เฉื่อย

ยามที่สายลมพัดเอื่อ
ฉัยยังคงนั่งเรื่อยๆที่เดิมตรงนั้น
ตรงที่ที่เราเคยผูกพัน
ตรงที่ที่เรานั้นเฝ้าฝันเหมือนเคย
มองผู้คนที่เดินผ่าน
มองดูสับสนอลหม่านจริงนัก
ยิ่งทำให้หัวใจได้สักพัก
เวียนหัวเลยขอนอนพักหัวใบ้งสักนิด
อยากอกไปเที่ยวตามเรื่องของฉัน
ขับรถไปอย่างไร้จุดหมาย
ทำควมารู้จักกับผู้คนมากมาย
ปล่อยตัวตามสบายอย่างใจต้องการ
อยากดีดกีตาร์ตามเรื่องของฉัน
ให้สิ่งรอบๆตัวนั่งฟังก็ยังได้
หยุดเรื่องทุกสิ่งที่รุมเร้าหัวใจ
หยุดเรื่องราวมากมายที่ทำให้ใจร้อนรน
นั่งเขียนกลอนของฉันเรื่อยเปื่อย
ไม่ต้องสัมผัสมากมายให้เมื่อยหัว
อยากเขียนเขียนเลยไม่ต้องกลัว
ขอแค่ได้ระบายสิ่งที่น่ากลัวออกไป
อย่างเช่นตอนนี้ของฉัน
ที่กำลังนั่งฟังเพลงอย่างสบายใจ
มีโลกส่วนตัวที่คนข้างๆเข้าไม่ได้
ปล่อยให้หัวใจได้เดินไปตามเพลง..(จบ)