..๏ เถอะมาฟังเรื่องราวอันเศร้าสร้อย ทบทยอยความรันทดเก็บกดกลั้น ล้วนบทเรียนชอกช้ำมารำพัน หลังเสียขวัญหลงคว้างทางมืดมน ที่ผิดพลาดเหตุเพียงไร้เดียงสา เปลืองเวลาจมกับความสับสน จากเด็กสาวซื่อใสเชื่อใจคน จึงทุกข์ท้นแทบบ้าทุกนาที หลงยึดถือศรัทธาคำว่ารัก มารู้จักใจชายเมื่อหน่ายหนี พอร่างสาวถูกตรารอยราคี คำหวานที่ลวงล่อก็ร้างไกล เขาเชยชมจนหนำย่ำยีสาว ผ่านชั่วคราวชั่วมื้อ(รักหรือใคร่) ฉันกลับมอบทั้งตัวและหัวใจ สมควรไหมที่ต้องน้ำนองตา จากเก็จแก้วกลับกลายแค่ทรายหยาบ ซ้ำมีคราบอัปยศจนหมดค่า ถูกผู้คนคอยหมิ่นคอยนินทา ไม่เมตตายังทำเหมือนซ้ำเติม ฉันเหมือนเจ็บไม่จำผิดซ้ำซาก เพราะหลังจากครั้งแรกแผลแทรกเพิ่ม หัวใจที่ท้อถอยเดินรอยเดิม แค่อยากเริ่มอีกคราเพื่อสาใจ ๚ะ๛
อัลมิตรา 14 มิ.ย. 2548 11:34 น. - ID 77275 
1717
20
0
14 มิถุนายน 2548 11:47 น. - comment id 479745
มารยาห้าร้อยเล่ม เปรียบดั่งเข็มคอยทิ่มแทง เลศนัยซ่อนแอบแฝง ยั่วยุแยงให้แคลงใจ เสน่หาตราตรึง มัดรัดรึงขึงหทัย ซุกซ่อนเร่าร้อนไว้ เผามอดไหม้ในสักวัน หลงรูปว่าจูบหอม หวังดมดอมครองในฝัน เฝ้าเพ้อพร่ำรำพัน ดันทุรังหวังครอบครอง หญิงชายในโลกหล้า อยากเสาะหามาจับจอง ความรัก ... ความใคร่ ... ร้อง วิ่งเข้าสิงกินดวงใจ รัก .. ใคร่ ... ใครกำหนด กำกับบทที่ตรงไหน รัก ... หวานล้ำฉ่ำฤทัย แต่ความใคร่ ... ไยเผาทรวง .. รักหรือใคร่ .. ใครรู้ ..
14 มิถุนายน 2548 11:52 น. - comment id 479749
บทบาทของผู้หญิง บางบทชิงชังร้ายกาจ เชือดเฉีอนอย่าให้พลาด บ้างขี้ขลาดแสร้งหวาดกลัว หลายครั้งเป็นตัวเอง นั่งบรรเลงเพลงหมองมัว ซึมเซาเราพันพัว ไร้ทางออกไปนอกใจ ถูกกักขังความคิด เศร้าทำพิษดังขีดไว้ พยายามเท่าใด ยังตกหลุมให้คลุมเครือ ผู้หญิงดีเป็นเลว ด้วยถูกเปลวไฟลามเหลือ เพียงหัวใจให้คลุมเครือ จะดับไฟได้อย่างไร หัดเล่นบทนางยักษ์ เพื่อพิทักษ์จิตเอาไว้ บ้างเล่นเป็นควายไถ อยู่ในนาพาจมตม คราบทแพศยา ส่อแววตาไร้ชื่นชม ต้องรับแม้ขื่นขม เพื่อพ้นตมโผล่บนดิน ปลดปล่อยคอยอิสระ หมดพันธะละเสียสิ้น หัวใจที่พังภินท์ ไม่ยลยินกับสิ่งใด สุดท้ายปลายทางนี้ แม้ไม่มีใครเข้าใจ เพียงตัวเรานี้ไซร้ เดินต่อไปได้เป็นพอ ..
14 มิถุนายน 2548 12:07 น. - comment id 479760
.....@ ...\"---เถอะมาฟังเรื่องราวอันเศร้าสร้อย ทบทยอยความรันทดเก็บกดกลั้น------\" เจอแบบนี้สงสารจับใจ...ความรักแท้ที่มีให้...ทำไม...ได้รับผลตอบแทนแบบนี้ ?? เป็นกำลังใจให้น่ะ
14 มิถุนายน 2548 12:12 น. - comment id 479763
14 มิถุนายน 2548 12:22 น. - comment id 479769
นับตั้งแต่เธอจำความได้ก็ไม่เห็นหน้าพ่อและแม่ เด็กหญิงคนนี้เธอเป็นเด็กกำพร้า พ่ออยู่แห่งหนใด แม่อยู่แห่งหนใด เก็บคำถามนี้ไว้ในใจตลอดมา เด็กหญิงเธออยู่อยู่ไปแต่ในหัวใจเธอป่วนปั่น ก็เพื่อนพ้องเขาครบครอบครัว อบอุ่นนัก จึงเริ่มเฝ้าถามยาย พ่อแม่หนูอยู่ไหน เหตุไฉนเขาไม่สนใจส่งข่าวมา ได้ฟังคำตอบจากยายเด็กผู้หญิงก้มหน้าร้องไห้ พ่อกับแม่เขาทิ้งเจ้าไป ตั้งแต่เกิดมา รับเอาไว้ไม่ไหว เริ่มคบเพื่อนวายร้าย อบอุ่นใจแม้เพียงชั่วคราวก็เห็นดี เด็กหญิงเธอเริ่มสาวแล้ว เริ่มคบเริ่มรักเพื่อนชาย ไม่รู้เขาหมายอย่างเดียวก็คือความสาว ทอดกายให้เขาเชยชมพอสมใจเขาตีจาก คิดได้ก็สายเกินไปเขาไม่กลับคืน หลานยายจากไปหลายเดือน ก็หวนคืนกลับมาใหม่ ทิ้งลูกน้อยเอาไว้ให้ยาย แล้วหลบหาย เตรียมคำตอบเอาไว้ พ่อแม่เหลนอยู่ไหน คำตอบนี้เก็บไว้กับยายตลอดมา เตรียมคำตอบเอาไว้ พ่อแม่เหลนอยู่ไหน คำตอบนี้เก็บไว้กับยาย ตลอดมา
14 มิถุนายน 2548 12:24 น. - comment id 479770
กว่าจะรู้เดียงสาพาทดท้อ อยากเพียงขอสายตามาอย่างมิตร หากวุฒิภาวะทำนำลิขิต หาได้คิดทุกทนจนล้าใจ....
14 มิถุนายน 2548 12:32 น. - comment id 479778
ซากที่ซ้ำ ยังคงทำกับฉันได้ หยุดได้ไหม หยุดทำร้าย คนที่กลาย เป็นซากใต้ตะวัน
14 มิถุนายน 2548 12:55 น. - comment id 479809
ริมฝีปากอวบอิ่มยิ้มสดชื่น อารมณ์รื่นค่อนหน้าหมวกผ้าปิด เชียร์รัมมี่ข้างหลังนั่งประชิด ชวนให้พิศปริศนาใบหน้าเธอ มีสิ่งใดหม่นหมองต้องอำพราง จมูกปากคิ้วคางยามนั่งเผลอ ทั้งติ่งหูไรฟันนั้นเลิศเลอ ใดน่าอายเขินเก้อต้องซ่อนไว้ หน้าผากโหนกแผลใหญ่ถึงไรผม หรือหัวล้านเลี่ยนกลมคงไม่ใช่ ปลายผมยาวดำขลับจับเคลียไหล่ หมวกครอบไว้ปิดเร้นอยากเห็นจัง เป็นสาวมั่นใครก็ฝันอยากใกล้ชิด มาปกปิดครึ่งหน้าพาสิ้นหวัง หรือวางกรอบกฏเกณท์เป็นจำบัง จะรักใครทุกครั้งยั้งครึ่งใจ เขียนจากรูปมาเข้าเรื่อง ให้กำลังใจคนอื่นเขาได้ทีตัวเองทำไมจะเศร้า
14 มิถุนายน 2548 12:57 น. - comment id 479813
คำพูดที่ว่า \"มีครั้งแรก ก็มักจะมีครั้งที่สอง\" เห็นเกิดขึ้นบ่อยๆ จะเกิดขึ้นจากความจำเป็น หรือ เพื่อการประชด ก็ตาม คำตอบสุดท้าย...มักปรากฏกับคราบน้ำตาเสมอ ความเห็นส่วนตัวนะคะ .............................................................................................. ลี่...ผู้มาเยือน .
14 มิถุนายน 2548 13:14 น. - comment id 479820
คำว่าราคี อันที่จริง เป็นแค่คำที่คนคนนึงสมมุติขึ้น ความหมายไม่ได้ชัดเจนอะไร คำคนก็แค่สายลมที่พ่นออกมาตามความนึกคิดของแต่ละคน หากเราไปจับมาใส่ใจ ชีวิตนี้คงไม่ต่างอะไรกับคนที่อยู่ในห้องแคบ ๆ กระดิกตัวไปทางไหนก็ไม่ได้ เพียงกลัวลมปากเหม็น ๆ เน่า ๆ ของคนไม่รู้ความเป็นจริง มันคุ้มแล้วหรือ คนทุกคนกว่าจะเดินได้ต้องหกล้มกี่ครั้ง นับไม่ได้เลย สำคัญที่ว่า ล้มแล้วกล้าที่จะลุกขึ้นหรือเปล่า
14 มิถุนายน 2548 14:09 น. - comment id 479840
ถ้าคิดว่าโดนหลอกเชยชม ย่ำยี แล้วรู้สึก เจ็บใจ ควรใช้วิธีของซอนย่าค่ะ คิดซะว่า เราหน่ะได้กำไร แล้วพูดดัง ๆ ใส่หน้า ผู้ชายคนนั้นว่า มึงหน่ะเสร็จกูแล้วปล. รุนแรงไปมั้ยคะเนี้ย?
14 มิถุนายน 2548 14:17 น. - comment id 479842
14 มิถุนายน 2548 15:57 น. - comment id 479882
งามครับ :->
14 มิถุนายน 2548 16:36 น. - comment id 479894
รอยฉาวคาวโลกีย์ ถมทวีสิ้นสุขสันต์ แม้ผ่านมานานวัน รอยร้าวนั่นไม่ลางเลือน หากใจยังย้ำคิด ถึงความผิดคอยติดเตือน โศกามาเยี่ยมเยือน ประดุจเหมือนดังเช่นเงา เรื่องราวแต่หนหลัง หากมัวยังหมองหม่นเศร้า คงผลาญฤดีเรา ดังไฟเผาสุมใส่ทรวง ดับเพลิงที่เริงร้อน ดับเสียก่อนจะโชติช่วง ลามไหม้ใจทั้งดวง จนวายป่วงทั้งชีวา รอยคาวดูฉาวโฉด อย่าลงโทษตัวเองหนา ทิ้งผ่านกาลเวลา เอาหรรษามาใส่ตน สังคมเหยียดประนาม ฤใครหยามสักหมื่นหน สักวันคงก้าวพ้น อย่าไปสนเรื่องแล้วมา
14 มิถุนายน 2548 18:37 น. - comment id 479907
เราจะอยู่กับความเป็นจริง ไม่ใช่สิ่งที่ผ่านมา เช็ดคราบน้ำตาที่เปื้อนแก้ม ลืมเรื่องเลวร้ายในหนหลัง หากจะรัก ผมจะรักในสิ่งที่เป็นปัจจุบัน ไม่เคยคิดหันกลับไปมองเรื่องที่แล้วมา คุณพร้อมไหม??? เปิดหัวใจของคุณสิ อัลมิตรา
14 มิถุนายน 2548 19:48 น. - comment id 479915
ช่ฉันอยากทำเรื่องซ้ำซาก ใช่มักมากทำมั่วกั่วกลิ่นคาว ใช่อยากแลกรักกับความสาว ให้เป็นเรื่องราวขืนข่มระทมใจ ด้วยเกิดก่อต่อเติมเริ่มด้วยรัก มอบใจภักดิ์ด้วยรักมอบกายให้ ไม่คิดเลยจะจากไปเพื่อมีใคร มอบให้ไว้แต่เขาเท่านั้นพอสวัสดีค่ะ คุณอัลฯ คิดถึงนะค่ะ ฝากความคิดถึงทุกๆ คนด้วยนะค่ะ
14 มิถุนายน 2548 20:06 น. - comment id 479922
รถเมล์แล่นผ่านไปแล้ว..กวักมือเรียกทำไมอ่ะ.. รอคันหลังดีกว่า..อาจมีที่นั่งด้วยน่ะ.. ...
14 มิถุนายน 2548 21:29 น. - comment id 479955
ผู้หญิงเหงากับรอยเศร้าในอดีต เหมือนมีดกรีดหัวใจใครทำหรือ เจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่าเจ้าบ่จื่อ กลับดึงดื้อฤาประชดกบฏใจ..ฯ เป็นห่วงนะ....ตัวเอง
15 มิถุนายน 2548 00:01 น. - comment id 480013
วัยรุ่นยังยั่วเย้า.......................กิเลศ ท้นเอ่อกล่องต่อมเพศ..............หื่นกร้ำ ลุกลามต่อตามเจตน์.................บ้าบิ่น ครองนา ลิ้มฉ่ำสมสุขล้ำ..........................จบจ้วงแจวจร สะท้อนหญิงกลับบ้าง.................ครตรม ปะดั่งนี้คงขม............................หม่นย้ำ เกาะเกี้ยวกู่ประโลม.................ปากเก่ง จริงพ่อ จากลาตาปล่อยน้ำ....................ชอกช้ำแดดวง ของเก่า มาเหลาใหม่ เห็นเข้ากันดี
15 มิถุนายน 2548 08:46 น. - comment id 480044
เสียดายนักรักนี้ ยอมพลีเพื่อชายได้ กายสาวคาวช้ำใจ กว่าคิดได้สายเกินการณ์ งานงามค่ะคุณอัล คนเราเลือกเกิดไม่ได้ หากหวนคิดสักนิด เริ่มต้นใหม่ตั้งแต่ยังเด็ก คงไม่เป็นเช่นนี้ นิยาย นิยาม ย่อมมีมาให้เล่าขาน คิดถึงคุณอัลค่ะ
15 มิถุนายน 2548 09:02 น. - comment id 480050
คุณกีกี้ .. น้ำที่มีอยู่ในแก้ว .. ก็คือน้ำ ถึงแม้ว่าน้ำจะมีหลายแก้ว แต่น้ำที่อยู่ในแต่ละแก้ว ก็คือน้ำ มารยาห้าร้อยเกวียน เท่าที่เขียนอาจมิถึง อักษรอาจย้อนตรึง ให้จิตขึ้งคะนึงความ เสน่หามนต์ตราจิต อาจผูกมิตรจิตวาบหวาม แต่ร้อนที่ซ่อนตาม คงร้อนลามลุกพันพัว หลงรูปจูบเพียงเงา นั่งหน้าเศร้าเฝ้าปวดหัว ไร้ใจแม้ได้ตัว อาจนึกกลัวอยู่ลำพัง รักใคร่ใครออกฏ ฤๅกำหนดบทความขลัง ความดีสิจีรัง จะฉุดรั้งรักกลับคืน รัก-ใคร่ หากใคร่รู้ จงเหลียวดูผู้ขมขื่น ตัวอย่างอย่างวานซืน กลั้นสะอื้นก็ผู้เดียว คุณนิรา.. อัลมิตราตอบกาพย์ของคุณไม่ได้ เพราะอ่านทบทวนหลายหน ก็ยังไม่เข้าใจถึงเจตนาอยู่ดี ไม่ทราบว่ากาพย์ชุดนี้ ต้องการสื่ออะไร หรือคุณต้องการจะฝากไปยังผู้ใดหรือเปล่า โดยผ่านกระทู้นี้นำทาง อย่าเพิ่งน้อยใจนะคะ ที่อัลมิตราไม่ได้ตอบเป็นกาพย์เช่นเดียวกับที่ตอบในนามของคุณกีกี้ ถึงแม้ว่า อัลมิตราจะตีความกาพย์ชุดนี้ค่อนข้างสับสนไปบ้าง แต่อัลมิตราก็ชื่นชมคุณ โดยเฉพาะบทสุดท้าย ที่คุณเหมือนตั้งปณิธานให้ตนเอง ค่ะ แม้ไม่มีใครเข้าใจ เหลือเพียงเราลำพัง ก็จะก้าวต่อไป :) คุณทำให้ อัลมิตรานึกถึงอะไรบางอย่าง ที่เกี่ยวกับนิยามของความรัก ซึ่งมุมมองที่อัลมิตราคิดอาจไม่เหมือนใคร ความจริงแล้วทุกคนย่อมผ่านความรู้สึกนั้นมาทั่วทุกคน อัลมิตรามีตุ๊กตาผ้าเก่าๆอยู่หนึ่งตัว ตอนเป็นเด็กนั้น เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม ถึงแม้ว่าตุ๊กตาผ้าตัวนั้นจะเห็นน้ำลายบูดๆ ของอัลมิตราที่นอนกอดทุกคืนก็ตามแต่ แต่อัลมิตราก็ไม่เคย ทุบ ทึ้ง ตุ๊กตาตัวนั้นเลย ไปไหนก็ยังคงหอบหิ้วกันไป ป้อนน้ำ ป้อนข้าว อาบน้ำบ้าง ตามประสาเด็ก ไม่รู้ว่า นั่นเรียกว่าความรักหรือเปล่า มาตอนนี้ อัลมิตราเห็นอะไรบางอย่างที่ผ่านแว๊ปเข้ามา อัลมิตราเห็นอารมณ์ของคน คนผู้ซึ่งบอกว่ามีความรัก แต่กลับปฏิบัติตนตรงข้าม ไม่ทะนุถนอมบุคคลที่เขารัก ไม่เอาใจใส่ดูแล บทอารมณ์ดีก็ดีไป บทอารมณ์ร้ายขึ้นมาก็วีนใส่ .. อัลมิตรามองอย่างไม่เข้าใจ ว่ารักของพวกเขาคืออะไร เหตุใดไม่รัก เหมือนอย่างที่เคยรักยามไร้เดียงสา รักคือความงดงาม คือความสุข รักมิใช่การครอบครอง รักมิใช่การมอบพันธะ รักมิใช่การเห็นแก่ตัว ฯลฯ คุณทำมะชาด .. เป็นเพียงเนื้อกลอน ที่เขียนโดยบังคับตนเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อมีบทนำที่ค่อนข้างหนักหน่วงทางอารมณ์เช่นนี้ และแต่ละบทที่เขียนต่อมา ก็ถูกกดดันพอสมควร ค่ะ คุณดอกข้าว .. การเริ่มต้น บางทีเป็นสิ่งที่กำหนดเอง ให้อยู่ในรูปแบบที่เหมาะสมไม่ได้ อัลมิตราเชื่อว่า ทุกคนย่อมอยากเริ่มต้นอย่างสวยงามและภาคภูมิ แต่ถ้าเริ่มต้นไม่ดี ก็ไม่ได้หมายความว่า ชีวิตที่เหลือจะต้องตกอยู่ในก้นบึ้งแห่งความผิดพลาดครั้งแรกนั้น ... ค่ะ จริงอย่างที่คุณบอก สังคมมีส่วน ดั่งเช่นสองวรรคที่อัลมิตราเขียนไว้ ถูกผู้คนคอยหมิ่นคอยนินทา .....ไม่เมตตายังทำเหมือนซ้ำเติม คุณบินเดี่ยวหมื่นลี้ .. .. ช่วยมาร้องเพลงให้คนกรุงเทพฯฟังหน่อยเหอะ คิดเท่าไหร่ คะ ... ฮา .. คุณสลักเสลา .. อืม .. นึกถึงภาพยนตร์เรื่องกว่าจะรู้เดียงสาเช่นกันค่ะ ไอซ์ .. รอจนตะวันเผาจนแห้งผาก จนกระทั่งกลายเป็นฝุ่นธุลีกระมัง ซากจึงสงบ ค่ะ คุณฤกษ์ .. คุณรู้มั๊ย คุณทำให้อัลมิตรารู้สึกดีทุกครั้งที่คุณมาเยือน ความตึงเครียดเรื่องรอบข้างเหมือนถูกปลดปล่อยในบางเบา กระทู้นี้เขียนกลอนค่อนข้างหนักสาหัสเอาการ ( แต่ไม่ใช่ชีวิตจริงของอัลมิตรา น๊า..) แต่คุณก็สามารถพลิกผันให้อัลมิตรายิ้มได้ กับตัวอักษรที่คุณฝากไว้ รูปในหน้าส่วนตัว เป็นรูปที่ถ่ายเมื่อต้นเดือนมีนาคมที่ผ่านมา สถานที่ก็คือ อุทยาน ร.๒ ตอนนั้น ปู่ลิง(จอมยุทธเมรัย)กำลังพลิกหน้าหนังสือพรรณไม้จากวรรณกรรม มีรูปดอกไม้สวยๆ และมีบทร้อยกรอง อัลมิตราอยากได้นะ แต่ไม่ได้ซื้อ คอยลุ้นอยู่เหมือนกันว่า ปู่ลิงจะซื้อหรือเปล่า จะได้อ้อนขออีกที (ไม่ค่อยงกเลย) ไม่ได้มุงดูเขาเล่นรัมมี่กันซักหน่อย .. ขี้ตู่ ยี้ ๆ ๆ ๆ .. หมวกใบที่คุณเห็นในรูป .. เสียดายที่ตอนนี้ หมวกใบนั้นไม่ได้อยู่กับอัลมิตราเสียแล้ว เพราะเมื่อสัปดาห์ก่อน อัลมิตราทำหมวกปลิวตกจากรถไฟ ในขณะที่เดินทางกลับเข้าเมือง รถไฟไม่มีที่นั่ง อัลมิตรายืนอยู่ที่ทางเชื่อมระหว่างโบกี้ ตอนที่ปลิวก็ยังไม่ร่วงเสียทีเดียว แต่อยู่บันไดขึ้นสุดท้าย อัลมิตราไม่กล้าปล่อยมือจากที่จับโครงเหล็กไว้ เพื่อไปเก็บหมวกใบนั้น ...เฮ้อ ! ลมพัดอีกวูบเดียว หมวกปลิวไปเสียแล้ว .. เสียดายจัง หมวกใบเก่งเชียวนั่น .. คุณลี่ .. อืมม .. ทุกคำตอบมีความหมาย ทุกคำตอบซ่อนความนัย ทุกคำตอบมีน้ำตา คุณโอ คาลิฟโซ .. :) คุณเป็นคนที่มีจิตใจงามจังค่ะ ให้โอกาสผู้ที่พลาด ค่ะ ใช่ว่าจะล้มครั้งเดียวแล้วเดินได้ คุณซอนย่าบิวตี้ .. ๕ ๕ ๕ .. คุณน่ารักจัง คุณkwang .. ขอบคุณมากค่ะ จอมอสูร .. เฮ้ย ...เลียนแบบ ขี้โกง คุณเรไร .. เอ .. อะไรดลใจให้เขียนกาพย์ น๊า .. นิ้วยังอักเสบไม่หายเลย ยังจะให้ตอบยาวๆอีกแน่ะ อย่าลืมค่าจ้างเสียล่ะ เรื่องราวคราวอดีต ดั่งคมมีดคอยกรีดเฉือน แผลเก่าเฝ้าย้ำเตือน ยากลบเลือนเหมือนฝังใจ คุณพระรอง .. ขอบคุณค่ะที่ให้โอกาส หมู่นี้อัลมิตราอ่อนซ้อมไปหน่อย และอีกอย่างยังมีแผบบาดเจ็บอยู่ จริงนะ มีผ้าพันแผลมาอวดด้วยล่ะ ถ้าเป็นเมื่อก่อน จะรีบรับปากทันควันเลยค่ะ ว่าพร้อมเสมอ เรื่องไตรกีฬาน่ะ ..ไม่ว่าจะเป็น โดดหนังสะติ๊กเอย หมากเก็บเอย เป่ากบเอย กลัวใครซะที่ไหนกันล่ะ .. ฮา คุณแมงกุดจี่ .. คิดถึงเช่นกันค่ะ .. คำว่าเพราะรัก เป็นคำอ้างที่หาข้อกลบยากจังนะคะ รายไหนรายนั้น .. ตอบเหมือนกันเป๊ะ คุณกุ้งหนามแดง .. ๕๕๕ สงสัยต้องถีบจักรยานเองแล้วล่ะ แบบถอดที่นั่งซ้อนออกด้วยนะ ไปคนเดียวรับลมเย็น สบายใจแท้ คุณมนต์กวี .. ขอบคุณค่ะ ที่เป็นห่วง อัลมิตราเหวี่ยงแหไป บางทีปลาตัวเล็กๆก็รอด ปลาตัวใหญ่ติดแหง่กค่ะ คุณดาวอังคาร .. แหลมจัง เหลาซะเฟี้ยวเลยค่ะ คุณมัดหมี่ .. ค่ะ เรื่องผ่านมาแก้ไขไม่ได้ การยอมรับต่างหาก เป็นสิ่งที่ควรเลือกกระทำ .. คิดถึงเช่นกันค่ะ มิตรภาพตราบสิ้นฟ้า ..
15 มิถุนายน 2548 10:02 น. - comment id 480074
เยี่ยมค่ะคุณ อัลฯ
15 มิถุนายน 2548 12:06 น. - comment id 480150
ผิดพลั้งไปแก้ไขใหม่ได้จ๊ะ......ชีวิตคนเราย้อมจะมีการทำผิดกันได้มิใช่หรือ......
15 มิถุนายน 2548 12:20 น. - comment id 480159
คุณร้อยฝัน .. ขอบคุณมากค่ะ คุณแก้วนิดา ..
15 มิถุนายน 2548 13:41 น. - comment id 480237
พี่พุดค่ะ อยากบอกว่า ขอพลีชีวิตจิตวิญญาณด้วยความรักปรารถนาดีด้วยอ้อมกอดแห่งรักนี้ อย่างแสนรักเข้าใจมิรู้สิ้นรู้จบ อย่างแนบแน่นแทนคำที่จะบอกว่า จงอย่าท้องแท้แพ้พ่ายอย่าสิ้นหวัง กับทุกเรื่องราว
15 มิถุนายน 2548 15:20 น. - comment id 480260
มาค่ะ ลูกเป็ดหายไปนานเลย
ไม่โกรธลูกเป็ดนะ แวะมาอ่าน มาชื่นชมผลงานค่ะ
โอกาสหน้า ถ้ามีเวลา จะแวะมาอีกเยี่ยมอีกนะคะ
15 มิถุนายน 2548 21:59 น. - comment id 480406
คุณพุดพัดชา .. ขอบคุณมากค่ะ :) เรื่องกลอนเป็นเรื่องของจินตนาการนะคะ เขียนได้หลายแบบ ปรับเปลี่ยนไปเรื่อย บางทีเขียนแล้ว ก็ต้องคอยอธิบายให้คนรอบข้างรู้ว่า .. ตัวอักษร ก็คือตัวอักษร ค่ะ น้องพิม .. ไม่เป็นไรจ๊ะ เป็นนิสิตใหม่ เหนื่อยกับการเรียนหรือเปล่าคะ อดทนไว้นะ :)
17 มิถุนายน 2548 12:14 น. - comment id 480867
มาชื่นชมกับงานที่งดงามครับ ถ้าคิดว่าบทกวีเป็นเรื่องจริงของคนแต่ง ก็คงยุ่งเหมือนกัน ถ้าเขาแต่งว่าฆ่าคนตาย เราไม่ต้องไปแจ้งความให้ตำรวจจับหรือไง แต่ผมชอบใจ พี่ฤกษ์จังแกมองละเอียดถึงติ่งหู เลยนะ อิอิ
17 มิถุนายน 2548 15:30 น. - comment id 480949
ทิวาสวัสดิ์ค่ะ คุณพฤหัส.. กลอนชุดนี้ มีโครงเรื่องมาจากกลอนเจ็ดของคุณม้าลาย ที่เขาเคยเขียนแจมในกระทู้กลอนของอัลมิตรามานานแล้ว เกี่ยวกับแก้วที่มีค่า ต่อมาถูกทำลายย่อยยับ อัลมิตราชอบสองวรรคแรกของเขา แต่ก็ปรับมาเป็นกลอนแปด แต่เพราะว่าสองวรรคแรกของเขาค่อนข้างแน่น เลยทำให้บทแรกของอัลมิตราก็ค่อนข้างสาหัสต้องตามแน่นเข้มไปด้วย ที่มาของกลอนชุดนี้ก็มาจากมูลเหตุนี้ค่ะ ไม่ใช่เรื่องจริงของผู้ใด ที่อัลมิตราหยิบมาพาดพิง ส่วนคุณฤกษ์ .. เขาน่ารักค่ะ เขามักสร้างอารมณ์ขันให้อัลมิตราเสมอ ..
18 กรกฎาคม 2548 21:04 น. - comment id 493247
ยามเมื่อท้อ ใครเล่าหนอที่คอยห่วง ยามเมื่อเขาลวง เจ็บในทรวง ใครแทนได้ ถูกเขาหลอกย่ำยี จี้หัวใจ สิ่งทำไป ไม่เห็นค่า ไม่น่าลอง หวัดดี
19 กรกฎาคม 2548 13:17 น. - comment id 493491
สวัสดีค่ะ คุณคนลืมยาก บังเอิญเหลือเกินที่เจอคุณ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
