ขณะ เสียงจักรกลนั้นอื้ออึง ยังมีหนึ่งดวงใจ..ที่หยุดนิ่ง ขณะ เธออิงพักพนักพิง รถยังวิ่งบึ่งบ้า..ชะตากรรม ขณะ หยุดแยกใหญ่มีไฟแดง ยังมีผู้เบียดแย่ง..เซถลำ ขณะ เมืองหายใจเป็นควันดำ อีกมากมายคราคร่ำ..อย่างจำนน ขณะ จุดมุ่งหมายคือปลายทาง เธอยังคงอ้างว้าง..กลางถนน ขณะ หนีบ้านเกิดที่ยากจน เธอยังคงดิ้นรน..เพื่อปากท้อง ฯลฯ ........................... รามอินทรา/กท. 05/04/48
ธรรม ทัพบูรพา 20 ก.ย. 2548 14:51 น. - ID 81299 
1000
2
0
20 กันยายน 2548 16:48 น. - comment id 462721
ขณะนั้น เรายังรู้สึกได้ ถึงความรู้สึกภายในที่เกิดขึ้น ความรู้สึกลึกลับที่ติดตรึง น่าสะพรึงยากใกล้ตัวของตน
20 กันยายน 2548 15:35 น. - comment id 466066
ขณะที่ความคิด..จิตมุ่งร้าย ภาษากาย..ยังดี..ที่มองเห็น ขณะที่ชีวิต..ชิดลำเค็ญ ใจยังเย็น..อยู่ได้..ไม่ท้อคน ขณะที่..ท้องฟ้า..ดูสีฟ้า เจ้าเมฆา..ก็มา..ทำเมฆฝน ขณะที่..ใจรอ..ล้าทุกข์ทน ยังมีคน..คอยหวัง..อย่างตั้งใจ ................................................ ................................................
20 กันยายน 2548 22:19 น. - comment id 517128
เมื่อวานถามเพื่อนว่า ..\" เบื่อไหม ต้องนั่งรถไกล ๆ\" \" จะทำไงได้ล่ะ ก็ที่ทำงานไกลจากบ้าน\" เพื่อนตอบมาแบบนี้ รู้สึกเห็นใจมาก อัลมิตรามีบ้านที่ไม่ไกลจากที่ทำงานนัก วันที่อยากจะเดินไปทำงาน ก็เดินไป วันที่อยากขี่จักรยานไปทำงาน ก็ขี่ไป วันที่อยากฮ่อมอเตอร์ไซด์ไปทำงาน ก็บึ่งไป วันที่ไม่อยากเปียกปอน ก็ขับรถไป แต่สำหรับหลายคนที่ต้องเสียเวลาส่วนตัวไปกับการเดินทาง เป็นอะไรที่ อัลมิตราไม่อยากเจอเลย ไม่สนุกนัก ที่ต้องเดินไปตามถนน รอรถ และก็ยืนเบียด อยู่ในรถ ไม่ไหว ไม่ไหว .. ขนาดนาน ๆ จะออกไปสังคมบ้าง กลับมาบ้านทีไร เหนื่อยอย่างกะ ไปเตะบอลแน่ะ
21 กันยายน 2548 12:10 น. - comment id 517314
- คุณmagic..ครับ ขอบคุณครับ - คุณ idaho เราเกิดขึ้นมาพร้อมกับความหวาดกลัวครับ กลัวหายใจไม่ได้ กลัวไม่ได้กิน กลัวพลัดพราก ฯลฯ เพราะเรามี\"กาย\"ที่น่าเป็นห่วง แต่คงไม่ใช่ทั้งหมดเพราะเรามี\"ใจ\"ที่ไม่น่าจะกลัวอะไร หากเราคิดว่าสักวันเราจะตายซึ่งเป็นความกลัวครั้งสุดท้ายของคน ความกลัวต่างๆที่ทำให้เรามองโลกผิดเพี้ยนไปก็จะทุเลาลง อุบายนี้แก้โรคกลัวได้ครับ..ผมคิดเล่นๆ ของผมอย่างนี้นะ.. - คุณอัลมิตรา..ผมนึกถึงตอนเรียนที่ กท.ชีวิตที่ต้องเดินทางโดยรถเมล์ ดึกดื่นตีหนึ่งตีสอง มาม่า สุรา หอเพื่อน มันบ้าสิ้นดีกับการฝากชีวิตไว้กับเขา(คนขับเมล์ กลางดึก) ในขณะ ที่หลายๆอย่างที่นี่(กรุงเทพฯ) มันซับซ้อนในวิถีชีวิตของคนแต่มันก็ไม่ยากเกินไปที่จะทำความเข้าใจกับมัน อยากจะเขียนถึงความสูญเปล่าในการใช้ชีวิต ได้หมื่นใช้หมื่น พลัดพรากบ้าน ส่วนเก็บมีน้อย มันแทบไม่มีค่าอะไรเลยจริงๆ ..ตอนนี้ผมใช้รถและทำงานใน กท.ใฝ่ฝันเสมอที่จะสะพายกระเป๋าออกเดินริมถนน โหนรถเมล์ มีเวลาผมจะทำ เดินไปเรื่อยๆ เอาเงินติดกระเป๋าสัก 500 ไปเรื่อยๆ ดูคน หิวที่ไหนก็แวะกิน อยากแวะที่ไหนก็แวะ ไม่ต้องห่วงที่จอดรถ..ผมอยากทำจัง มีเวลาผมทำแน่ครับ แต่ทุกวันนี้ขึ้นรถเมล์ไม่ถูกแล้วครับ และคิดว่าขึ้นไม่ถูกสายแน่..
21 กันยายน 2548 15:44 น. - comment id 517445
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
