เมื่อครั้งหนึ่งที่ฉันเดินผ่าน ดอกหญ้าริมทางงดงามสดใส ต้องประกายแสงอาทิตย์รำไร ยามใกล้พลบค่ำได้หันมอง เพียงผ่านคืนวันไม่นาน ก็แหลกราญล้มไปไร้เงา อาทิตย์ส่องสาดไปใจเหงา ไร้เงาดอกหญ้าพริ้วลู่ลิ่วลม ทุกกาลเวลาเปลี่ยนผัน เมื่อวานนั้นดอกหญ้างามงด ต่อมากลับแห้งหายหมด อย่าจับจดจ้องกายไม่ยืนนาน ๒๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๘