที่ยังมีอีกมากมายนัก..
อย่างผู้ที่...รู้รัก..รู้เสียสละ..รู้ปันแบ่ง..มิแล้งไร้น้ำใจ
ดั่งบัวแล้งน้ำ..


ให้ทุกนวลเนื้อ..
แห่งหอมกรุ่น..งามใจ 
ได้...
 รู้คำล้ำเลอค่า
คำที่ว่า *ยิ่งให้ยิ่งได้* 
แม้นเรามิหวังได้ใด..
หากน้ำใส  ...น้ำพระธรรม..
จะคืนหลังกลับมา..
มา..
ระร่ำรินให้ดวงชีวินชีวิตเรา
ได้พบสิ่งแสนศักดิ์สิทธิ์
ได้พบ..
ทิพยนิรมิตพลังธรรมแห่งปิติเกษม..อย่างมิรู้สิ้นรู้จบ..


ได้พบแสงธรรมแสงทอง...
คอยทอดทอรอให้พบ
ความสว่าง..
คอยนำทางใจ..ให้แสนไสวพร่างกระจ่างจิต
ดั่งดวงชีวิตคือ อัญมณีแก้ว ..
ที่จัก...
แพรวพรายฉายฉันท์..กระจ่างขวัญ 
 ตราบ...จนถึงวันสุดท้าย...
แห่งลมหายใจนี้
ที่ช่างแสนสั้นเป็นยิ่งนักแล้ว...


ผม...
นอนดูธรรมชาติ ...ในวาดวงว่าง
และ..
กับใจดวงเริ่มวาง  ในงามนิ่ง
กับทุกสรรพสิ่ง
ทิ้งทุกทุกข์มายา...


ที่พาดล..ให้ดวงกมล...
ผมลอยเหนือหล้าและเหนือฟ้าดิน
มิถวิลอยาก...ทั้งทุกข์สุขมารุกโหม
ให้หมองหม่นในกมลนาน กมลราน..อีกเลย..
ตราบชั่วกาลกัป์ป...ตราบชั่วฟ้าดิน..!
.........................


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song19.html
อาลัยรัก ...ชรินทร์ นันทนาคร 
ฉัน รักเธอ รักเธอ ด้วยความไหวหวั่น
ว่า สัก วัน ฉัน คง ถูกทอดทิ้ง
มินานเท่าไร แล้วเธอก็ไป
จากฉันจริงจริง
เธอ ทอด ทิ้ง ให้อาลัย อยู่กับความรัก
แม้ มีปีก โผบิน ได้เหมือนนก
อก จะต้อง ธ-นู เจ็บปวดนัก
ฉันจะบิน มา ตาย ตรงหน้าตัก
ให้ยอดรัก เช็ด เลือด และ น้ำตา
แม้ มี ปีก โผบิน ได้เหมือนนก
อก จะ ต้อง ธ-นู เจ็บปวดนัก
ฉันจะบิน มาตาย ตรงหน้าตัก
ให้ยอดรัก เช็ดเลือด และน้ำตา