เหียง

นกตะวัน

ผมยังคงยืนอยู่ในป่าเต็งรังผสมป่าสนเขาชายทุ่งกระมัง มองดูต้นเต็ง ต้นรัง ต้นเหียงและต้นสนสามใบที่ขึ้นปะปนกลมกลืนกัน แม้ว่าในฤดูแล้งเช่นนี้ ต้นเต็ง ต้นรังและต้นเหียงกำลังทิ้งใบตามฤดูกาล แต่ต้นสนสามใบยังคงมีใบเขียวชอุ่ม และต้นเหียงกำลังออกดอกสีชมพูแกมม่วงบานสะพรั่งไปทั่วทุกต้น ทำให้ป่าแห่งนี้แลดูงดงามแปลกตาไปอีกแบบ ทุกครั้งที่ลมหนาวโชยพัดมา ดอกเหียงเหล่านี้มักร่วงหล่น จนพื้นดินทั่วบริเวณเกลื่อนไปด้วยสีม่วงชมพูของดอกเหียง
ลมหนาวพัดสัมผัสไกวใบเหียงแกว่ง			
สายลมแรงดอกร่วงควงหมุนหล่น
กลีบชมพูลู่พลิ้วปลิวมากล้น				
ทิ้งเกลื่อนกล่นกับพื้นดื่นดาษดา 
มองทางไหนให้เห็นเป็นดอกเหียง			
ผิวเรียบเกลี้ยงห้ากลีบลีบเนียนหนา
บิดเป็นเกลียวเอี้ยววนงามล้นตา			
แต้มชายป่าปนชมพูดูร้อนแรง
โอ้ต้นเหียงเคียงรังตั้งสูงใหญ่			
ถึงน้อยใบบอกเราเจ้าแข็งแกร่ง
แม้เปลี่ยนสีที่ใบในหน้าแล้ง				
เป็นส้มแดงยังเด่นเห็นแต่ไกล
ยืนต้นแห้งแล้งไปใจยังสู้			
ผลิดอกชูเชิดหน้าสง่าสดใส
ชมพูม่วงร่วงหล่นสวยล้นไป		
พื้นป่าใสสีหวานเหียงบานเคียง 	
เหียง (Dipterocarpus obtusifolius) เป็นไม้เด่นในป่าเต็งรังและป่าเต็งรังผสมป่าสนเขาทั่วทั้งภาคเหนือและภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน อยู่ในวงศ์ Dipterocarpaceae เช่นเดียวกับเต็งและรัง สูงถึง 28 เมตร เปลือกลำต้นหนา สีเทาเข้ม และมีรอยแตกลึก ทนต่อไฟป่าได้ดี มีใบกว้างรูปไข่ ฐานใบเว้า ปลายใบมน ด้านบนสีเขียวเข้ม ด้านล่างสีบรอนซ์ออกสีเขียว มีขนสีน้ำตาลอมเหลือง ผลมี 2 ปีก และมีเส้นตามยาวปีก 1 เส้น
ชมหมู่ปักษา กลางป่าภูเขียว
14 พฤศจิกายน 2547