..ลมหายใจแห่งรัตติกาล..

กอกก

     ราตรีประดับดาว          แสงแวววาวผิวทะเล
เสียงคลื่นเจ้ากล่อมเห่       แสนว้าเหว่ห้วงหัวใจ
     เหม่อมองทะเลครวญ     รอยรัญจวนสนิทนัย
ลึกล้ำเกินคำไข                   ปวดร้าวในห้วงใจคน
      นางหนึ่งเจ้าผันผ่าน      โฉมสะคราญมุ่งสู่ชล
ยลรอยความกังวล               อัสสุชลคลอดวงตา
     พิศพักตร์เจ้างามผ่อง     ใยหม่นหมองยามมองหา
ผ่านเลยถึงธารา                  เพียงหันหน้าชายตามอง
      สายน้ำที่เยือกเย็น        คลื่นกระเซ็นย้ำผิวผ่อง
โสมขับจับดาวส่อง                งามเทียมทองยามได้ยล
      ใยเจ้ามิยั้งก้าว             หาดทรายขาวสู่สายชล
หายไปในวังวน                 ขาดเงาคนมิหวนคืน
    ครืนครืนเสียงซัดสาด     ป่าวประกาศว่ายังตื่น
ทะเลทุกวันคืน                   มันก็ตื่นอยู่ร่ำไป
    เพียงโฉมเจ้าลาลับ         ไปมิกลับหรือไฉน
โศกเอ๋ยโศกอันใด             จึงทำให้คิดสั้นเอย
             
     สุดห้วงบ่วงความคิด     ตามประชิดเจ้าทรามเชย
อันใดจึงร้างเลย                 ชีวิตเคยอภิรมย์
     คว้าร่างอรชร             โอบสมรดั่งใจสม
อุ้มร่างนางระทม              ขึ้นสู่ฝั่งได้ดั่งใจ
    งามยิ่งนักโฉมเอ๋ย    ใยมิเอ่ยคำปราศรัย
เจ้านอนพับหลับไหล       นั้นทำให้ข้าโศกตรม 
    กายเจ้าที่เย็นเฉียบ    กลางความเงียบยินแต่ลม
หวีดหวิวห้วงโพยม          เสียงดังขรมหวั่นอุรา
     ลมหายใจเจ้าสิ้นสาย    เสียงเงียบหายใจประหม่า
พลิกกลับจับกายา             นอนคว่ำหน้าใส่บ่ายืน
     โอบอุ้มขึ้นเขย่า..   เพียงเบาเบาให้เจ้าตื่น
สายน้ำที่เจ้ากลืน              ให้ไหลคืนกลับออกมา
     โฉมเจ้ายังนอนนิ่ง       ดุจเจ้าทิ้งความปรารถนา
ไม่หวนทวนเวลา              กลับเคหาโลกพิไล
    ริมฝีปากรูปกระจับ        สัมผัสรับลมหายใจ
ถ่ายทอดความห่วงใย        ที่รินไหลสู่กายนาง
    สายลมจากดวงใจ         อิงอุ่นไอจากเรือนร่าง
แสงส่องแม้นเลือนลาง    พิศกระจ่างงามละไม
      คิ้วโกร่งดั่งคันศร       เส้นผมอ่อนดุจใยไหม
สะคราญแม้หลับไหล..      เพราะเหตุใดใยเจ้าโศก
    โฉมเอยใยเจ้าเศร้า      เหตุใดเล่าวิปโยค
เปรียบเหมือนโลกทั้งโลก   ตามเศร้าโศกมิเว้นวาย
   โอบกอดเจ้าหอมกรุ่น     เอื้อไออุ่นให้หนาวคลาย
ลูบผมพลิ้วสยาย                เจ้าเคลื่อนกายลืมตามอง
    ดวงตาที่หมองเศร้า       มิต่างเราที่หม่นหมอง
สบตาคราประคอง             เจ้าก็มองสบสายตา
     จวบรุ่งอุษาสาง             อยู่เคียงข้างต่างมองหา
เพียงพบเพื่อสบตา           หมื่นวาจาต่างเงียบงัน
    สัมผัสหน้าต่างใจ          บ่งบอกนัยสู่ใจกัน
แทนถ้อยคำรำพัน            ความกดดันในจิตใจ
    จนแสงสุรีย์ส่อง            เพลาต้องจรจากไกล
ต่างคนต้องต่างไป            ต่างเข้าใจโลกของตน
    พบกันเพื่อพลัดพราก.. หันหลังจากริมฝั่งชล
หันหลังเพื่อตัวตน             คนค้นคนต่างเข้าใจ
    อย่าผูกความสัมพันธ์      มันเหมือนฝันที่อ่อนไหว
ความเจ็บสั่งสอนให้.        รักษาไว้ทั้งใจกาย
   หาดทรายที่พาดยาว     กับรอยก้าวบนพื้นทราย
ไม่นานลบรอยหาย           สูญสลายแม้รอยลาง
   เงาร่างทับทางแยก         มันไม่แปลกต้องแยกทาง
เดินถนนต่างอ้างว้าง         ดีกว่าสร้างแผลทางใจ.@
                      ...........................