ม่านไทร

นกตะวัน

สายมากแล้ว แสงแดดส่องจ้าขึ้น เราย้ายเสื่อเข้ามาปูชิดติดขอบสนามฟุตบอล เพราะมีร่มเงาของต้นไทรใบเล็กบังแดดให้เรานั่งหลบกันอย่างสบาย ไทรต้นนี้ขึ้นแทรกอยู่กลางหมู่ต้นกระถินณรงค์และมีผลสุกเล็กๆกระจายอยู่เต็มต้น จึงเชิญชวนให้นกกิ้งโครงชนิดต่างๆแวะเวียนกันมาเกาะจิกกินไม่ขาดระยะ ผมจึงไม่แปลกใจเลยทำไมนกกิ้งโครงเหล่านี้จึงเข้ามารวมฝูงหากินในสนามกีฬากลาง ระหว่างรอนก ผมจึงมองดูรากไทรย้อยที่ห้อยลงมาไปพลางๆ
รากไทรย้อยห้อยมาระย้าต่ำ			
แลสวยล้ำราวม่านลมผ่านไหว
แสงแดดส่องต้องสบกระทบไป		
เคลือบทองใสแสนสวยด้วยเหลือบมัน
พื้นหญ้าพลิ้วปลิวพัดปัดรากแกว่ง		
ลมพัดแรงเร่งไกวรากไหวสั่น
ดุจผ้าห่มพรมแพรแลเลื่อมนั้น		
ใครหนอสรรค์เสกเจ้าเราจ้องมอง
หรือกินรีที่สนานสำราญนั้น			
ถอดผ้าพันพาดไม้มิให้หมอง
แต่ลืมไปไม่คว้าผ้าใส่ครอง			
ด้วยนวลน้องกินรามารีบไป
คือรากไทรใหญ่ย้อยห้อยไม่ยั้ง		
ดิ่งตรงดั่งดูดดินกินแดดใส
แต่งลำต้นล้นหลั่งสะพรั่งใบ			
สวยเกินใครเคียงหญ้าระย้างาม
เรายังคงปักหลักอยู่ใต้ต้นไทรต้นนี้ เพราะเป็นมุมที่ดีที่สุดที่เราสามารถยกกล้องส่องดูนกบนยอดไม้แห้งยอดนั้นได้อย่างชัดเจนเพราะไม่ย้อนแสง เรารออยู่ไม่นานนักนกชนิดใหม่ของไทยที่นายปูพึ่งพบเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ คือ นกกิ้งโครงปากแดง (Red-billed Starling) จึงบินลงมาเกาะโชว์ตัวบนยอดไม้แห้ง แต่เกาะอยู่เพียงแปลบเดียวเท่านั้น จึงเห็นสีสันยังไม่ค่อยชัด แล้วนกบินจากหายไป รอเท่าไรมันก็ไม่บินกลับมาอีกเลย
เมืองนกกิ้งโครง 4
16 มกราคม 2548