สวรรค์...

hallelujah

สวรรค์...
พิมานพรรณรายปลายสรวง
สถิตอยู่ ณ ปลายเมฆที่ฟ้าทรวง
บ่คิดร่วงลงมาสถิตใจ
สวรรค์อันสูงส่ง
สวรรค์คงสุดประเสริฐเลิศไท้
จะป่ายขึ้นไปเสพทิพย์ดาราลัย
คงยากเกินจะคว้าไขว่อัประมาณ์
ผู้คนบนดิน
ป่วยการถวิลเสพสุขฟ้า
อันไท้ทิพย์กระพริบเดือนดาริกา
แค่ภาพหวังขลังกล้าเกินกำลัง
ผู้คนจึ่งโศก
ไหววิโยคซกโซกสุดหลั่ง
มนุษย์ผู้ต่ำต้อยด้อยพลัง
ต้องจมทุกข์ทุกคราครั้งบนผืนดิน
เมื่อความสุขอยู่บนฟ้า
ไฉนเลยประชาบนพื้นถิ่น
จะได้เสพทิพยรสประเทือง ยิน-
ซึ่งเสียงพิณไหวสะท้อนชะอ้อนฟ้า
ข้าพเจ้ามองขึ้นไป
ไฉนสวรรค์จึงเจิดจ้า
ไร้แสงสีสรรพสัมผัสประหวัดฟ้า
ช่างว่างเปล่าเหลือคณาที่ข้าฯนับ
เขามองเห็นเหมือนข้าพเจ้าไหม?
หรือเขาได้เห็นทิพย์กระพริบ สดับ-
ซึ่งสังคีตดีดสีที่ระยับ
เสนาะรับแผ่นฟ้าสุลาลัย
...เขาคงไม่เห็น
ดั่งเช่นที่ข้าฯก็หาไม่
มิเห็นพิมานฟ้าดาราอะไร
สูงขึ้นไป  สูงขึ้นไป  ช่างเปล่าร้าง
สวรรค์มิได้อยู่บนฟ้า
อีกทั้งเดือนดาริกากระจ่าง
สดับจิตคิดพิเคราะห์ในความว่าง
แหวกหมอกพรางที่พร่างใจให้แจ้งชัด
สวรรค์อยู่บนดิน
อยู่บนถิ่นพื้นพิภพที่ยืนหยัด
อยู่ในกายมนุษย์  ในจิตทรรศน์
อยู่ในรักที่ร้อยรัดในอุรา
สวรรค์อยู่ในใจ
อยู่ในน้ำรักอันเจิดจ้า
อยู่ในน้ำคิดวิจิตรฟ้า
และอยู่ในน้ำตาแห่งอารมณ์