ทุกสิ่งทุกอย่างดูหยุดนิ่ง รักจริงนั้นอยู่แห่งใดหนอ ยามเราเจ็บเราช้ำน้ำตาคลอ ใครกันหนอที่คอยปลอบใจ คนแรกที่เรานึกนั้นคือเพื่อน ยามแชเชือนเขาไม่รู้หายไปใหน แม้เราเจ็บเราช้ำสักปานใด เพื่อนก็ได้รับรู้ไม่ถึงครึ่งของตัวเรา แต่หากเอื้อนเอ่ยบอกพรหมของลูก แม้นผิดถูกอย่างไรแม่ไม่สน หากเราเจ็บแม่เจ็บกว่าในบัดดล มิต้องกระเสือกกระสนหนีไปหลบหน้าใคร แม่จะปลอบลูกน้อยแก้วตาแม่ เจ้าจะให้จิตใจเจ้าย่ำแย่ไปถึงไหน มิต้องสนหน้าอินพรหมที่ใด ลุกขึ้นได้แล้วสู้มันมิต้องกลัว
แชแช 24 มี.ค. 2548 14:28 น. - ID 73303 
870
2
0
24 มีนาคม 2548 14:49 น. - comment id 443880
...บางสิ่งบางเรื่องนอกจากพ่อแม่พี่น้องแล้ว เราสามารถที่จะระบายกับเพื่อนได้ เพื่อนอาจเข้าใจ ให้กำลังใจกันได้ แต่ผมว่าก่อนที่อยากจะให้คนอื่นเข้าใจเรา เราควรเข้าใจคนอื่นก่อน...
24 มีนาคม 2548 20:06 น. - comment id 444014
ส่วนตัวก็มีแม่ คอยเตือน อ่านแล้วคิดถึงคำที่ ท่าน คอยปลอบใจและให้กำลังใจ เกิดมาแต่ตัว กลัวอะไร เพราะตายไปก็เอาอะไรไม่ได้ จริงม๊ะ?
25 มีนาคม 2548 06:54 น. - comment id 444172
รักแม่ แวะมาเป็นกำลังใจให้นะ
26 มีนาคม 2548 11:33 น. - comment id 444686
แม่คือคนที่รักเราตลอดเวลา แม่ยอมเจ็บแทนเราได้ ตายแทนเราได้ เราก้อไม่ควรทำให้แม่เสียใจและเจ็บปวด
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
