จินตภวังค์

อมตะลักขณา

แสงตะวันลับขอบฟ้า                    ไกล ไกล
หมอกเมฆจางหายไป                                กว่าเช้า
ลืมทุกข์สุขเศร้าใจ                                     ต่อเนื่อง ชั่วคืน
ค่อยผ่อนกายคลายเคล้า                            ติดห้วง ภวังค์
              ฝันค้างลอยลิบล้น                        ฟ้ากว้าง
ทะยานสู่ฟ้าสีจางๆ                                      เกลือกกลิ้ง
ยิ้มเริงร่ากล้ากร่าง                                     กลาดเกลื่อน
ฟ้านี่นี้ละทิ้ง                                               ซึ่งแท้ ตัวตน
              บินร่อนลงสู่ห้วง                           ท้องนที
เฉียดลิ่วเล็มวารี                                       นิดน้อย
น้ำใสสดสวยสี	                                           เขียวฟ้า ใสๆ
มองลึกคละเคลื่อนคล้อย                             เล่นหน้า เล่นตา
               สู่ธาราดิ่งสู้                                  ใต้สมุทร
ดำว่ายเวียนดำผุด                                     หยอกล้อ
มัจฉาวกวนมุด                                          หมายแข่ง ชิงชัย
แหวกม่านน้ำปนป้อ                                   เกี่ยวก้อย เกี้ยวพาฯ
                คืนกลับมาฟ้ากว้าง                    รำไร
นกน้อยบินร่อนใกล้                                  ร่ำร้อง
แสงทองส่องประกาย                                  กรายกล้ำ
ลืมตาตื่นจากห้อง                                       บ่วงห้วง บรรจถรณ์ .....