ภูไท ไพรวัลย์

นกตะวัน

เราเดินทางมาถึงหาดรีในเวลามืดค่ำ จึงไม่เห็นหาดทรายสีขาวอันกว้างไกลสุดสายตา ได้ยินแต่เสียงคลื่นที่ซัดกระทบหาดอยู่ไม่ขาดระยะ กับเสียงลมที่พัดโชยมาอยู่ตลอดเวลา คุณโต้งพาเราข้ามถนนจากที่จอดรถมายังภัตตาคารแห่งหนึ่งซึ่งผมจำชื่อไม่ได้แล้ว แลเห็นแสงไฟสาดส่องออกมาจนถึงท้องถนน ภายในมีผู้คนนั่งอยู่หนาแน่นแทบทุกโต๊ะ เราเข้าไปนั่งที่โต๊ะยาวในมุมหนึ่งของภัตตาคาร ผมนั่งติดกับ ภูไท ไพรวัลย์ นักถ่ายภาพนกมือหนึ่งของวงการ
ชายผู้นี้มีชื่อคือตากล้อง			
เดินเที่ยวท่องทั่วไทยใครอิจฉา
ติดตามนกวิหคไหนในพนา			
ถ่ายภาพมามือฉมังนั่งชมเพลิน
นามแฝงเก๋เท่มากอยากบอกไว้		
ชื่อภูไทไพรวัลย์คนสรรเสริญ
ปลุกวงการสะท้านไหวได้มากเกิน		
มิเคอะเขินขยับกล้องส่องถ่ายไป
					
ชอบตะลอนผ่อนเดินเพลินถิ่นต่ำ		
อ่างเก็บน้ำบางพระมานะไหว
หอบกล้องเท่เก๋มากลากแบกไกล		
บันทึกไว้วิหคนกพบเจอ
เขาคุยดีมีน้ำใจให้ทุกหน			
แทบทุกคนประทับใจแจ่มใสเสมอ
รักพวกพ้องของเขาเหล่าเพื่อนเกลอ		
คอยปรนเปรอด้วยคำหวานฉ่ำใจ
เนื่องจากเมื่อวานนี้คุณโต้งมานั่งทานแล้วติดใจจึงพาเรามาทานที่นี่ และถือโอกาสเลือกสั่งอาหารรสเลิศมาให้เราทานทันที เป็นอาหารทะเลล้วนๆที่ถูกปากอย่าบอกใคร แต่ผมไม่ค่อยได้ทานเท่าไร เพราะมัวแต่คุยกับภูไทไพวัลย์ที่นั่งอยู่ข้างๆ หลังอาหารมื้อค่ำ เราเดินทางกลับเข้าเมืองไปยังตลาดเพื่อไปนั่งทานน้ำแข็งไสเหมือนเดิม แต่เรามาช้าเกินไป เพราะร้านปิดแล้ว จึงกลับไปโรงแรม และไปนั่งทานขนมที่ห้องโถง ซึ่งจัดไว้ให้แขกผู้มาพัก
เที่ยวชุมพร ย้อนมาประจวบฯ 30
24 ตุลาคม 2547