อนาถหนอชีวิต.

แก้วประเสริฐ

                อนาถหนอชีวิต.
       บูรพาทิวาเพริศเลิศแจ่มใส
โลมลูบไล้ท้องนภาหล้าเจิดจ้า
แสงสีทองผ่องอร่ามจรดตา
มวลพฤกษาร่าเริงเคล้าดนตรี
       กิ่งไม้สบัดระบัดใบเสียงซ่าซ่า
นกในป่าร้องกันลั่นจู๋จี๋
น้ำตกไหลจ๊อกจ๊อกสู่นที
มัจฉารี่เวียนว่ายเคล้าวนมา
       ยืนเพ่งพิศพินิจตรองกรองคิด
เอาดวงจิตตั้งลงตรงนาสา
ภาวนาคำพจน์พุทธวาจา
พิจารณาสังขารอันเปลี่ยนไป
       อนิจจังทุกขังแล้วอนัตตา
เรือนร่างมาประกอบไม่สดใส
เกสาขนล้วนหงอกหาจับใจ
นักขาไซร้ใยงอกดูน่าชัง
       ทันตาเล่าเฝ้ามองช่างรอนร้าว
ตะโจเล่าแห้งเหี่ยวคุดคู้ขัง
เป็นกระเกล็ดเม็ดผื่นไม่จีรัง
สิ่งที่หวังไม่สมอารมณ์ปอง
       เป็นเด็กผ่านหนุ่มสาวแล้วผู้ใหญ่
ล้วนแต่ไม่ประสงค์กลับสนอง
คืออนิจจังสสารพลันเข้าครอง
สร้างหม่นหมองต้องไว้กับกายเรา
       เข้าเหตุผลทุกขังมักร้อนจิต
ยืนนั่งคิดนอนตรองยากจะเฝ้า
สร้างจัดโน่นแต่งนี่มิบางเบา
เล่นทำเอาว้าวุ้นกรุ่นโศกทรวง
       พอกาลผันหมุนเปลี่ยนเวียนสลาย
แล้วกลับกลายเป็นอื่นสู่ลุล่วง
ไม่ของเราเขาอื่นเป็นกลลวง
ซึ่งเป็นบ่วงห่วงมัดเรียกอนัตตา
       ดุจใบไม้ทะยานสูงพ้นจากพื้น
ยังล่วงคืนสู่พสุธามากองหนา
เปรียบมนุษย์แวดล้อมด้วยเงินตรา
ถึงเวลาจะตายยากนำไป
       นี่แหละหนอความจริงสิ่งแน่แท้
อย่ามัวแลหลงใหลไปเสียได้
สร้างภายนอกลึกล้ำเข้าข้างใน
เอาจิตใจให้กระจ่างสว่างธรรม.
        ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙