แสงอรุณสาดส่องลอดช่องม่าน วิหคขานรับเป็นคลื่นระรื่นหู ชะเง้อหาการกลับมาของโฉมตรู ทั้งที่รู้ว่าอาจจะไม่มีทาง เมื่อวันวานตะวันลอยคล้อยยามบ่าย เธอนั้นได้ติดต่อมาทางมือถือ เสียงรอบข้างตัวเธอไม่อึงอื้อ พี่นั้นหรือได้แต่นั่งแปลกใจ ถามกลับไปว่าเป็นอะไรเล่า เธอนั้นเศร้าสิ่งใดจงขานไข พี่เป็นห่วงสุดที่รักแทบขาดใจ เธอตอบว่าไม่เป็นไรสบายดี เธอถามทำไมดีกับเธอนัก ที่เธอหักเธอหาญน้ำใจพี่ พี่โกรธเธอไม่ลงหรอกนะคนดี เพราะพี่นี้รักเธอจนหมดใจ (พี่ยังรักและให้อภัยเธอเสมอ.......)