http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song5535.html (ทะเลใจ) .......................... ผม.. กำลังรื่นรมย์กับทัศนียภาพตรงหน้า ฟ้าสีฟ้าใสกระจ่าง งามเข้ม ทะเลกว้างมีเรือลอยลำ...รับอรุณไม่กี่ลำ และ ราวสระว่ายน้ำส่วนตัวกำลังรอคน..ลงแหวกว่าย เม็ดทรายกำลังอ้อนสายลมและทิวคลื่น เสียงทิวมะพร้าวซัดส่ายร่ายระบำราวรอวันเริ่มต้นใหม่ในชีวิต ผม..พาตัวเองเดินไกลลิบ...มาจากระท่อมที่พัก กับสุนัขผู้พิทักษ์ใจ*เจ้าอารี* ลมทะเลพัดพรายให้ร่างและหัวใจผมหนาวสะท้านหากทว่าแสนสดชื่น ผม..วิ่งล้อคลื่นเล่นอย่างแสนสุขสมกับเจ้าอารีเพื่อนยาก แล้ว หัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างถูกใจเมื่อเจ้าอารีเสียหลัก แล้วต้องลงไปนอนแช่...ในน้ำทะเลอุ่นๆ ผม... ถอดเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงชาวเลสีน้ำตาลออกจากร่าง เหลือเพียงกางเกงในว่ายน้ำตัวจิ๋วแสนวาบหวาม อย่างไม่กลัวว่าใครจะตื่นมาเห็น เพียงอยากปลุกทะเล ที่กำลังหลับไหลให้ตื่นมาดูคนกับสุนัข ที่กำลังพากันมาทายทักทะเลงามในยามอรุณรุ่ง ผม...ว่ายน้ำออกไปไกลจากฝั่งเรื่อยๆ ราวทดสอบพลังคนหนุ่มนักกีฬา ที่กล้ามเนื้อทั้งร่างและขาแสนแข็งแรง อาศัยกีฬาในร่ม*แบดมินตัน* ที่ผมชอบเล่นทุกวัน กับสมาชิกพรรคคนหนุ่มวัยมันส์ ที่..พากัน ไม่เสพสุนทรีย์ทั้งเหล้า ยานารี หากหันมาสนใจเกมกีฬาแทน หลายปีมานี้ ชีวีผมก็เวียนว่ายไม่กี่ที่ ที่ทำงาน และบ้าน หรือคือ... อพาร์ตเมนต์..เรียบโล่ง ที่ผมทนมีสมบัติไม่ได้หากเกินกว่าของใช้จำเป็น หนังสือธรรมะ ที่ผมแสนหวงแหน และ หนังสือท่องเที่ยวหรือหนังสือนานา ที่พอล้นตะกร้าผมก็บริจาคออกทันที เป็นเพราะผมไม่นิยมสะสะมวัตถุใดให้รกรุงรัง ให้ต้องพะว้าพะวังห่วงหา และ ไม่แม้กระทั่งหยาดเลือดและร่างผม ที่ขอบริจาคไปกับโรงพยาบาลเอาไว้เรียบร้อยแล้ว... และ นี่คือ ผม..คนหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรง ที่จิตภายในราวกับ พระเจ้าแกล้งให้ผมเกิดมาผิดยุค... ผมน่าจะเกิดในยุคต้นๆรัตนโกสินทร์ ค่าที่ผมถวิลหา แต่เรื่องโบราณบ้านเรือนที่ยังเงียบงามสงบสุข ริมสายน้ำเจ้าพระยา มีบางคราที่ผมนั่งเรือลอยล่องไปตามสองฝั่งฝัน แล้วพลันเมื่อผมทอดทัศนาเห็นตึกโบราณ ในจิตวิญญาณผมราวได้ยินเสียงมโหรีไทยขับกล่อม ในยามมีงานมงคล ลอยลมแว่วมา และ ในคลองดวงวิญญาญ์ ผมมักจะมองเห็นภาพหญิงงาม ใส่ชุดผ้าซิ่นไหมเรียบง่าย...มุ่นมวยผม พันเกล้าด้วยดวงดอกไม้แสนหวาน กำลังนั่งตรงชานไม้ในศาลาท่าน้ำ ราวรอรับคนที่รักขึ้นมา..จากเรือกลับบ้าน ผมสัมผัสได้กระทั่ง คำพูดหวานๆกระซิบเบาๆ ยามเธอพบคนที่รัก ว่าเธอ.. นางในฝัน นางใจแห่งความปราถนาอยากภักดิ์พลีของผม คงจะทั้งงามใจ งามน้ำคำ งามกิริยาอันอ่อนละมุนนัก และ นี่คือเหตุผล..จนวันนี้ ที่ผม..หาคนรักที่รู้จักรู้ใจ และ รักความเป็นไทยโบราณหวานละมุน อย่างใจดวงหอมกรุ่นละไมอย่างใจผมคิดหวัง มิได้ ช่างมันเถอะนะ เพราะ ตั้งแค่ผมหันหน้าเข้ามาศึกษา*ธรรมะอย่างเอาจริงเอาจัง ผม..ก็ยิ่งไม่อยากมีรัก อันคือแอกหนักทุกข์หนักยิ่งกว่าสิ่งใด ในหล้าโลก แม้นพระพุทธองค์ ยังค้นพบทางสายโศกสายเศร้านี้ก่อนตัดสินใจหนีออกบวช แล้ว.. ผม..ยังจะยอมเหน็บหนาว เดินไปในเส้นทางสายพันธนา ให้เสียเวลาทำไม... ในเมื่อผม..ไม่เหงาใจ ไม่เคยเลยแม้สักครั้งเดียว เมื่อเหลียวไปพบเห็นผู้คนรายรอบ ที่กำลังเผชิญหน้าทายท้ากับความทุกข์มากสุขน้อย ในทางสายโลก ที่หาใช่เป้าหมายแห่งชีวีผมไม่ ที่ขอเลือกชีวี ให้ดำเนินแผกไปในเส้นทางสีขาวแทน เส้นทางที่แสนสะอาด สว่างสงบ และ หวังพาพบฝั่งฝันในมโนคติ ที่ผมมิเคยวาดหวัง ว่าจะนานสักกี่กัปป์กัลป์ ขอเพียงชาตินี้นั้นให้ผมได้เริ่มต้น ราวปลาว่ายทวนน้ำเหนือกระแสกรรมกิเลสโลกย์ มิว่ายตามตามกันไป สู่ห้วงมหรรณพใหญ่ ไปเป็นอาหารปลาในท้องทะเลลึกทะเลโลกย์ อย่างแสนน่าโศกเศร้า มิรู้จบรู้สิ้น.... ................ ผม.... นอนลอยตัวเหนือฟองคลื่นอย่างระริ่นรมย์ แล้ว ทำจิตใสผสานผสม ราวลอยไปในสายลมและมวลเมฆบางเบา อย่างมิเหงางาม หากเงียบร้างไร้ ได้ยินเพียงเสียงหัวใจเต้น ผมหยุดความคิดทุกอย่างวางไว้อย่างวางว่าง กับฟ้ากระจ่าง กับเมฆแสนหวานใส กับลมระรวยระรินกับกลิ่นทะเลทะเล และกับจิตไม่ไหวเหเรรวนไปกับคลื่นอารมณ์ ผม..นอน..ดูอณูละเมียดแห่งลมหายใจ จนในที่สุด ราวร่างผมไร้น้ำหนัก ราวกับนกไพรใจอิสรา กำลังยกตัวผกโผผิน บินไปในฟ้ากว้าง อย่างอ้างว้าง หากสง่างาม... เมื่อมองลงมา ในท่ามทะเลโลกย์ที่ผู้คนนับอนันต์โศกลอยคอ รอเพียงวันตายไปวันวัน... อย่างมิรู้ทันเท่าในหนาวเหน็บแห่งบ่วงพันธนา... ที่จะมัดพารัดรึง...ตอกตรึง ให้ดวงจิตวิญญาณปานประหนึ่งนักโทษรอประหารเช่นฉะนั้น.....!!!!!!!!!!! ............ http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song5535.html ทะเลใจ แอ๊ด คาราบาว แม้ชีวิตได้ผ่านเลยวัยแห่งความฝัน วันที่ผ่านมา ไร้จุดหมาย ฉันเรียนรู้เพื่ออยู่ เพียงตัว และจิตใจ เป็นมิตรแท้ที่ดี ต่อกัน เหมือนชีวิตผันผ่าน คืนวันอันเปลี่ยวเหงา ตัวเป็นของเรา ใจของใคร มีชีวิตเพื่อสู้ คืน วันอันโหดร้าย คืนนี้ตัวกับใจ ไม่ตรงกัน คืน นั้น คืน ไหน ใจแพ้ตัว คืนและวันอัน น่า กลัว ตัวแพ้ใจ ท่ามกลางแสงสี ศิวิไลซ์ อาจหลงทางไปไม่ยาก เย็น คืน นั้น คืน ไหน ใจเพ้อฝัน คืนและวันฝันไป ไกลลิบโลก ดังนกน้อย ลิ่วล่องลอย แรงลมโบก พออับโชค ตกลงกลาง ทะเลใจ ทุกชีวิตดิ้นรน ค้นหาแต่จุดหมาย ใจในร่างกาย กลับไม่เจอ ทุกข์ที่เกิดซ้ำ เพราะใจนำพร่ำเพ้อ หาหัวใจให้เจอ ก็เป็นสุข คืน นั้น คืน ไหน ใจแพ้ตัว คืนและวัน อัน น่า กลัว ตัวแพ้ใจ ท่ามกลางแสงสี ศิวิไลซ์ อาจหลงทางไปไม่ยาก เย็น คืน นั้น คืน ไหน ใจเพ้อฝัน คืนและวันฝันไป ไกลลับโลก ดังนกน้อย ลิ่วล่องลอย แรงลมโบก พออับโชค ตกลงกลาง ทะเลใจ แม้ชีวิตได้ผ่าน เลยวัยแห่งความฝัน วันที่ผ่านมา ไร้จุดหมาย ฉันเรียนรู้เพื่ออยู่ เพียง ตัวและจิตใจ เป็นมิตรแท้ที่ดี ต่อกัน ฉันเรียนรู้เพื่ออยู่ เพียง ตัวและจิตใจ เป็นมิตรแท้ที่ดี ตลอดกาล...
พุด 14 ส.ค. 2548 09:51 น. - ID 79733 
806
3
0
14 สิงหาคม 2548 11:06 น. - comment id 503563
อักษรสวยสดงดงามทุกคำ กล่าวได้อย่างมีคุณค่า วจีนำพาให้ภิรมณ์ สุขสมเอมอิ่นกับสายตา สวัสดีค่ะชืนชมในผลงามมากๆ อยากเขียนได้เก่งอย่างนี้ แต่คงไม่ไหว ความสามารถยังด้อยไป ไม่เป็นไรแค่ได้อ่านก็ยังดี
14 สิงหาคม 2548 13:23 น. - comment id 503605
ชอบฟังเพลงนี้มากๆค่ะ มีความหมายให้แง่คิดหลายอย่างนะคะ
14 สิงหาคม 2548 13:59 น. - comment id 503628
ยังคงเอกลักษณ์ของงาน สไตล์พี่พุดได้อย่างสวยงามครบถ้วนค่ะ แต่วันนี้ตัวหนูเองดันแต่งกลอนหลุดคอนเซปป์เดิมค่ะพี่ อ่านแล้วไม่ค่อยฮา เหมือนที่เคย ไม่ได้แวะมาไทยโพเอ็มหลายวัน วันนี้แวะมาทักทายพี่สาวค่ะ
14 สิงหาคม 2548 20:04 น. - comment id 503714
แวะอ่านก่อนไปหามุมอึกทึก รองท้องและรองรับอารมณ์ก่อนพรุ่งนี้จะมาถึงซึ่งไม่รุ้จะหนักหนาสาหัสไหม...
14 สิงหาคม 2548 22:26 น. - comment id 503806
พูดถึงริมฝั่งเจ้าพระยาคราใดใจสะท้านทุกที ยามเด็กวัยรุ่นเป็นสิ่งหนึ่งที่ผมมักจะแวะเวียนเสมอ บ้านผมไม่ห่างจากแม่น้ำเท่าไหร่จนกระทั่งโตมากแต่ ก็ไม่วายคลุกคลีถึงทำงานแล้วก็ตามไม่พ้นไปได้ครับ ย้อนยุคย้อนปัจจุบัน เมื่อก่อนเจ้าพระยาร่าเริง แต่มาบัดนี้เจ้าพระยาร้องไห้เสียแล้วครับ จนผมต้องระเห็จจากมาเสียไกล แต่ห้วงดวงใจ ยังไม่เคยลืมเจ้าพระยาไปได้เลยครับ
แก้วประเสริฐ.
15 สิงหาคม 2548 21:19 น. - comment id 504090
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
