วันวานที่ผ่านเลย

เสียงพิณที่ชานเรือน

มองไกลจากหน้าต่างชั้นสามสิบ
มองไปลิบลับไกลใจเหว่ว้า
คิดถึงคืนวันเก่าที่ผ่านมา
คิดถึงสามสิบปีที่ผ่านเลย
เมื่อตอนนั้นยังเด็กยังเล็กอยู่
ยังไม่รู้สิ่งทุกอย่างมองผ่านเฉย
ไม่ได้คิดไม่ได้กลัวอะไรเลย
สิ่งใดเคยก็กระทำซ้ำซากไป
เฝ้าแต่คิดว่าเมื่อไหร่เป็นใหญ่ได้
คงสบายจะได้ทำ ได้ไปไหน
คงไม่มี ใครมา บังคับใจ
ได้เป็นใหญ่ทำตามใจของตนเอง
ไม่ต้องทุกข์ต้องร้อนโดนข่มเหง
ไม่ต้องเกรงผู้ใหญ่คอยเดียดฉันท์
อยากจะทำอะไรก็ทำกัน
สนุกทั้งวันไม่ต้องห่วงเรื่องเล่าเรียน
แต่พอฉันเติบโตเป็นผู้ใหญ่
สิ่งที่ใจเคยคิดเคยขีดเขียน
ว่าถ้าเป็นผู้ใหญ่ไม่ต้องเรียน
ชีวิตเวียนว่ายไปไม่ต้องตรม
ทุกอย่างตรงข้ามกับที่คิด
ชีวิตติดกับสิ่งที่ขื่นขม
ติดกับงานกับทุกอย่างของสังคม
ไม่รื่นรมย์เหมือนคิดไว้ในวัยเยาว์
ต้องตื่นออกจากบ้านแต่ตีห้า
แสนเหนื่อยล้าต้องออกมาให้ทันเขา
ที่ขันแข่งยื้อแย่งแข่งกับเรา
เพื่อได้เอาเงินทองของนอกกาย
เงิน เงิน เงิน เงินนั้นหรือคือพระเจ้า
ทุกคนเฝ้าแสวงหาให้มากหลาย
เฝ้าแต่คิดแสวงหาจนวันตาย
แต่สุดท้ายนี่คือทุกข์ หรือสุขกัน
ทุกวันนี้ได้แต่คิดถึงวัยเด็ก
ตอนที่เล็กได้สนุกได้สุขสันต์
ได้วิ่งเล่น ซ่อนหา อาบน้ำกัน
ได้วิ่งกันกลางแดด แอบคุณยาย
ได้เล่นว่าว โพงพาง มอญซ่อนผ้า
ได้แก้ผ้าเล่นน้ำฝนจนโดนหวาย
ได้ไปเรียนเพื่อนฝูงแสนมากมาย
พอตอนบ่ายก็แอบหลับทับตำรา
สะดุ้งตื่นขึ้นมาตำราหาย
มองรอบกายแล้วนี่ที่ไหนหนา
มองขึ้นไปเอ๊ะนั่นบอส มองมา
ตายละหวาทำงานต่อ ท้อจริงจริง