แม่ที่ถูกลืม

วิจิตรวาทะลักษณ์

          ยายบุญมี  ตื่นแต่เช้า  เข้าครัวก่อน
ก่อไฟฟอน  หุงข้าวปลา  ทำอาหาร
เครื่องหวานคาว  สารพัด  จัดใส่จาน
ตะกร้าสาน  ใส่จานข้าว  เอาเรียงลง
	          บัวดอกขาว  สามดอกรัด  มัดเป็นช่อ
ใบเตยห่อ  เป็นช่อชั้น  งานประสงค์
แซมกล้วยไม้  ระบายศรี  ตรีไตรรงค์
น้ำหอมสรง  เตรียมหยาดน้ำ  ตามพิธี
	          หลังเตรียมของ  ไปวัดวา  ตะกร้าตั้ง
ก็หันหลัง  ไปอาบน้ำ  ชำระศรี
ปะแป้งหอม  ขมิ้นทา  มาอย่างดี
ห่มอินทรีย์  ด้วยชุดขาว  พราวพิไล
	          ด้วยสงสัย  ยายจึงถาม  ความแน่วแน่
จะพาแม่  ไปใส่บาตร ที่วัดไหน
ฝ่ายลูกตอบ  มาเถอะน่า  อย่าร่ำไร
แล้วบึ่งรถ  พาแม่ไป  ในทันที
	          จากเช้าตรู่  สู่สาย  ผ่านหลายวัด
กลับเลาะลัด  ไปวัดไกล  ไม่คุ้นที่
ถึงจุดหมาย  พาแม่ตรง  ลงทันที
แล้วเร่งจี้  พาแม่ไป  ในศาลา
	          แม่ไหว้พระ  อยู่นี่ก่อน  ค่อยย้อนกลับ
ผมไปรับ  เพื่อนเกลอหน่อย  เขาคอยหน้า
เสร็จแล้วผม  จะย้อนกลับ  มารับนา
แล้วจะพา  แม่นั้น  กลับบ้านเรา
	          จากเช้าสาย  จนบ่ายเที่ยง  ไร้เสียงลูก
ราตรีผูก  ห่มพนา  ยิ่งน่าเศร้า
ไร้แวววี่  ลูกจะกลับ  มารับเอา
รู้ตัวแล้ว  ว่าลูกเขา  เอาลอยแพ
	          อยากกลับบ้าน  ก็ไม่รู้  บ้านอยู่ไหน
ที่ทำได้  นั่งรอนับ  วันกลับแน่
หลายวันผ่าน  ลูกไปลับ  กลับไม่แล
ทิ้งให้แม่  นอนอ้างว้าง  ข้างศาลา
	          อาศัยข้าว  จากชาวบ้าน  เขาทานให้
จึงเข้าใจ  ในถ้อยคำ  เขาย้ำว่า
แม่คนเดียว  เลี้ยงลูกได้  หลายคนมา
ลูกหลายคน  หนึ่งมารดา  ไม่มาดู
          วิจิตวาทะลักษณ์
          13  สิงหาคม  2548
          22 : 10  น.