หนึ่งชีวิตลาลับจากไปไม่หวนกลับ ขอให้หลับเป็นสุขเถิดกลอยใจฉัน ชาติหน้าฟ้าใหม่ขอให้ได้มาพบกัน ร่วมสรรค์สร้างโลกให้สุขใจ ระยะเวลาห้าเดือนที่ผันผ่าน มัจุราชคลานเข้ามาแย่งชีวิตเจ้าไป วิ่งตามอ้อนวอนขอร้องต่อใครใคร แต่ก็ไม่สามารถต้านแรงกระแสกรรม ขอให้หลับเป็นสุขชั่วนิรันดร์เถิด ขอให้ได้เกิดในภพภูมิที่สุขสรรค์ ขอให้ได้พบเกื้อหนุนกันและกัน ขอให้ฝันของฉันนั้นเป็นจริง ต่อไปนี้บ้านคงจะเงียบและเหงา เพราะไม่มีเจ้าคอยเป็นเพื่อนแอบอิง เหลือบตามองรอบรอบถ้วนทุกสิ่ง มีเงาเหมือนจริงซ้อนเร้นอยู่ภายใน กาลเวลาผ่านไปให้ลบเลือนไปบ้าง แต่คงติดค้างในความทรงจำตลอดไป ถึงตัวใหม่จะแทรกเข้ามาระหว่างใจ และคงไม่ลบภาพเก่าให้ลับกับสายตา
26 สิงหาคม 2548 22:46 น. - comment id 508861
..... เข้าใจความรู้สึกนี้ดีค่ะ เพราะบ้านฉางน้อย เลี้ยงสุนัขไว้เป็นเพื่อนด้วย พอมันจากไปก็เสียใจกันทั้งบ้าน โดยเฉพาะฉางน้อยเอง ร้องไห้โฮเลย ค่ะ ไม่อยากพูด เศร้าจังค่ะ แต่เขาซนไงคะ วิ่งออกนอกรึ้วบ้าน รถทับอ่ะค่ะ แงงงงงงงงง
27 สิงหาคม 2548 08:39 น. - comment id 508953
...ธรรมดาของสัตว์โลกครับ... ทำมะดามันเป็นเรื่อง..ทำมะดา... สวัสดีครับ
27 สิงหาคม 2548 08:42 น. - comment id 508955
เห็นใจค่ะ เข้าใจอย่างมาก ชีวิตตัวเอง ไม่เคยขาดหมา เลี้ยงมาเยอะแยะ หมาตายทีไรร้องไห้ทุกที นี่เหลือ 5 ตัว คงไม่เลี้ยงอีก เพราะกลัวตัวเองตายแล้ว หมาจะไม่มีใครดูแล ลองหาหนังสือ \"คนรักหมา\" ของคุณชายคึกฤทธิ์มาอ่านนะคะ คนรักหมาน่าจะได้อ่านค่ะ เสียใจด้วยกับการจากไปของน้องแม
27 สิงหาคม 2548 11:28 น. - comment id 508993
สุนักข์เป็นสัตว์อันดับหนึ่งที่รักเจ้าของเป็นที่สุด สละได้แม้แต่ชีพปกป้องเจ้านายมัน เสียใจด้วยครับ แก้วประเสริฐ.
27 สิงหาคม 2548 12:39 น. - comment id 509032
สุนัขเป็นดั่งเพื่อนแท้นะคะ
27 สิงหาคม 2548 14:05 น. - comment id 509069
น่าสงสารสุนัขน้อยวิญญาณหลุด มัจุราชฉุดคร่าไปให้วอนหา โอ้สงสารชีวิตเจ้าที่เกิดมา ในไม่ช้าเราคงเป็นเช่นกับมัน ขอให้โศกหลั่งรินสิ้นน้ำตา หลั่งน้ำมาเป็นสายเลือดท่วมเขตขัณฑ์ ร้องอย่างนี้คงไม่พื้นชีวิตมัน ขอให้ผ่านเป็นอนุสรณ์อาวรพอ บุญมันมาร่วมกับเราเท่านี้ก่อน มันจึงจรไปที่ดีสุขแล้วหนอ หากชาติหน้าบุญเคยทำร่วมกันพอ ดังนี้ขอให้พบมันอีกด้วยเทอญ มันไปดีแล้วนะขอให้มันเป็นสุข ๆ เถิด และขอขอบคุณนะที่ไปร่วมอวยพรวันเกิด ให้กันภูมินทร์ ที่บ้าน แก้วนีดา นะ
28 สิงหาคม 2548 13:05 น. - comment id 509280
เรนเสียใจ..ด้วยนะคะ .. ก็เค้าเป็นเพื่อน ..ที่ใกล้ชิดเรา.. เสียใจเมื่อเค้าจากไป.... เรนเข้าใจพี่ไรไก่นะคะ ..
28 สิงหาคม 2548 14:35 น. - comment id 509317
ถึงเขาจากไปแล้ว แต่เชื่อว่าคุณยังจดจำความสุข...ความรัก ที่มีกับเขาไว้ในใจตลอดไป เหมือนที่ยังเยาว์นึกภาพตอนที่หมาที่เลี้ยงตายได้ติดตา แต่ในขณะเดียวกันภาพที่เคยหยอกล้อกับเขา เขาวิ่งอยู่ใกล้ๆ หรือตอนที่เคยกอด เคยอุ้ม เขาตอนเด็กๆ ก็ยังจำได้ดี ไม่เคยลืม ถึงวันนี้จะมีหมาตัวใหม่ แต่ก็ยังจำเขาได้ และมีความสุขเสมอเมื่อนึกถึง
18 กรกฎาคม 2554 19:15 น. - comment id 1203188
ขอแสดงความเสียใจกับสุนัขอันเป็นที่รักจากไป
12 ตุลาคม 2554 20:48 น. - comment id 1211072
"เทอจะอยู่กับชั้นตลอดไป ไม่ว่าอีกนานแสนนาน นานเท่าไรไม่ลืมเลือน ความทรงจำจะย้ำและช่วยเตือน เราต่างผูกพันด้วยรัก ตลอดไป" T_T สุดท้ายนี้ขอให้แรมโบ้รับรู้ด้วยว่า... เทอจะอยู่กับชั้นตลอดไป...