ผ้าขาว...ผืนขาด

ครูใหญ่โรงเรียนเล็ก

หากเปรียบเด็กทั้งหล้าคือผ้าขาว
พิสุทธิ์ราวสำลีไร้สีสัน
มีพ่อแม่แลครูถือพู่กัน
แต่งภาพฝันสรรสีสวยช่วยต่อเติม
      หากเธอคือผ้าขาวพราวพิลาส
      ไร้รอยขาดรอยแหว่งไม่แต่งเสริม
      มาจากช่างทอที่ดีแต่เดิม
      ก็คงเริ่มแต่งได้ด้วยใจรัก
          แต่ผ้าขาวเหล่านี้มีรอยขาด
          แม้สะอาดแต่ใครใครก็ไสผลัก
          มาจากช่างทอที่ไม่ดีนัก
          ภาระหนักมอบให้ครูถือพู่กัน
               ตัดรอยแหว่ง..แต่งรอยหวะ..ก่อนจะวาด
               ผ้าผืนขาดอาจมีหลากสีสัน
               บรรจงแต่งบรรจงปะแต่ละวัน
               ผ้าผืนนั้นพลันสวยด้วยมือครู
                   แต่ละขั้นบรรจงก่อนลงสี
                   ให้ผ้านี้บรรเจิดงามเลิศหรู
                   จากผ้าขาดที่ไม่มีใครดู
                   อาจมาอยู่แถวหน้าเป็นผ้างาม
                        เด็กท้องไร่ท้องนาคือผ้าขาด
                        ด้อยโอกาสขัดสนคนมองข้าม
                        ในสังคมที่ความทุกข์เข้าคุกคาม
                        เธอคือความหวังใหม่ไทยทั้งมวล
โดย....ครูใหญ่โรงเรียนเล็ก