จากคุ้นเคยคนเคยคบเธอหลบหน้า จากมองตามาเจอพบเธอหลบหนี จากคิดถึงจากรักมากเธอจากตี เธอหลีกลี้สัมพันธ์ใจในทรงจำ เหมือนกระดาษที่เธอทดจนหมดหน้า หมดราคาปล่อยทิ้งกลิ้งขยำ ไม่เหลียวหลังสั่งอาลัยไว้สักคำ การกระทำเธอทอดทิ้งยิ่งฝังใจ จนวันนี้ที่เธอมาบอกว่ารัก แทบซบตักเอ่ยคำและร่ำไห้ รับว่าคิดผิดมากที่จากไป โปรดอภัยให้กันเรื่องวันวาน ขอให้เราเริ่มฝันกันอีกครั้ง เธอพูดมาอย่างน่าชังช่างกล้าหาญ ก่อนทิ้งขว้างร้างไปได้นมนาน ท้ายซมซานกลับมาหน้าด้านแท้ เพื่อเธอนั้นฉันอภัยได้ที่รัก เพียงตระหนักเรื่องวานวันนั้นเกินแก้ จากนี้ไปฉันร้องขออย่าตอแย เพราะบาดแผลเธอเคยทำจำฝังใจ จะให้ฉันกลับไป ไม่มีทาง
22 เมษายน 2548 15:39 น. - comment id 458323
แย่จัง
22 เมษายน 2548 16:35 น. - comment id 458396
๑^_____^๑ แย่ตรงไหนอ่า...
22 เมษายน 2548 20:23 น. - comment id 458630
ไม่เคยโกรธเธอเลยที่เคยเอ่ย ว่าขอจากเธอไปเลยจะได้ไหม ไม่ได้ว่าเธอสักคำให้ช้ำใจ แต่ขออย่ากลับมาให้ความอาทรณ์ *-*โดนใจค่ะ โดนเฉพาะสามบทสุดท้าย*-*
22 เมษายน 2548 22:15 น. - comment id 458779
....บางทีใจมันก็บอบช้ำเกินว่าจะกลับไปสินะ.... มาเห็นใจค่ะ เฮ้ย มาชื่นชมค่ะ เขียนงานได้ดีมากๆ ลึกๆในหัวใจ ก็ไม่อยากกลับนะ แต่ถ้าเรายังรักเค้า บางทีก็ห้ามใจไม่ได้ ....เนอะ....