เหมือนแม่ครึ่งหนึ่งก็พึงใจ.

มือ ไหม้พาย

ครั้งเป็น เด็กน้อย ค่อยค่อยก้าว
รองเท้าของแม่ อยู่ใกล้ใกล้
สวมเล่นเขินเขินแล้วเดินไป
อยากเป็นผู้ใหญ่อย่างแม่เรา.
ล้มลง ร้องไห้ ให้แม่ช่วย
ปลอบด้วยหัวใจคลายโศกเศร้า
ที่เจ็บปวดนั้นก็บรรเทา
แม่เป่าเหมือนยา-รักษาไว.
เพลงกล่อม กลอนเปล่า เล่านิทาน
ฝันหวาน แม่เคียงข้างไม่ห่างไปไหน
ฝันร้าย แม่กอดและปลอบใจ
โอ่ โอ๋ !! ไม่เป็นไร นะคนดี.
เตาะแตะ เตาะแตะ ค่อยค่อยก้าว
เท้าเปื้อนโคลนคาวไปทุกที่
แม่บอก รอยเท้าที่เปรอะนี้
คือสีสันของประสบการณ์.
รอยเท้า-เส้นทางกลางสายฝน
ร้อนรน เหน็บหนาว แม่ก้าวผ่าน
สองมือ แม่นี้ ที่กรำงาน
คือมือ ที่สานสืบสายใย.
ดอกไม้ ดอกนี้ มีความรัก
แน่นหนัก เนิ่นนาน ด้วยการให้
อ่อนโยน-แข็งแรง แกร่งเกินใคร
เบิ่งบานกลางใจ นิจนิรันดร์.
ถึงวัน เติบโตเป็นผู้ใหญ่
ฟ้ากว้าง ทางไกล ไกลกว่าฝัน
อ้างว้าง ท้อแท้ และตีบตัน
รอยเท้า รอยนั้น ยังย้ำเตือน.
ล้มลง วันนี้เราต้องลุก
ได้ทุกข์ได้น้ำตามาเป็นเพื่อน
มันคือ ประสบการณ์ผ่านมาเยือน
เหมือนเหมือนคำแม่แผ่รำพึง.
รองเท้าคู่นั้น เคยสวมเล่น
ครั้นเป็นผู้ใหญ่ยังใฝ่ถึง
ความฝันสุดชีวิต ที่คิดคำนึง
เหมือนแม่ครึ่งหนึ่งก็พึงใจ. 
- - - - - - - - - - - - - - - - -