ละเลงชีวิต

เรไร

เปรียบชีวิต เกิดมา ดั่งผ้าขาว
อ่านเรื่องราว หลายหลาก จากสีสรร
ยิ่งเติบโต ล่วงกาล มานานวัน
ผ้าผืนนั้น มากลวดลาย ในชีวา
เริ่มตั้งแต่ แม่พ่อเรา ร่างเค้าโครง
ลากเส้นโยง หวังวาด ปรารถนา
จิตกรรม งดงาม อร่ามตา
 บนผืนผ้า สร้างความเชื่อ สวยเหนือใคร
ถึงวัยรุ่น หอมหวน อบอวลรัก
เห็นประจักษ์ สีแสง แดงสดใส
วางเอาเอง บรรจงจูบ รูปหัวใจ
ที่ฝันใฝ่ โหยหา พะว้าพะวัง
เมื่อพลาดพลั้ง รักคุด สุดขมขื่น
ทนกล้ำกลืน รักนี้ เป็นสีม่วง
ทั้งชีวิต จิตใจ ให้ทั้งดวง
ถูกหลอกลวง เจ็บช้ำ จำจนตาย
สีลงไว้ ป้ายเลอะ ดูเปรอะเปื้อน
ภาพบิดเบือน แตกต่าง อย่างใจหมาย
เป็นสีเทา หดหู่  มิรู้วาย
ชีวิตคล้าย ร้างไร้ ในเส้นทาง
แต้มแต่งเติม ฤดี เพิ่มสีสรร
เป็นรางวัล ท่องไป ในโลกกว้าง
คือสีเขียว เกี่ยวเก็บสุข ทุกข์เว้นวาง
เที่ยวไปอย่าง  คนซัดเซ พเนจร
แม้บางครั้ง ตกต่ำเห็น เป็นสีคล้ำ
ดูมืดดำ เพราะตัว มัวหลอกหลอน
เดินทางชั่ว เกลือกกลั้ว สิ่งบั่นทอน
คอยหลบซ่อน ด้วยพิษ ฤทธิ์สุรา
กว่าจะผ่าน คืนวัน อันรันทด
โศกสลด หมดหวัง ทั้งเหว่ว้า
เงยหน้าดู แหงนมอง จ้องนภา
เป็นสีฟ้า ก็เห็นทาง กระจ่างใจ
ผ้าสีขาว เราเอง ละเลงสี
เหมือนชีวี ผ่านมา อย่าสงสัย
จะวิจิต งดงาม สักปานใด
หรือจะใส่ หมองมัว ไปชั่วกาล  


@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
...วาดเอง ก็ละเลงเอาเอง ใสหรือไม่ ก็ใจเราเท่านั้นที่เห็น....
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@