ฉันได้จากโลกนี้ไปแล้ว...อย่างสงบ ไม่มีวี่แววของคนที่เคยคบ...หรือความทรงจำอันแสนหวาน ไม่มีภาพความหลังอันสวยสด...หรือสิ่งของที่เคยอยู่ในอดีต..นานแสนนาน เงียบ..เงียบ..และห่างหายไปจากวันวาน..เพื่อให้ความทรมาน..มันลางเลือน หากฉันเป็นคนของความทรงจำ.. กรุณาอย่ากลับมาตอกย้ำ..ปล่อยให้เป็นความทรงจำ..ช้ำเสมือน ฉันได้ตายจากไป...และไม่มีอีกแล้ว...วันเวลาที่จะหวนทวนกลับมาเยือน ช่วยทำให้เป็นเหมือนเดือน...ที่ไม่มีวันเป็นเพื่อนกับดวงตะวัน ให้ฉันสูญหายไปกับวันเวลา.. เลือนลางเหมือนอยู่กลางหมอกควันหนา...พรั่นพร่าในความฝัน ลืมให้หมดทุกนาที..อย่าให้มีความรู้สึก..ว่าเคยนึกถึงกัน เก็บให้หมดภาพอดีตในครั้งนั้น...สิ่งของที่เตือนย้ำ...ฝังมันไป ได้โปรด..อย่าระลึกถึงแม้เพียงเสี้ยว.. กระทั่งช่วงเวลาที่ลดเลี้ยว..หดหู่..หรือช่วงเวลาที่อ่อนไหว อย่าทบทวนอดีต..ไม่ว่าสุขหรือทุกข์...ช่วยลบฉันออกจากใจ เพราะฉันไม่อยากเป็นใคร...ที่เธอเพียงเก็บไว้...ในความทรงจำ *******************************************************
21 กุมภาพันธ์ 2548 17:54 น. - comment id 428816
หากวันนี้...ฉันและเธอกลายเป็นเพียงความหลัง ก็ขอได้โปรดฟัง...ว่าต่อนี้ไป จะไม่หลงเหลือซึ่งความหมาย รับรู้ไว้นะคนดี...ฉันไม่อาจรออยู่เพื่อมองเธอเดินออกจากชีวิตไป อย่าพูดเลย จะเก็บฉันไว้ในความทรงจำตลอดไป ฉันไม่อยากฟัง มันเดียวดายเกินกว่าจะยอมรับได้ ทิ้งฉันไว้ อยู่กับฟ้ากับฝน แล้วลบลืมรอยทางแห่งความหลัง ให้มันหายไปกับวันคืนที่เธอฝืนทน แล้วเหยียบซ้ำให้มันแหลกพัง เมื่อฉันไม่ใช่คนที่เธอต้องการ ก็ขว้างทิ้งไปพร้อมกับความทรงจำเลยเธอ
21 กุมภาพันธ์ 2548 17:56 น. - comment id 428818
สวัสดีคะ..น้ำตาอาบแก้ม ชอบกลอนบทนี้จัง ให้ความรู้สึกถึงความปวดร้าว ที่ซุกซ่อนอยู่ในความทรงจำ ได้ดีจัง ขออนุญาตเก็บนะคะ ^__^ เรามาลืมความทรงจำด้วยกัน ขอเป็นกำลังใจให้น้ำตาอาบแก้มนะคะ
21 กุมภาพันธ์ 2548 18:59 น. - comment id 428845
อ่านแล้วรู้สึกเจ็บจังค่ะ มันเหมือนความจริง...ที่ถูกอธิบายมาเป็นกลอน ... บางทีเราก็ไม่ควรยึดติดกันอดีตมากไป จนไม่มองใครที่เดินเข้ามา....
21 กุมภาพันธ์ 2548 19:59 น. - comment id 428859
เจ็บปวดจริงๆค่ะบทนี้:) แต่ว่ายังลบเขาออกจากใจไม่ได้เลยค่ะ เขาอยากจะเป็นคนในความทรงจำเราไหมน้อ
21 กุมภาพันธ์ 2548 20:07 น. - comment id 428862
เห็นด้วยค่ะ ............ อย่าเก็บไว้เลย........ เจ็บปวดดีค่ะ .......... อ่านเเล้ว
21 กุมภาพันธ์ 2548 21:33 น. - comment id 428914
งึม งึม เส้าจังเลยอ่า ดึงอารมได้มากมาย เปนกลอนที่ดีจัง ผมชอบมากกับวรรคนี้ -- ช่วยทำให้เป็นเหมือนเดือน...ที่ไม่มีวันเป็นเพื่อนกับดวงตะวัน -- กินใจจริงๆ
22 กุมภาพันธ์ 2548 00:41 น. - comment id 429128
ได้โปรดอย่าหวงหรือห่วงหา เพราะฉันไม่ใช่จันทราบนฟ้าใส ได้โปรดอย่ามาพาหทัย ไปอยู่ในความทรงจำที่ช้ำเลย *-*ชื่นชมในผลงานคุณเสมอค่ะ แต่งได้ดีมาก ชอบจัง คิดถึงเสมอนะค่ะ*-*
22 กุมภาพันธ์ 2548 11:41 น. - comment id 429261
บางครั้งความทรงจำก็หาลบได้ไม่..เพราะมันจะฝังอยู่ในส่วนลึกที่สุดของใจ หากวันไหนมีเรื่องราวมาสะกิด ความทรงจำนั้นก็จะโลดแล่นขึ้นมาให้ได้ระลึกถึง..เพียงแต่ว่าจะสุขหรือปวดร้าวเท่านั้น...แวะมาทักทายครับ
22 กุมภาพันธ์ 2548 17:11 น. - comment id 429516
โดนอย่างจังเลย เหมือนมันเพิ่งเกิดกับตัวเอง ทั้งที่มันผ่านมานานจนสะเก็ดแผลหลุดไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงร่องรอยของแผลเป็นไว้คอยย้ำเตือน