รถไฟสายมรณะ

ไม้หมอนที่รองราง    ต่างชีวิตที่เรียงนอน
ไร้สิทธิ์จะอ้อนวอน   เป็นชเลยที่ทุกข์ทน
อาหารวันละมื้อ        เนื้อ นม ถือว่าขัดสน
ข้าวต้มสมผักปน      ต่อชีพคงลมหายใจ
เสื้อผ้าอาภรณ์ห่ม     กันแดดลมก็ไม่ได้
มีเพียงกางเกงใน    พอหุ้มห่อไม่อับอาย
แร้นแค้นแสนขัดสน  ใช้งานจนต้องป่วยไข้
ไม่มีผัดผ่อนใคร       ต้องทำงานจึ่งมีกิน
ชีวิตที่ปลิดหล่น         ปนน้ำตาเป็นอาจิณ
เหงื่อหยาดไหลหลั่งริน  เกิดเป็นสายแม่น้ำแคว
ไหลฟ้องความเหี้ยมโหด  โฉดมนุษย์ผู้อ่อนแอ
ทำเหมือนไร้ดวงแด    เพื่อสำเร็จความโลภหลาย
รถไฟสายมรณัง          ฟังขมขื่นมิรู้คลาย
หลับเถิดให้สบาย         สู่สุคตินิรันดร์
หยุดความกระหายอยาก  มากเมตตามีต่อกัน
สงครามที่โศกศัลย์        จะเกิดได้อย่างไรกัน
อดีตเตือนให้คิด            ชีวิตเกิดเพื่ออะไรนั่น
จงสร้างดีทั้งคืนวัน          เพื่อชีวิตสั้น ..นั้นมีราคา
        
                 ....................เด็กเมืองยศ.......