พายุ... พัดใจ (2)

หยาดน้ำในตะวัน

ดุจดั่งพายุพลัดพราก
จำต้องมาจากดวงใจ
ความรักก่อเกิดนั้นไซร้
จำต้องทุกข์ใจเศร้าตรม
     ต่อจากนี้ต่อไป
คงไม่มีวันหวนกลับ
น้ำตาหยดลาลับ
จำต้องกลับสู่จุดเดิม
     ตรงที่ที่เคยอยู่ลำพัง
และจะไม่หวังอีกต่อไป
พอทีพอแล้วใจเอ๋ยใจ
หากไม่มีใครรักฉันจริง				
comments powered by Disqus
  • หยาดน้ำในตะวัน

    30 มกราคม 2548 23:40 น. - comment id 417341

    มาโพสใหม่แล้วคะ
  • ผู้หญิงไร้เงา

    31 มกราคม 2548 00:09 น. - comment id 417351

    พอแล้วพอแล้วรัก
    ขอหยุดพักไว้ตรงนี้
    พอแล้วพอเสียที
    รักไม่มีก็จะจักพอ
    
    *-*กลอนน่ารักดีค่ะ*-*
  • ลักษมณ์

    31 มกราคม 2548 02:25 น. - comment id 417393

    :]
  • ลักษมณ์

    31 มกราคม 2548 02:28 น. - comment id 417395

    :} :]
  • ภาวิดา

    31 มกราคม 2548 04:16 น. - comment id 417407

    ขอให้เจอรักใหม่เร็ว ๆ
    ดูซิ ว่าใจ จะ พอ ไม๊ อิอิ
  • )))**--ผลิใบสู่วัยกล้า--**(((

    31 มกราคม 2548 14:13 น. - comment id 417649

    รีบมาอ่าน รีบไปครับ
    
    มาเป็นกำลังใจให้ด้วย
    
    

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน