ลีลาวดีมณีรุ้ง!

พุด

http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=100
(แต่ปางก่อน)
......................
ตะวันแก้วดวงทุยติมณี
กำลังทอดวงเรี่ยต่ำระดับแมกไม้
เหนือเจ้าพระยาและพระบรมมหาราชวัง
ในยามย่ำสนธยา...


ให้ทุกจิตใส..ใจดวงงาม
ตกอยู่ในภวังค์เศร้าแสนเศร้า..สุขแสนสงบสุข
กลิ่นลั่นทมพร่างไสวรายเรียงริมทาง
ใกล้ทางศิลามณีทอด
สู่พิมานสถานสรวงพระบรมมหาราชวัง
ที่สึกกร่อนผ่านร้อนหนาวยาวนาน
มาหลายรัชสมัยยังดำรงรอรับ
ทุกร่างที่ย่างกรายมาเยือน..รอย
ราวกับกำลัง
จะคอยสอนสัจจะใจในทุกย่างก้าวไทย..ไท
แล..
ใจทุกดวง
ที่ยังรักยังหวงแหนในผืนแผ่นดิน.. 
ให้แสนถวิลเทวษ
แกมภาคภูมิปิติในทุกอดีตอันหอมงาม
ที่ล่วงลาเลยลับ...ยามอยากย้อนคืน


แผ่นศิลา..
ทุกๆก้อนกร่อน
บอกความหนักแน่นมั่นคงตรงมั่นมิหวั่นไหว
ต่อทุกรอยเท้าไทย
ให้หยัดยืนเต็มร่าง
อย่างสมค่าคน
บนแผ่นดินไทแผ่นดินธรรมแผ่นดินทอง
ณ..ที่แห่งนี้..ที่เราเรียกว่าไทยไท..


ที่มีอิสรา...ในทุกธุลีหล้า
และ
ฝากความงามล้ำค่าในยามเรืองรุ่ง
ในทุกรัชสมัยอันไสวไพจิตรพิลาสนิรมิต
ดั่งเมืองแก้วเมืองขวัญ
ราวสวรรค์ลอยมาเยือน
ด้วยความสงบสุขมาอย่างนานช้า...


สมกับคำเสียสละ
ที่บรรพบุรุษ
ได้หลั่งเลือดชะโลมหล้าทาพสุธาทอง
เพื่อปกบ้านป้องเมืองจากอริราชศัตรู
ไว้ให้ลูกหลานไทย
ที่ยังมีเลือดเนื้อกตัญญุตาในหัวใจ
ได้จำจดความงดงามนาม
ความหาญกล้าที่แสนยิ่งใหญ่
ให้มีไทยไทมาถึงทุกวันนี้


ต้นลั่นทมสีชมพู ขาว เหลือง ....
สูงตระหง่านหวานปนโศก
ปลิดใบทิ้งเหลือเพียงลำต้นแกร่งพร้อมก้านกิ่ง
ที่ไสวพวงรวงร้อยพร้อยพราว
เต็มไปด้วยดวงดอกดอกละมุนเศร้าหอม
เหนือพะยอมใด...ในทรงจำ
อัน..
ย้ำความสะท้อนย้อนสะเทือนระทมได้ถมทับทวี...


ผู้หญิงร่างเสลาสล้างบอบบาง
ในชุดผ้าซิ่นไหมทองผ่องผุดพิสุทธิ์พราย
รัดร่างอันสล้างกลมกลึงกับเสื้อแพรไหมเผยไหล่ล้ำ
ห่มสไบสีทองพันพรางทบ
จนดูแปลกตากว่าใครในละแวก


และ
แสนแผกพิศพิเศษพิสุทธิ์
ผุดพรายละออริมเรียวแก้มซูบซีดนั้น
คือ..
เธอคนงามทัดดวงดอกลั่นทม
สามสีสามดอกหยอกเย้าวงหน้าละมุนนวล
ให้ยิ่งรานหวานโศก
ราวจะหยุดโลกให้หันมาสัมผัสวิโยคงามแสนงาม
ยามสัมผัสผ่านพบ..


เธอมุ่นทบเกลียวผมตลบสูง
เผยต้นคอระเหิดระหงชวนให้หลงใหล
และ..
ยามเธอค่อยๆเคลื่อนไหว
เยื้องย่างอย่างช้าช้า
ในสายแสงตะวันลาสีทอง..
ยิ่งชวนให้ผ่องพิศสะดุดตาสะดุดใจ
ในเหว่ว้าเงียบงามนิ่งงันราวโลกฝัน
ในอดีตสมัยสี่แผ่นดินย้อนหวนคืนกลับมา


ให้เต็มตื้นในวิญญาญ์
เต็มนัยน์ตาท้น
แทบล้นละหลั่งหยาดน้ำตา
สำหรับผู้มีดวงตาที่สาม
ยามได้แลพบร่างงาม
ในท่ามกลางสถานที่แห่งนี้
ที่คือความมลังเมลืองเรืองรุ่งเป็นอมตะ
ที่ตราไว้ในทุกดวงจิตถวิลรักในเงื้อมงามเงาอดีตขวัญ
วันแห่งความตระการปานประหนึ่งแดนทิพยสถานมณีรุ้ง
ดั่งนามงามแสนงาม..
*กรุงเทพมหานคร
อมรรัตนโกสินทร์มหินทรายุ- ธยา
มหาดิลกภพนพรัตน์ราชธานี
บุรีรมย์อุดมราชนิเวศน์มหาสถาน 
อมรพิมานอวตารสถิต 
สักกะทัตติยะวิษณุกรรม- ประสิทธิ์ *
........


เธอ...คนดี..
พลีหยาดน้ำตารินหลั่งรดหยดบนพื้นพสุธา
ด้วยความสำนึกลึกล้น
ด้วยความปิติเกษมเศร้าแสนเศร้า
ที่ยากยิ่งอธิบายพรายเงาซึ้งตรึง
ในก้นบึ้งแห่งงามดวงใจใครเล่ารู้นี้


ณ..ยามนี้..ยามเย็นย่ำสนธยา
กับ..
ทิวากรรอนแสงราวร่ำลาฟ้าดิน
ให้ดวงหฤทัยถวิลล้ำลึกรู้สึกถึงค่ากาลเวลา
และ
อดีตลาเลือนลอยลับ
ราวหวนกลับมา
ให้เธอทิ้งวิญญาณ์ดายเดียวรำลึก
ราวอยู่ผู้เดียวเปลี่ยวเปล่า
ในโลกเหงาแสนเหงาเงียบงามร้างไร้...ลำพัง...!


ในท่ามกลาง...
พลังแห่งหอมห้อมล้อมหัวใจเหว่ว้า..ในภวังค์ฝัน
ให้เธอทอดตานิ่งงันใต้ลั่นทมอันสะพรั่งพราว.....

 
เสียงมโหรีแว่วหวาน
แกมเศร้าราวเสภาโศกวัน
วิปโยคที่เธอเคยมาณ.ที่นี่
วันที่...*ตะวันในดวงใจไทยทั้งดวง*
ลาล่วงสู่แดนทิพย์สถิตนิรพาน
แดนว่างงามตราบชั่วนิจนิรันดร์
วันที่แม้ฟ้าหลวงแห่งปวงชนชาวไทยสวรรคาลัย
ไปสู่แดนแก้วแพร้วเพริศพรรณราย..
*แดนดินแห่งขวัญนิรันดร์รัก*
..............


และแสนแปลกดีที่
เธอ..คนดี..
ได้ยินบทเห่เรือราวหวานแว่วแผ่ว
ทรงพลังจากลำนำลำน้ำเจ้าพระยา
ราวครวญคร่ำ...
ผ่าน...
ฟากฟ้ากว้างมาเยือนเรือนทิพย์เรือนใจ
ให้ไหวครวญให้ยิ่งเหว่ว้าอ้างว้างว่างใจ..
ในวันนี้นาทีนั้น...
ราวนิรันดร์โศกโลกหยุดหมุนไปตราบชั่วกาล...!


ให้หยาดน้ำตาเธอยิ่งพร่างริน..มิสิ้นสาย..!
สุดถวิลเทวษโสมนัสปิติ
อย่างยากที่จะรำพึงรำพัน..
พร้อมกันกับ
ดวงดอกลั่นทม..แสนหอมงาม...
พลัน
พลี...
ปลิดปลิว....ปลิดปลิว...... 
ลิ่วลอย....ค่อย..ค่อย...
ร่วง...รายพรายพรมห่มร่างรานหวานเศร้า..
ราวปลอบประโลม..!อย่างเงียบงามดายเดียว....ดายเดียว...
*************


บทชมเรือกระบวน
ลอยลำงามสง่าแม้น         มณีสวรรค์ 
หยาดโพยมเพียงหยัน     ยิ่งฟ้า 
เหมราชผาดผายผัน        โผนเผ่น นภาฤา 
พายพะแพรวพายถ้า       ถี่พร้อมผันผยอง


บทบุญกฐิน
ผดุงธรรมเผด็จทุกข์ทั้ง     แผ่นผไท 
บังบาปเบิกบุญใบ             บ่มสร้าง 
หกรอบนักษัตรสมัย          โสมนัส 
เชิญเทพชุมชเยศอ้าง        อรรถพร้องพรถวาย
..........
บทชมเมือง
สยามเอยอุโมษครื้น      คุณขจร 
สุขสถิตสถาพร              ผ่านฟ้า 
ไตรรงค์ลิ่วลมสลอน      อวดโลก 
ตราบเมื่อนี้เมื่อหน้า       มื่อโน้นนิรันดร์เกษม


บทสรรเสริญพระบารมี
....วังทิพย์คือท้องทุ่ง           ม่านงามรุ้งคือเขาเขิน 
ร้อนหนาวในราวเนิน         มาโลมไล้ต่างรสสุคนธ์ 
   ย่างพระบาทที่ยาตรา       ยาวรอบหล้าฟ้าสากล 
พระเสโทที่ถั่งทน               ถ้าใหลรวมคงท่วมไทย


ขอจงทรงพระเจริญ            พระชนมเกินร้อยปีปลาย 
อาพาธพินาศหาย                ผองพาลพ่ายแพ้บุญใบ 
จงเสวยสวัสดิ์                     พูนพิพัฒน์ปราบมารภัย 
ผ่องแผ้วพระหฤทัย             ทุกทิพาราตรีกาล 
พระประสงค์ทุกสิ่งเสร็จ       แม้สรรเพชญพระโพธิญาณ 
ดำรงรัชย์ชัชวาล                  ดั่งเสียงสวรรค์นิรันดร์เทอญ
************