ปวดร้าวลึกลึก เมื่อนึกถึงความหลัง ทั้งที่แสนชิงชัง มันก็ยังเฝ้าติดตาม หลับตาหรือว่าตื่น ภาพวันชื่นก็คอยถาม เมื่อไหร่จะเลิกตาม เลิกไถ่ถามฉันเสียที ฉันยอมยอมเจ็บช้ำ ยอมเจ็บซ้ำไม่หลบหนี ฉันยอมทั้งชีวี แต่ขอทีเถิดหัวใจ เลิกคิดเลิกนึกฝัน ลืมคนวันอันสดใส ร้องไห้เถิดหัวใจ พอเมื่อไหร่จะได้ลืม