-:- สายน้ำ ก้อนหิน ตะวัน -:-

: หยก :

...ก้อนหินเอย แอบฟังเสียง ลำธารใส
ผู้ขับกล่อม ลำนำไพร แห่งความฝัน
กระซิบเสาะ กระเซาะฝั่ง ตลอดวัน
ประหนึ่งเสียง จำนรร ของกานดา
...เธอเรียบไหล ชุ่มชื่น เปล่งประกาย
ช่างต่างกับ ผิวตะไคร่ ของหินผา
ก้อนหินเอย สำนึกตน ว่าด้อยค่า
จึงไม่มา เอ่ยคำขาน กับธารเย็น
...หากยังฟัง สายน้ำ นั้นขับขาน
ในเรื่องราว วันวาน ที่เจ้าเห็น
ถึงแสงแดด ริ้วระยับ กว่าที่เป็น 
ลำธารเร้น หลงใหล ทินกร
...ยามกลางวัน ธารระบำ ใต้อาทิตย์
พลิ้วดั่งลาย ลิขิต ละลานหลอน
ยามเย็นย่ำ เธอก็พร่ำ และเว้าวอน
อัสดง อย่ารอน ลาจากไป
...ในยามนี้ เหมันต์ ย่างเยือนมา
ฟ้าปกคลุม เมฆา ไม่สดใส
ดวงตะวัน เจ้าก็เลือน มาร้างไป
แล้วหรือใจ ลำธาร ยากทานทน
...หินตะไคร่ หวังปลอบ เจ้าสายน้ำ
หวังใช้คำ ยาใจช้ำ และสับสน
แต่น้ำหลาก ร้ายอารมณ์ ชโลมล้น
ฝั่งก็ป่น หินก็แหลก ยังขวางทาง
...หวังอ้อมกอด หยุดยั้ง ลำธารนั้น
ตื่นความฝัน และคืนวัน อันหมองหมาง
ทุกหยดน้ำ กร่อนหิน ไปเป็นทาง
แต่หากร่อน รักจาง ลงได้เลย
...ทำเช่นนนี้ แม้ปวดใจ ก้อนหินนัก
เมื่อหมดทาง ให้รัก ได้เฉลย
ขอสละ แม้คนรัก จักละเลย
ราวได้เอ่ย คำรักงาม ตามหัวใจ