๏ พบแล้วจากพรากแล้วพบคำรบใหม่ โอ้กระไรเล่าจึงคะนึงหา คอยนับวันผันผ่านกาลเวลา นับเนิ่นช้าเช่นเหมือนไม่เคลื่อนเลย อยากผุดลุกผุดนั่งตั้งหน้านับ ต้องระงับเงียบงำทำเฉยเฉย สะกดจิตสนิทไว้ใช่เสบย ด้วยอยากเอ่ยเอื้อนเพรียกสำเหนียกฟัง หากไปไหนไกลนักเหมือนหักอก หวาดวิตกหวั่นใจไม่คืนหลัง กลัวละร้างห่างหายตายลำพัง เกรงกระทั่งเธอเลือนลืมเพื่อนใจ พบเพื่อจากพรากเพื่อพบกระทบจิต ยังครุ่นคิดคร่ำครวญป่วนหวั่นไหว อย่าหนีนะ หนีหน่ายหายจากไป คนอยู่ไกล กลัวระกำ ช้ำชอกตรม ๚