กี่ร้อย..กี่หมื่นชั่วโมงแล้วนะ ที่ฉันไม่อาจจะลบภาพวันเก่า..เหล่านั้นได้ ตั้งแต่นาทีแรก..ที่รู้ว่าเขาหมดใจ ก็ไม่รู้ต้องร้านรอนสักแค่ไหน...อีกนานเท่าไหร่กัน เคยบอกกับตัวเอง..บ่อยครั้ง ว่า รัก อาจไม่จีรัง..ดั่งฝัน ก็ยังอุตส่าทุ่มเทไป ..ไม่เสียดายจะ ผูกพัน ทั้งรู้ว่าในที่สุดนั้น...อาจไม่เหลือค่าต่อกัน อีกเลย น่าสมน้ำหน้าตัวเองสิ้นดี ที่ใจยังร้องให้จนถึงวินาทีนี้..ไม่อาจนิ่ง -เฉย ข่มใจก็แล้ว...ไม่นึกถึงก็แล้ว -น้ำตากลับร่วงเหมือนเคย ถ้ามันถึงที่สุดและตายไปเลย -ได้.....คงดี **...อย่าซีเรียสนะครับ ผมใช้จินตนาการ + กับความรู้สึกบางบทตอนของชีวิตน่ะครับ...ก็อยากเข้าถึงอารมณ์นี้ลึก ๆ อีกสักครั้งนึง...
11 ธันวาคม 2544 16:01 น. - comment id 24362
อารมณ์แบบนี้ เราเคยมีแล้ว แต่ขออย่าได้เกิดขึ้นอีกเลย... มันทรมาน
11 ธันวาคม 2544 18:38 น. - comment id 24398
รักร้าวรักเศร้ารักไม่รู้จบ รักแรกพบรักเพื่อพรากใจร้าวไหว รักข้างเดียวรักสามเศร้าคลุกเคล้าใจ รักใครใครแล้วอย่าลืมรักตัวเอง!มากมากนะ!