ณ บ้านไม้ หลังเก่า ในเงาร่ม นั่งรับลม ริมน้ำ ในยามบ่าย ชวนคิดถึง เค้าคนดี ที่แสนไกล ที่ใส่ใจ แต่เรา ทุกคราวคืน ภาพวันวาน หวานฉ่ำ ในยามเช้า กลิ่นกับข้าว หอมหวน ชวนให้ตื่น มาแอบมอง หญิงผู้หนึ่ง ซึ่งนั่งยืน อย่างไม่ฝืน บรรจงทำ ทุกคำทาน กิริยา กับร้อยยิ้ม ที่พริ้มภักติ ทักลูกรัก ในทุกเช้า เมื่อกล่าวขาน ทุกวจี ยังหอมกลุ่น อุ่นวันวาน แม่ของฉัน ช่างแสนงาม กว่าใครใคร แต่วันนี้ ลืมตาม มายามเช้า พบเพียงเงา สตรี ที่ยิ้มให้ กลิ่นกับข้าว อันหอมหวน นั้นหายไป เหลือเพียงไอ แห่งความหลัง ครั้งมีเธอ ณ บ้านไม้ หลังเก่า ในเงารัก คิดถึงนัก หญิงแสนดี ผู้นี้เสมอ ยังนั่งมอง มุมเก่าๆ เห็นเงาของเธอ ปรุงรักล้นเอ่อ มอบสู่ลูก ทุกคืนวัน......แม้จะรู้ว่าแม่นั้น...ไม่ได้อยู่กับฉันก็ตาม ณ มุมเงียบๆในบ้านหลังเก่าของเรา เมื่อก่อนนี้ จะมีเสียงเพราะๆคอยถามว่า อยากกินอะไรมั้ยลูก เดี่ยวแม่ทำให้ แต่ตอนนี้ ไม่มีเสียงหวานๆนั้นอีกแล้ว ปีกว่าแล้ว ที่เสียงนั้นหายไป แต่มันก็ยังก้องอยู่ในใจลูกคนนี้อยู่..... ตลอดเวลา
23 กุมภาพันธ์ 2548 19:59 น. - comment id 430022
เขียนได้ดีอ่าา
23 กุมภาพันธ์ 2548 21:19 น. - comment id 430054
เหมือนผมเลย ในมุมหนึ่ง ลูกตื่น ตื่นเช้าแล้ว ลูก กินน้ำเต้าหู้ไหม และอะไรอะไรอีกหลายอย่าง ยังดีที่ท่านยังไม่จากไป ถ้าจากไปวันใดวันหนึ่ง ความรู้สึกผมเป็นแบบคุณแน่ ๆ เข้าใจความรู้สึก นะ
24 กุมภาพันธ์ 2548 00:33 น. - comment id 430167
แต่งได้ดีค่ะ คุณแม่ผู้หญิงไร้เงาก็ทำอาหารให้ทานทุกวันเหมือนกัน ทั้งเช้าและเย็น ท่านน่ารักและทำอาหารอร่อยมากด้วยซิค่ะ อิอิ กลอนคุณแต่งได้ดีมากเลยค่ะ
24 กุมภาพันธ์ 2548 06:57 น. - comment id 430235
มาเป็นกำลังใจให้นะครับ
24 กุมภาพันธ์ 2548 15:19 น. - comment id 430500
......คิดถึงแม่จังเลย..
25 กุมภาพันธ์ 2548 09:43 น. - comment id 430969
++ งานนี้สวยนะ..โดยเฉพาะคุณค่า..ความรู้สึก..เราขอเก็บไว้นะ ++
2 สิงหาคม 2548 16:28 น. - comment id 498721
ดี ซึ้งดี