ละอองพร่างฟ้า

แก้วประเสริฐ

                 ละอองพร่างฟ้า
     ..๏  ยามอรุณแสงทองผุดผ่องฟ้า
หมู่ดาราล่องลอยคล้อยเหลี่ยมเขา
ม่านหมอกเมฆเคลียคลอล้อดั่งเงา
ระยับพราวพร่างสีที่ขอบนภา
        ละอองรุ้งพวยพุ่งวนปนน้ำค้าง
สุดสล้างงดงามอร่ามหล้า
วับวาวแววพร่างพรายไล้นัยน์ตา
ทิวทัศน์วนาภิรมย์สมอารมณ์
       ลมเย็นโปรยหอมหวนล้วนกฤษณา
เหล่าสกุณาขับขานลั่นอาศรม
ผีเสื้อบินเริงร่าน่าภิรมย์
ยิ่งเคล้าชมร่มรื่นชื่นจิตใจ
       ผ้าสีทองรอนริ้วปลิวคล้ายคลื่น
ความฉ่ำชื่นระรื่นจิตผุดผาดใส
ภิกษุหนุ่มร่างสันทัดนวยนาดไป
พระท่านได้โปรดสัตว์ลัดเลี้ยวจร
       หวนคำนึงถึงทางหลงพะวงรัก
ที่มันชักใจไปดุจสิงขร
เป็นห่วงนอกกลอกกลับไม่แน่นอน
สุดสะท้อนอารมณ์ต้องข่มคิด
       อนาถหนอตัวเราเฝ้าเพียรอยู่
กลับถูกกู่เหหันคล้ายวิปริต
เห็นผ้าเหลืองเรืองวิไลให้วิจิตร
เข้าสถิตละลายห้วงบ่วงของมาร
       อัตตาหิอัตตโนนาโถ
อีกมากโขไม่เป็นซึ่งแก่นสาร
ตัวของเราเป็นที่พึ่งจึงสราญ
อีกสังขารอันไม่แท้แน่จริงเรา
       ขอเขียนโคลงกลอนนี้เพื่อฝึกเล่น
ฝึกเพียรเป็นปัญญาแก้โง่เขลา
สร้างจินตนามาไว้เพื่อตรองเอา
แล้วผูกเข้าเอาไว้เพื่อไตร่ตรอง
       ทิวาลอยเลื่อนสูงมุ่งจรัสฟ้า
มวลนภาหล้าสว่างพ้นจากเศร้า
ให้เบิกบานผ่านห้วงช่วงมึนเมา
จะขอเอาพุทธธรรมล้ำเลิศครอง.๚ะ๛
         ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙