.. ใฝ่ฝัน ..

keekie

สุ ข ส ง บ ร่ ม รื่ น ดั ง คื น ฝั น
	เ ฝ้ า ร อ วั น เ ช่ น นี้ ม า กี่ ห น า ว
	ล้ ม ตั ว ล ง เ อ น ก า ย ใ ต้ แ ส ง  ด า ว 
	ดุ จ นิ มิ ต พ ริ้ ม พ ร า ว ร า  ว วิ ม า น
	พ ริ้ ว แ ผ่ ว ล ม โ ช ย ช า ย ส ล า ย ร่ า ง
	เ ห ลื อ เ พี ย  ง เ ง า เ  บ า บ า ง พ ล า ง ขั บ ข า น
	เ พ ล ง แ ว่ ว ห ว า น ล อ ย ต า ม ล ม ส ม ส ร า ญ
	ห ม ด วั น ว า น  . .   สิ้ น วั น นี้   . .   ไ ม่ มี แ ล้ ว   . .   . .   . . 
                            
                                         -- กิ ร ณ า --

เช้าวันใหม่อากาศดี ..
	ฉันค่อยๆ เดินจากที่พักเพื่อไปบริเวณเมืองเก่า
	แต่ระหว่างทางได้แวะเดินเข้าไปเที่ยวชมภายในสุสานอย่างตั้งใจ
	เพราะเห็นว่าสุสานที่นี่มีการตกแต่งที่ดูสบายตา 
	เต็มไปด้วยดอกไม้สดหลากสีสัน .. รูปปั้นจากจินตนาการ
	บรรยากาศไม่ได้น่ากลัวเหมือนอย่างเวลาเราคิดถึงคำว่าป่าช้าเลย
	เดินเงียบๆ ไปในสุสาน .. 
	พลางคิดถึงเพื่อนคนหนึ่งที่เคยพูดเกี่ยวกับการตายของตัวเองว่า ..
	เขาอยากจากโลกนี้ไปอย่างเงียบๆ ไม่ต้องมีใครมาสนใจ ..
	ฉันเองก็เคยมีความคิดเช่นเดียวกันนั้น ..
	แต่พอมาที่นี่ .. วันนี้ .. ขอเปลี่ยนใจ .. 
	หากจะจากโลกนี้ไป .. ขอให้ฉันได้นอนหลับตาจากไปอย่างสงบที่นี่ได้ไหม?
	ค่าที่ว่าที่นี่สวยเหลือเกิน .. ที่นี่ทำให้ฉันได้มองความตายไม่น่ากลัว
	.. ไม่ใช่การไปอยู่ในโลกสีดำ แต่เป็นการคืนเรากลับสู่ธรรมชาติ ..
	สู่อาณาจักรที่ไร้ขอบเขตของความไม่มีตัวตน
	ส่วนคนที่อยู่ข้างหลังก็จะได้เห็นแต่ความสวยงามของดอกไม้สวยหลากสี
	.. บนหลุมฝังศพเบ่งบานสดใสอยู่เบื้องบน ..
	.. ไม่ใช่ความเศร้าที่เขาจะได้พบ .. 
	แต่คือการระลึกถึงเรื่องราวกับวันคืนดีๆ ที่เคยเกิดขึ้น	
	บางทีมันอาจเป็นเรื่องดีๆ เป็นความรู้สึกอบอุ่นก็ได้ 
	ถ้ายังมีใครเพียงสักคนบนโลกนี้ยังจำเราได้ .. 
	.. ในวันที่เราไม่ได้ยืนอยู่บนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว ..
	
	โดย .. พิมพิดา  กาญจนเวทางค์ ..
. .   แ ล ะ แ ล้  ว   . .    ค ว า ม ฝั  น ใ ฝ่ ก็ ม า ถึ ง   . .