๏ ผู้แพ้ ๏

พี่ดอกแก้ว

เสียงเอะอะโวยวายคล้ายฟ้าร้อง 
แผดความก้องสะทือนจนเลื่อนลั่น 
หลายคนกรูมาดูในฉับพลัน 
ว่าใครนั้นเปล่งเสียงเปรี้ยงปร้างมา 
กลางไทยมุงพุ่งพล่านปานน้ำเดือด 
คนหนึ่งเชือดอีกคนจนไร้ค่า 
คนหนึ่งคล้ายยักษ์ใหญ่ใช้ศาตรา 
แต่อีกคนสงบท่าหน้ายิ้มงาม 
ไม่ทุ่มเถียงเกี่ยงใครใช้เสียงสวน 
ไม่ยียวนย้อนใครไร้คำถาม 
ไม่โยกโย้โอ้อวดประกาศนาม 
ไม่ถือตนแก้ความตามเชือดคืน 
หลายคนว่าเขาแพ้แก่เหตุผล 
อีกหลายคนว่าเขาผิดไม่คิดขืน 
หลายคนเจ็บร้อนแทนเป็นไฟฟืน 
อีกหลายคนหยิบยื่นดอกไม้ไฟ 
ในใจคนผู้ทนต่อเกมบ้า 
มีหลักว่าอย่าพ่ายอนุสัย 
ทุ่มเถียงกันพลันกิเลสลุกท่วมใจ 
สงบไว้ใช่อ่อนแอหรือแพ้คน 
ความถูกผิดคิดยากมากเงื่อนไข 
ถูกของเราของใครให้ต่างผล 
ถูกกฎหมายถูกใจให้สินบน 
ถูกเหตุผลของธรรมนำถูกจริง 
ทุ่มเถียงไปก็มิใช่จะชนะ 
แพ้เป็นพระสุขใจได้หลายสิ่ง 
ทำดีแล้วถูกว่าอย่าประวิง 
เป็นคนจริงต้องทำต่ออย่าท้อใจ 
ให้โอกาสเขาระบายใช้ศักดา 
ดีกว่าให้เขาบ้าเป็นไหนไหน 
เมตตาให้เขาได้รับอภัย 
นี่แหละเป็นการให้โอกาสทอง 
อย่าติดข้องหมองไหม้ในศักดิ์ศรี 
ว่าเขายีเหยียบย่ำทำเราหมอง 
เรื่องศักดิ์ศรีคืออัตตาอย่าหมายปอง 
ที่ควรครองคือทำใจไร้อัตตา