___เ ส้ น ข อ บ ฟ้ า__

แดดเช้า

อรุณรุ่ง
ลวดลายคล้ายทองส่องสาด
เปื้อนปาดสีเลื่อมเหลื่อมฉาย
สะท้อนขีดเส้นเร้นลาย
คล้ายคล้ายแบ่งเส้นราตรี
ลายหลังฝน
พลิ้วเส้นเห็นขอบปิดเร้น
ลายเส้นละม้ายป้ายสี
มีอยู่ดูเหมือนไม่มี
เลื่อมลายกลืนคลี่คลายคลอน
 พลบค่ำ
ร่ำร่ำไรไรสายเส้น
เร้นเร้นสีทองรองร่อน
วาดเว้นเส้นขีดจากจร
พลบอ้อนวอนตะวันผันลา
เส้นขอบทะเล
เห่เห่คลื่นกล่อมกลืนกราย
คล้ายคล้ายสายฝันหวั่นผวา
ซัดสาดปาดเปื้อนเหมือนทา
ทะเลล้าฤๅฟ้าอ่อนใจ
เส้นขอบฟ้า ... มีเหมือนไม่มี
ทบเส้นเร้นลายคล้ายมี
เดินหาสักที่ที่ไหน
สุดล้ำขีดเร้นเส้นใด
จึงได้เก็บเส้นของฟ้า
หวังเอยหวังสวย
ฝันรินรวยเคลิ้มคิดวิจิตรค่า
รอให้ฝันพลันงามจำนรรจา
ทบลงตรงหน้าเมื่อไร
คล้ายคล้ายหวังนั้นไม่มี
มองอีกทีหวังอยู่ที่ไหน
เร้นซ่อนอ่อนขยายภายใน
ยิ้มย่องในใจคล้ายมี
ขอบเอยขอบฟ้า
จรัสตาจำรูญนักคล้ายศักดิ์ศรี
ข้าคว้าหวังหวั่นผวา-ครานี้
คล้องความดีเพื่อถึงซึ่งขอบใจ
ถึงความเป็นเส้นแห่งแรงจิต
บันดาลแนวคิดประดิษฐ์ใส
ถึงความเป็นเส้นชนะชัย
แข่งขันกันเข้าไป ... ไม่อ่อนแรง
ฉันมั่นคว้าเส้นเร้นฝัน
วุ่นวิ่งอย่างนั้นขันแข่ง
โลกหมุนขุ่น-ใส แสดง
ชัดแจ้งเพียงหวังรำไร
ทบเทียบเปรียบเปรยเผยร่ำ
ขอบน้ำขอบฟ้าสว่างไสว
เพียงมายาค่าคุณหนุนใจ
เอื้อมคว้าลมใสไม่เจอ.