แล้วน้ำตาก็ร่วงริน เสียงสะอื้นที่เคยได้ยินยังแว่วผ่าน มองเห็นเพียงตัวเองเหมือนไร้วิญญาญ ทรมาน ไม่เหลือใคร ข่มตาหลับไหลปล่อยใจฝัน เห็นคนเคยผูกพันกลับมาอยู่ใกล้ เห็นรอยยิ้มเดิมที่อุ่นไอ เห็นความห่วงใยในแววตา แล้วความเงียบงันก็ปลุกฉันสะดุ้งตื่น รอบกายยามค่ำคืนไม่มีแม้เงาคนเคยห่วงหา มองเห็นตัวเองไร้วิญญากำลังเจ็บชา เสียงสะอื้นเดิมๆกลับมา แล้วที่สุดหยดน้ำตาก็ร่วงริน