พ่อจ๋าหนูอายุสี่ขวบ

วาทิพย์

หนูเรียนอนุบาล                       แม่จากบ้านไปนานปี
ด่าทอว่าพ่อนี้                           ทั้งงี่เง่าและโง่งม
 ทำงานไม่ก้าวหน้า                   แม่ระอากองอาจม
เป็นเพชรในเปือกตม               ถูกลบคมจนไร้แวว
แม่หอบกระเป๋าเหิน                 เดินเชิดหน้าด่าเสียงแหวว
 ชั้นมีคนใหม่แล้ว                  ขับรถหรูอยู่กระทรวง
ชั้นอยากไปเมืองนอก              เฮียเขาบอกไม่ต้องห่วง
เพชรพลอยกี่ร้อยพวง               เงินยุบยับนับไม่ทัน
ดักดานอยู่กับแก                      จนเกือบแก่ยังกินมัน
กินเผือกอยู่อย่างนั้น                 ไหนสวรรค์เคยสัญญา
แกจบแค่ปอหก                       เมาปกหลกพกยาบ้า
ตัวฉันสิอุตส่าห์                       ไต่เต้าจนจบพาณิชย์
เป็นถึงแคชเชียร์หรู                  กรรมกูเอ๋ยมีผัวผิด
ก่อนแต่งไม่ทันคิด                   สะกิดใจไฝใต้ตา
ปิ๊งแกแค่ความหล่อ                  บัดนี้หนออนิจจา
พุงย้อยปากเหม็นยา                 ขืนอยู่ต่อคงบ้าตาย
แม่จากไปนานปี                      หนูร้องไห้หัวใจสลาย
ยิ่งมองพ่อยิ่งคล้าย                    ซากศพเข้าไปทุกที
คืนหนึ่งพ่อคลุ้มคลั่ง                ด่าเสียงดัง แม่มึงนี่
สันดานไม่รักดี                        พับผ่าซีหน้าเหมือนมึง!
หนูนอนหลับแน่นิ่ง                 ทิ้งสังขารวิญญาณขึง
ลอยล่องจ้องตะลึง                   คราบน้ำกามเปรอะกระโปรง!!