ขอเป็นเพื่อนใจ...ปีใหม่นี้

แสงแรก ประดับดิน

ขอเป็นหนึ่งเพื่อนใจปีใหม่นี้
ความรู้สึกส่วนลึกผลึกใจข้า
เหมือนคอยท่าบางอย่างและบางหน้า
พบคนที่รักเราบ้างบางเวลา
แอบค้นหาเงียบเงียบเลียบภวังค์
ปีหนึ่งผ่านบ้านว่างเบาบางจิต
ฉันหมายถึงบ้านชีวิตที่จิตหวัง
เพียงหนึ่งเพื่อนหนึ่งน้ำหนึ่งกำลัง
ใช้ใจเติมข้างหลังหวังจะมี
เขียนบทกวีที่ใจอยากให้เขียน
เหมือนผีเฝ้าวนเวียนสมบัติผี
และสอนชีวิตงามสอนความดี
ยังภูมิใจวิถีอย่างที่เป็น
รอวันเพื่อนเดือนดีและปีหอม
ได้มาย้อมให้ใจหอมรู้และเห็น
บทกวีกล่อมเกลาให้หัวใจเย็น
นกกระเต็นเฝ้าบึงได้เพราะใจยอม
ไม่ใฝ่ชีวิตแบบสิงห์ผยอง
ที่ครอบครองมากมายละลายหลอม
ไม่ใฝ่สวมหน้ากากซากแปลกปลอม
ยอมให้ย้อมแค่ความรักจากหนึ่งใจ
บทกวีมากมายหลายร้อยบท
จะแทนที่หนึ่งรสซึ่งสดใส
รอยยิ้มเธอมาย้อมหอมภายใน
เหมือนเราใกล้คำเพราะดีว่าที่รัก
ฉันมีบทกวีเพราะปลูกเพาะนาน
ดุจบุบผาสวยหวานกาลสลัก
ริมธารใสให้คนล้าแวะมาวัก
ทั้งทายทักผ่อนพักรักสายธาร
บทกวีคือหัวใจของฉัน
จากเมล็ดพันธุ์เหมือนบุบผาเหมือนยาสมาน
เติบโตจากรากไม้ดงแดนกันดาร
ฝากดอกบานสวยหวานในหัวใจเธอ
ขณะเป็นหวัดได้บทกวีบทนี้มา
เป็นเสียสามวันเชียว
ก่อนปีใหม่เป็นหวัดเสียครั้งหนึ่ง
ปีละครั้ง สร้างภูมิต้านทาน
เฮ้อบ่นเพ้อเป็นความรักเชียวเรา
สวัสดีวันเวลา
สมมติกันว่าปีใหม่
จงนำพาข้าไป
หาอะไรที่คล้ายความรัก