ลูกอีสาน....หวนคืนถิ่น

เพชรพรรณราย

เด็กอีสานจากบ้านนาและป่าเขา
สู่ลำเนาเข้าเมืองกรุงมุ่งค้นหา
ด้วยพลังตั้งใจใฝ่ฝันมา
ปรารถนาพาความฝันอันตั้งใจ
     กายและใจเต็มเปี่ยมเตรียมต่อสู้
ลิขิตอยู่ด้วยศรัทธาค่าฝันใฝ่
อุปสรรคหนักหนามุ่งฝ่าไป
แม้หวั่นไหวใจห่วงหาบ้านนาเรา
     บางครั้งเหนื่อยเมื่อยท้อต่อความหวัง
และบางครั้งเปลี่ยวกายเดียวดายเหงา
คิดถึงผู้อยู่ที่บ้านย่านลำเนา
ผ่อนคลายเศร้าเร้าให้สู้อยู่ทุกครา
     วันเวลาพาเคลื่อนเลื่อนชีวิต
เพียรลิขิตอุทิศตนมุ่งค้นหา
ความฝันใฝ่ใจสู้ดูโรยรา
มันอ่อนล้าพาใจท้อต่อชีวี
     เด็กอีสานผ่านความฝันอันเจ็บปวด
แสนร้าวรวดปวดใจในวิถี
ความทุกข์เหงาเศร้าระทมตรมฤดี
ฝันไกลหนีวันนี้ท้อต่อชะตา
     หอบความช้ำระกำฝืนคืนถิ่นฐาน
ห้วงดวงมาลย์กาลหม่นหมองร้องไห้หา
กราบแทบเท้าพ่อแม่ท่านฉันกลับมา
ด้วยน้ำตาว่าแพ้พ่ายแทบวายปราน
     เกือบต้องตายมลายร่างเมื่อสร้างฝัน
ห้วงจาบัลย์อันโศกามาประสาน
เมื่อสิ้นคิดผิดพลั้งครั้งนมนาน
คิดถึงบ้านท่านทั้งสองให้ตรองดู
     ด้วยสำนึกตรึกจิตพิศมองเห็น
ความลำเค็ญเข็นใจให้อดสู
คำสั่งสอนตอนเยาว์วัยให้ตรองรู้
สถิตย์อยู่คู่หัวใจไม่เสื่อมคลาย
     ด้วยบุญคุณหนุนนำธรรมที่สอน
เป็นนิวรณ์ผ่อนความช้ำระกำหาย
มีทุ่งนาป่าเขาเรากร้ำกลาย
เพื่อสลายวายความเจ็บเหน็บอุรา
     เฝ้าเยียวยารักษาใจให้บรรเทา
ผ่อนความเศร้าเหงาท้อต่อปรารถนา
ก่อนจะคืนฝืนสู่กรุงมุ่งอีกครา
หวนชีวาหาความหวังอีกครั้งหนึ่ง