บึง

: หยก :

สงบนิ่งเขียวข้นหม่นประกาย
ไร้ระลอกผุดพรายเป็นแผ่นผืน
ลึกสุดหยั่งทั้งเยียบเย็นยามค่ำคืน
คล้ายบางสิ่งรอตื่นอยู่ข้างใน
ในบางครั้งพรายน้ำก็ผุดพราด
มีสิ่งใดนั้นมิอาจจะบอกได้
หากวันดีคืนดีใครผ่านไป
อาจพบสิ่งเขย่าใจน่าหวาดกลัว
ชายชราหนึ่งว่าคล้ายเห็นไฟ
สะท้อนน้ำข้างใต้ในคืนสลัว
บ้างว่าเห็นเส้นผมไม่เห็นตัว
คนที่หนักว่าเห็นหัวเท่าชะลอม
คนแก่เฒ่าเล่าว่าใต้นั้นมีเมือง
เคยรุ่งเรืองเมื่อครั้งสมัยขอม   
แต่ทำผิดฟ้าพิโรธไม่รอมชอม
ทำลายสิ้นเมืองย่อมจ่อมเป็นบึง
ชาวนครมากหลายล้วนตายหมู่
วิญญาณยังเวียนอยู่อาลัยถึง
เป็นอาถรรพ์นานนับสุดสะพรึง
ด้วยความแค้นเป็นถึงอสุรกาย
แสงที่เห็นบ้างว่าเป็นสมบัติ
กว่าแสนโกฏิเกินจะวัดเพราะมากหลาย
ในวันดีคืนดีแสงผุดพราย
คนกล้าได้แจวเรือพายออกไปดู
แต่คนไปไม่เคยกลับรับสมบัติ
บ้างว่าตายลือสะพัดกันหนาหู
ไม่มีใครเสนอหน้ามาอยากรู้
กลัวผีเจ้าเอาไปอยู่ที่ก้นบึง
.........
แสงจันทร์ส่องสะท้อนน้ำสงัดนิ่ง
ลมสงบเรไรหริ่งก็ไร้เสียง
นกราตรีเคยร่ำร้องอยู่พร้องเพรียง
หยุดสำเนียงฟ้าหม่นไร้ประกาย
มองกลางบึงแทบตะลึงสิ้นสติ
พรายน้ำปริผุดพล่านไม่ขาดสาย
เกินความคิดจิตนึก...อสุรกาย
แต่สองตายังท้าทายไม่ปิดบัง
ร่างกำยำโผล่พ้นเหนือสายตา
สูงเกินกว่าดงตาลที่ด้านหลัง
ดำทะมึนบังแสงจันทร์อ่อนกำลัง
ทั้งสองตาสะท้อนดั่งประกายไฟ
ภาพสุดท้ายที่ได้เห็นประจักษ์ตา
คือมันลุยน้ำมาจนเกือบใกล้
ขาเจ้ากรรมกลับไม่ยอมเดินต่อไป
เขี้ยวขาวโง้งพุ่งใส่ ... ดับชีวัน