: : ร้ายลึกถึงเซลล์เลือด : :

วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์


เท้าสีดำย่ำเหยียดเหยียบหัวฉัน
ที่เธอให้คือรางวัลอันสูงค่า
ให้ตอบแทนเป็นรางวัลที่ผ่านมา
กับเวลาที่เสียไปให้เสียดาย
ความรักที่ฉันให้ด้วยใจหวัง
เหมือนลมชังพัดลิ่วจนปลิวหาย
ถูกมือสามตามแทรกแตกกระจาย 
ทุกความหมายของความซื่อคือเสียใจ 
การมองโลกในแง่ร้ายฉันไม่ผิด
พิรุธรั่วรั้วความคิดปิดไม่ไหว
ไม่กล้าถามที่ผ่านมาคืออะไร
รู้เต็มอกถามทำไมให้ป่วยการ
คนอย่างเธอร้ายลึกถึงเซลล์เลือด
ลมหายใจยังเดือดจนพลุ่งพล่าน
กระดูกข้องอบิ่นถึงวิญญาณ
ปากที่หวานน้ำลายลมขมกว่ายา
ทิ้งฉันให้อายฟ้าอายอากาศ
รอยแผลบาดแสบซึ้งถึงชาติหน้า 
เก็บน้ำตาเธอไว้ใช้ล้างตา 
เขาทิ้งมาอย่าคาดหวังตายรังเดิม 
18 ตุลาคม 2547
				
comments powered by Disqus
  • 4895 - tiki unlogged in

    21 ธันวาคม 2547 16:35 น. - comment id 393174

    อีกบทที่แสดงความร้าวรานใจอย่าง
    ไม่อาจอภัยให้ใครคนนั้นได้
    เขียนเก่งค่ะ
  • ไอติมรสต้มยำ

    21 ธันวาคม 2547 20:28 น. - comment id 393327

    ใจเย็นๆนะ ค่อยๆ กลัวจังเลย
  • กอกก

    22 ธันวาคม 2547 09:40 น. - comment id 393569

    ทำใจแข็งเพื่อเพิ่มความแกร่งให้หัวใจตัว
    แต่ในที่สุด..รักก็คือการให้อภัย
    เป็นกำลังใจให้นะคะคนดี
    
    สวัสดีค่ะ

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน