เจ้ายอดเยาวมาลย์!

พุด

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song100.html
(แต่ปางก่อน)
..............


แสงจากคบไต้...
ถูกจุดขึ้นให้วูบไหวในราตรีแรมไร้เดือน
ริมชายคลอง...ร่มรักเรือนไทย
กลิ่นมวลดอกไม้หวานอวลอ้อยอิ่งมากับสายลมระรินร่ำหลังฝน..


เสียงขิมพริ้งพราวในท่วงทำนอง *นางครวญ* คล้ายโหยไห้
ราวกับจะขาดใจ...
แล้ว....เสียง..บาดใจ ไหวพิลาป หวานศร้า  ร้าวรำพัน 
ก็พลันค่อยค่อย จางหาย  ...หายไป....กับ..สายลมในยามค่ำ
พร้อมกลิ่นร่ำของราตรี จำปี ชมนาด 
ที่ราวฝากรอยอาลัยอาดูรพูนเทวษสุดทน..


เจ้าของ..ที่มาแห่งดนตรีไทย..อันหวานซึ้งล้ำค่า
ที่บรรเลงยากนักยากหนา
หากไม่มีใจรักแลพรสวรรค์ขยันฝึกซ้อม
ใบหน้านวลหวานแจ่ม
ถูกล้อมกรอบด้วยผมสยายยาวราวแพรไหมสีอำพัน
แสงเทียนในตะเกียงแก้วทาบทอล้อวงหน้านั้นราวทองทา
เสี้ยวหน้านวลจึงยิ่งงามผ่อง...
งามนวลพักตร์..งามแสนงามยิ่งนัก แสนพริ้มเพรา..
แม้นในราตรีที่ไร้แสงแห่งจันทร์...เพ็ญ...


เธอ..ค่อยๆเอนตัวลงช้าช้า
พิงหมอนขวานสามเหลี่ยมผ้าไหมสีงาช้าง
แล้ว...
ทอดนัยน์ตาโศก..แสน...อ้างว้าง
หากงามคลอทอแสงประกายวะวิบวับ
ราวกับหยาดน้ำผึ้งเพชรรวงในเรียวตา


ในปรารถนา เธอ..เห็นดาวประจำเมือง
ดาวประกายพฤกษ์ทอแสง
ในท่ามกลางฟ้าสีกำมะหยี่..
ที่ค่อยๆกระพริบวะวิบวับ..คลี่ยิ้มมาทายทักเธอ
ราวมิ่งมิตรผู้รู้ใจมานานปี...
ยามนี้..ร่างเธอราวรูปสลัก
สะท้อนแสงเทียนจนนวลเนื้องามพร่างกระจ่างมลังเมลือง  


เธอ..ค่อยๆเอื้อมมือคว้าดวงดอกชมนาด
ที่วางไว้ใกล้หมอนขึ้นมาดอมดมพรมจูบด้วยรัก 
แล้ว...
หลับตานิ่งนาน...........
นานราวตกอยู่ในนิทราฝันภวังค์แสนหวานแสนดี...


ราวรอ....
หยาดน้ำค้างในราตรี
ที่ค่อยๆหยาดเย็น
ลงมากระทบพร่างกลางกลีบเกสรมวลดอกไม้
และ..ณ..
กลางกลีบใจเธอ 
ที่รู้สึกเย็นฉ่ำระร่ำรินสดแสนสุขสงบงามเงียบ
ราวไร้ร่าง...
ได้วางกมลและตัวตน
ราวลอยเหิรพ้นไปสู่แดนฝันสวรรค์สรวงทิพยวิมาน
...................
.....................


เสียงฝีพายกระทบสายน้ำอย่างช้าช้า...
ใกล้เข้ามา..ใกล้เข้ามา...
ก่อนที่..
จะได้ยินเสียงคล้องโซ่เรือไว้ที่ท่าน้ำริมศาลาเรือนรับรอง


ในเงาตะคุ่มของแมกไม้ชายชลแลแสงดาว
ที่สาดส่องวะวิบวับกับแสงไต้ที่วูบไหว
สะท้อนจับร่างบุรุษอาชาไนย...
ผมเกรียนสูงโปร่ง
หากทว่าดูแข็งแรง..บึกบึน
ผิวคร้ามแดดกลายเป็นสีทองแดงราวนักรบโบราณ....
ที่ราวเพิ่งผ่านสมรภูมิสู้รบอย่างชายชาญทหารกล้ามามิช้านาน...


เขา..ค่อยๆก้าวขึ้นบันไดช้าช้า..ตรงมายังชานเรือน
ก่อนที่จะ..ค่อยๆทรุดตัวลงนั่งพับเพียบชิดใกล้..ขิม..
แล้วเริ่มพรายพรมนิ้วเคาะบรรเลง
บทเพลง*พญาโศก*......อย่างพริ้งพราว...ร้าวราน...
หากหวานเศร้า..สนิท....ราวบรรเลงด้วยชิวิตจิตวิญญาณ
อันแหลกราน ไม่มีชิ้นดี....
..............


หญิงสาวลืมตาอย่างตกใจ  !!!
และ..
ทันที่ที่เห็นว่าใครคือบุรุษยามวิกาลผู้รานรุก
เธอก็ค่อยๆคลี่ยิ้มหวานต้อนรับอย่างเอาอกเอาใจ
........


ตาสบตา ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา
และ...
ตราบจน บทเพลงพญาโศก...
ค่อยๆพรากลา...ทิ้ง....ไว้เพียงเสียงแผ่ว...แว่วหวานออดอ้อนรำพัน
ราวฝากพ้อพร่างให้ทุกดวงใจไหวหวามหวิวหวั่นขวัญหาย
ไปทั้งลำประโดง....
..........


*คนดี..ของน้อง..มาก็ไม่ให้สุ้มให้เสียง
ดีนะจ๊ะที่น้องรู้ว่าละแวกบ้านเรานี้ไม่มีโจรผู้ร้าย..
ได้พักกี่วันละจ๊ะเที่ยวนี้
อย่าบอกน้องนะว่าพรุ่งนี้เช้าต้องไป..*
เสียงหวานใสพะเน้าพะนอ ..
เสียงและร่างบอบบาง
ที่เขาเพ้อพ้อรอท่าละเมอหามาทุกทิวาราตรีกาล

 
ที่...ณ..นาทีนี้กำลังมาหวานแจ่ม
ราวกำลังกระซิบเคลียเรียวแก้มริมหู
หากเพียงแค่ เขาอดใจไว้อยู่..
ทั้งๆอยากฝากจุมพิตกลีบปากราวกลีบดอกไม้แสนหวาน
ใจแทบขาดให้สมกับที่รักรอสายสวาทเสน่หา 
มาแสนนาน..


หากทว่าเมื่อยังมิถึงเวลาอันควร
เขา..จึงได้แต่คิด..ในจิตจินตนา
มิหวังหมายกรายกล้ำเจ้าดวงดอกไม้แม่นวลเนื้อใส
เจ้าผู้เป็นดั่งเปรียบดั่งยอดดวงหฤทัยแสนงาม 


ที่เขาเทิดเธอไว้ราว....
*บัวบูชา*
บัวขาวที่สะอาดตาสล้างพราว
ที่บานประดับใจประดับจิตวิญญาณ์
ให้เขามาอย่างยาวนัก..ตั้งแต่ยามเยาว์
ให้หัวใจของเขามิเคยเหงา
หากกลับไสวพร่างสว่างเย็น
ยอมสยบภักดิ์พลี 
 และ..เป็นดั่งรักนี้นิรันดร์..มานานปี
และ..จักเป็นเฉกนี้ ตราบสิ้นลมหายใจ


เขา..ทอดนัยน์ตาโศก..สีสนิม
พิศร่างนวลแล้วเอ่ยคำ
*พี่..ว่าเราผอมไปนะ..ราวกับ..ลมจะพัดปลิวได้แล้วนะครับคนดี*
สงสัย..จะทานแต่ผักผลไม้ ใช่ไหมละนี่...
มาเที่ยวนี้ พี่จะพาไปทานอาหารอร่อยๆนะ
เราพายเรือกันไป..นะครับ
มีร้านอาหารไทยและมีเพลงโบราณฟัง
ที่ร้านชื่อ..*บ้านเหนือคลอง* ไม่ไกลจากบ้านเราเลย


แถมจะบอกอะไรนะ..ครับ
หากไปตอนตะวันลา..ฟ้าโพล้เพล้จะงามมากเลย
น้องจะชอบ..
เพราะเขาจะเปิดบทเลงบรรเลงสายน้ำนิรันดร์
และ
นานาสารพันชุดเพลงบรรเลงของคุณจำรัส 
ที่น้องแสนรักนักรักหนามาประกอบบรรยากาศ
ให้ราวย้อนยุคเลยทีเดียว...เชียว..


*คนดี..คืนนี้ที่แวะมา.
สงสัยมาเกี้ยวน้องให้เปิดหูเปิดตาใช่ไหมละจ๊ะ
ว่าพลาง เธอก็หัวเราะน้อยๆอย่างแสนเอ็นดู..
พี่ก็รู้..ว่าน้องเบื่อเมืองจะแย่
แค่มีเวลากลับมา*บ้านสวน* เสาร์อาทิตย์
หัวใจน้องก็ราวได้รับหยาดน้ำค้างทิพย์แล้วละค่ะ
จริงๆ...แค่ได้กลับมา..ใช้เวลา
เดินชมนกชมไม้ในสวน
มานอนนอกชาน
คอยดอมกลิ่นลำดวนสารภีจำปีจำปา
บุหงาส่าหรี  มะลิวัลย์ มะลิลา
พี่ก็รู้แค่นี้น้องก็งามใจสบายใจสุขใจพอแล้ว*


*เอาจ๊ะ นะจ๊ะ
ถึงอย่างไรน้องตกลงจ๊ะ..ยินดี รับคำนัดนะ
และ...
รู้สึกดีใจถือเป็นเกียรติจ๊ะคนดี
ที่มีนายทหารคนแกร่งคนกล้ามาพลีพายเรือให้นั่ง..*
พี่สิจ๊ะ ควงสาวไทยโบราณนุ่งผ้าถุงไปดินเนอร์
จะเก้ออาย คนมั้ยละจ๊ะนี่*
แต่มีข้อแม้นะจ๊ะ
เช้า...ต้องพาน้องไปวัดไปทำบุญตักบาตร
ให้เราสองไปกราบกรานหลวงพ่อ
ทั้งนอกและในโบสถ์คร่ำ
ขอพรก่อนนะจ๊ะนะ


ตกลงครับคนดี
และพี่จะขออนุญาต
พายเรือมาตั้งแต่ยามฟ้าสางนะ
ที่ดาวเดือนยังสุกใสเต็มอ้อมฟ้า
และ
อุษาไพรกำลังจะมาแย้มเยือน
เสียงไก่ขันเทือนและเรไรดุเหว่ายังแว่วหวาน
น้ำค้างยังหยดหยาดเย็น
พี่อยากพายเรือไปเก็บบัวในบึงงาม
มาให้น้องพับจีบเป็นบัวบุษย์พลีเป็นพุทธบูชา


รู้ไหมยามนั้น
ยามที่แสงเทียนทอละออ
หน้าน้องช่างหวานนวลงามนัก
ยามที่น้องนั่งสงบงามเตรียมจัดสำรับไปวัด
ให้พี่นี้..แสนนึกรักนักหนา..


และหวังอยากมาเคียงใกล้คลี่สไบคลุมไหล่
โอบกอดแทนร่างใจพี่ ให้ดวงใจหนาวคลาย
ขออนุญาตให้พี่มา...นะจ๊ะ 
เพราะน้องก็รู้ดี..หน้าที่รักตรงนี้
พี่จำพรากลาไปไกลมาแสนนานนัก
มิได้มาทำตามคำบัญชาใจบัญชารักมาแสนนานจริงๆ


และคนดี
*น้องครับ..เราคบกันมากี่ปีแล้วละนี่
ให้พี่บอกมั้ยละครับ
ว่าตั้งแต่แก้ผ้าเกิดมาละมั๊ง*
*อ้าว..ไม่ต้องขำนะ มันเรื่องจริง
พี่ว่า..ทุกสิ่งที่เป็นเปลือกนอกหลอกตาโลกย์และผู้คน*
ให้อลวนเอลเวงไร้จุดยืน..
นั่นเป็นเรื่องของคนอื่น
ที่เราจะไปฝืนกระแสโลกย์โสกสุข
หยุดมันไม่ได้ ใช่ไหมละครับ*


แต่..ทว่า
สำหรับเรา
ที่รัก..ดวงใจของพี่
เราเคยเห็นพ้องต้องกันมิใช่ดอกละหรือ
ว่าเรารักษ์ความเป็นไทย
ด้วยหัวใจดวงโบราณๆแบบนี้แหละใครจะทำไม...*


*เพราะ..อะไร..
ขอพี่ระบายใจหน่อยนะครับ
พี่ก็ไม่ทราบจะไปบ่นเพ้อละเมอหากับใครที่ไหนได้
ที่แสนจะเข้าใจพอจะเข้าใจและรับฟัง
กับผู้คนในโลกอารยะล้นหลั่งในทุกวันนี้
ที่เขาพากันหันหน้าหนี
สิ่งที่พี่กำลังพลีจิตจะพูด
เพียงกับน้องผู้เดียว
ก็เพราะ
เราสองคนแสนภูมิใจที่ได้เกิดมากับนวลใจ
กับวิถีไทยแบบนี้นี่นา
วิถีที่ฟ้าดินพระพรหมโปรดประทานพรมาให้
ใช่ทุกคนจะมีได้เสียที่ไหน..นะครับ


ให้หัวใจคอยอ้อนอิงพิงพักไปกับ
วิถีไทยโบราณ กับสายน้ำรักนิรันดร์
กับลำน้ำ ลำนำฝัน ขวัญเจ้าพระยา
กับเสียงดนตรีไทยจากใจรักษ์ของบรรพบุรุษ
ที่ยาวยืนหวังมิหยุดสืบทอดความพริ้งพราวบรรเจิดละเมียดละไม


กับใจดวงรักความดายเดียวเหว่ว้า
กับน้ำตาเทียนจากแท่งหลอมแรงภักดิ์
กับแสงตะเกียงระบัดวะวับวะวูบไหว
กับ..
ใจเนื้อดินเนื้อดวงจิต...ที่หล่อหลอมชีวีชีวิต
ให้เราสองแสนรักความเป็นไทยไทยทุกกระเบียดนิ้ว
ไม่ว่าวัฒนธรรม ประเพณี และงานศิลปไทย..


ที่มาจากใจดวงหอมกรุ่น
มาจากแรงเพียรฝืมือละมุน
ของคนไทยในทุกผืนดิน ทุกถิ่นที่
ที่ยังมีจิตดวงดีดวงใสสุขสงบ
มาหลอมรวมรัก
มาฝากฝืมือให้ปรากฎประจักษ์แด่สายตาชาวโลก
มาพลีถัก
มารักร้อยทอทอดสอดประสาน
เป็นผ้าไทยผืนงามลายต่างๆมากมี


 มาพลีใจใส่ในงานสาน งานปั้น
กลายมาเป็นจิตรกรรมล้ำเลอค่า..ประมาณค่ามิได้
ซึ่งคือฝากไว้..เป็นมรดกไทยมรดกโลก..ให้สืบสาน
ให้โลกงาม ดับแล้งร้อน
ให้หัวใจสะออนได้รู้ค่าความอ่อนหวานอ่อนไหว
จากเนื้อใจไทย ไท ที่แสนมีอิสราเสรมานับพันๆปี


ที่เราสองต่างก็ปรารถนา
อยากคลอเคลียเคียงประคอง
ให้ดำรงอยู่ไปตราบนานแสนนาน
เพื่อเป็นตำนานรักแห่ง.


*.แผ่นดินสุวรรณภูมิ พุทธภูมิ*


เพื่อสร้างแรงภูมิใจ ให้ลูกหลานไทยรู้ค่างามจากภายใน
รู้สร้างจิตใสมีธรรมะหอมห่ม
รู้ค่าความรักซื่อตรงคงมั่น
รู้ค่าความงามเงียบสงบสมถะ


รู้จักการใชัชีวา
ไม่บ่าโหมลอยล่องไปตามกระแสโลกย์
ที่รอเวลาโศกสะเทือน
ให้ชีวิตถูกซัดหายไปกับพรายแรงแห่งคลื่นกรรม
ดั่งคลื่นซือนามิที่มากระหน่ำมาสอนใจมวลมนุษยชาติไงละครับคนดี


แล้ว..ทำไม..น้องพี่ยังมีคำถาม..
ที่คำตอบก็อยู่ที่ใจน้องเอง
ราวเราหลอมใจเดียวกันในความผูกพันความเข้าใจ
ในชีวิตที่รักความเงียบงามสมถะพอใจพอเพียง
ในความสงบสุขย้อนยุคสมัยมายาวนาน


คนดี..ที่รัก
พี่...รักน้อง รักน้อง มิใช่เพียงต้องใจรูปลักษณ์ภายนอก
ที่พอกทับไว้ด้วยวัตถุหรูหราเสื้อผ้าราคาแพง
กิริยาที่ปรุงแต่ง ตามบทละครโลกละครทีวี


หากทว่า..
พี่รักผู้หญิงคนดี คนธรรมดา
คนที่มีจิตดวงพิสุทธิ์พิเศษ
แผกคิด รู้ผิดชอบชั่วดี
มิวิ่งไปตามกระแส กรรมนำทางมวลมนุษย์
ให้หลงผิดข้องติดกับงามเพียงภายนอก
หลงลืมจิตวิญญาณ ไม่เพียรวิ่งหายอดพระรัตนตรัย
ไม่มีธรรม หอมพร่ำบ่มใจ ไม่มี ใจรักที่จะรู้จักความพอดีพอเพียง


นะคนดี...
ที่จึงพี่ขอกระซิบอีกที อีกทีและอีกที..
ว่า..
*พี่รักน้อง..รักน้องจากงามดวงใจใครเล่ารู้นี้*
ที่พี่อยากขอเคียงคู่เป็นคู่ธรรมคู่ทองไปตราบวันตายนะจ๊ะ


และ..
อย่าหลิ่วตาล้อพี่เล่นนะ
พี่กำลังสารภาพรักนะนี่..
มาฟังอีกที เขยิบเข้ามาใกล้ๆนะครับ


และอีกที...
ก่อนที่พี่จะขอคนดี ..ดวงใจ
 แค่นอนหนุนตักฟังเพลง..นางครวญ..ที่แสนหวนไห้
โดนใจประทับใจพี่ในราตรีนี้ 
เพื่อพี่จะประทับรับขวัญไว้ก่อนวันลา
ก่อน..
วันที่บางทีพี่....อาจจะไม่ได้กลับมาพบหน้าน้องอีกทั้งชีวีชิวิต
ด้วยหน้าที่ชายชาตรี 
ที่จำต้องฝากร่างจิตพลีเพื่อแผ่นดินแม่มาตุภูมิทอง


อ้าว..
อย่าร้องไห้..ร้องทำไม 
ไหนน้องบอกไม่ใช่ละหรือ
ความตายมิอาจพรากเรา.
.เพราะเรามีกันและกันในเงาใจเป็นดั่งรักนิรันดร์
ข้ามเวิ้งฝันอนันตกาลเวลา  ..


มาสิจ๊ะคนดี
เอียงแก้มมาให้
พี่พลีจุมพิตซับหยาดน้ำตาให้..
แล้ว
อยากกระซิบอีกที และอีกทีว่า..อย่าเสียดายเสียใจ
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...นะครับ...


หากเราได้ใช้คืนฝันวันแสนดีพลีรักร่วมกัน
อย่างแสนดีอย่างมากมีค่า
ในทุกนาทีในทุกยาม
ที่เรายังมีลมหายใจ...ในอ้อมกอดกันและกัน..

และอย่าหวั่นเลย
นะเจ้าจอมขวัญ ยอดดวงหฤทัย ของพี่ 
ที่จักภักดีรักเจ้าเพียงคนดีคนเดียว....
ไปตราบชั่วกาลนานชั่วนิจนิรันดร์...........!!!!!
................
....................


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song100.html
แต่ปางก่อน 
รณชัย-อัจฉพรรณี 
ชรอ คอย เธอมา แสน นาน
ทรมาน วิญญาณ หนักหนา
ระ ทม อยู่ใน อุ รา
แก้วกานดา ฉันปองเธอผู้ เดียว
ญเธอเอย แม้เราห่างกันแสนไกล
ชาย ใด ดวงใจฉันไม่แลเหลียว
รัก เธอ แน่ใจจริงเชียว
รัก เธอ รักเดียว นิรันดร์
ชแม้ มี อุปสรรค ขวาก หนาม
ญขอ ตาม มิยอมพลัดพรากจากกัน
ชจะชาติไหน ไหน ไม่ยอมห่างไกล กัน
ญดวงจิตผูกพัน รักมั่นมีไว้เพียงเธอ
ช-ญคง เป็น รอยบุญมาหนุน นำ
รอย กรรม รอยเกวียนหมุนเปลี่ยนเสมอ
ให้ เรา ได้มา เจอะ เจอ
ฉันและเธอพบกันร่วมสุขสมดังรอคอย
ชแม้ มี อุปสรรค ขวาก หนาม
ญขอ ตาม มิยอมพลัดพรากจากกัน
ชจะชาติไหน ไหน ไม่ยอมห่างไกล กัน
ญดวงจิตผูกพัน รักมั่นมีไว้เพียงเธอ
ช-ญ คง เป็น รอยบุญมา หนุน นำ
รอย กรรม รอยเกวียนหมุนเปลี่ยนเสมอ
ให้ เรา ได้มา เจอะ เจอ
ฉันและเธอพบกันร่วมสุขสมดังรอคอย... 
 

http://www.buddhadasa.org/html/life-work/bio/tell_TOC.html
http://www.buddhadasa.org/html/articles/in_mem/10yrsBDB.html
http://www.buddhadasa.org/html/articles/in_mem/death_arrangement.html
http://www.buddhadasa.org/html/life-work.html