ฟ้าเปลี่ยนสี

แก้วประเสริฐ

                 ฟ้าเปลี่ยนสี
     คืนพระจันทร์ส่องพร่างสว่างฟ้า
เงาปริศนาทอทาบรับสีแสง
พริบระยับแพรวพราวเคล้าปนแดง
ดูเหมือนแข่งเรืองรองครองวิไล
     สายสวาทพิลาสรักพาดสู่ฝัน
จำเนียรกาลเฉิดฉันท์พลันหนีหาย
มอบไออุ่นสิเน่หาแล้วคลาไคล
ล้วนไฉไลไปห้วงแห่งดวงดาว
     ฤทัยครวญปั่นป่วนชวนหวนคิด
หมายจะปลิดลงมาจากห้วงหาว
แลชะแง้เหลียวหาทุกคราคราว
เมื่อไหร่ดาวดวงน้อยล่องลอยมา
     ละอองแก้วแววหยดจากต้นโศก
ลมพัดโบกแผ่ซ่านสะท้านหา
อกแห้งเหี่ยวหมดหวังรั้งสายตา
หยาดนางฟ้าพรมพร่างมิสร่างปอง
      คอยบุญพาวาสนาคราสูงเด่น
สิ่งที่เร้นมิหวนกลับมาสนอง
สู่อ้อมแขนอบอุ่นเคยหนุนรอง
จะประคองแนบไว้มิห่างกาย
     โอ้ใยฟ้าลาลับเสียแล้วหรือ
สิ่งยืดถือมาพรากแลเลือนหาย
ทิพากรส่องแสงสีพรรณราย
สาดกระจายไร้ดาวที่เฝ้าคอย
      อุษาสางสว่างแล้วแก้วตาเอ๋ย
ยอดทรามเชยสิ้นแล้วที่จะสอย
พรหมลิขิตขีดเส้นแค่เพียงรอย
แสนเลื่อนลอยแลลับมิกลับคืน
      เสน่หาอาลัยคล้ายลมหวน
ช่างแปรปรวนยากผ่านจนสุดฝืน
ครั้งมีรักหักใจใฝ่กล้ำกลืน
สุดพลิกฟื้นคืนกลับไกลลับตา.
   ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙