พอรุ่งเช้าเราจะพบกัน หลังจากหลับฝันในค่ำคืน

วิจิตร ภู่เงิน

เธอคือคนแปลกหน้าผู้มาเยือน
ฉันและเพื่อนเพิ่งเจอเธอวันนี้
เธอส่งยิ้มอย่างคนมีไมตรี
ในเช้าที่มีเราอยู่หลายคน
เธอเดินมาพร้อมครูผู้สอนฉัน
ครูบอกพลันนี้เพื่อนเรือนห่างหน
เธอมาจากอีกบ้านของตำบล
ขอทุกคนดูแลอย่าแชชา
เพื่อนทุกคนทักทายเธอทั่วถึง
แล้วเธอจึงนั่งลงตรงข้างฝา
ฉันแอบมองเมื่อเธอนั่งพูดจา
เธอหันมาฉันหลบกลบอาการ
ในห้องเรียนวันนั้นฉันฝันเพ้อ
ว่าพบเจอนางฟ้ามายิ้มหวาน
โปรยดอกไม้มาให้ใจชื้นบาน
ทอสะพานผ่านฟ้ามาให้ชม
ครั้นตื่นมาเวลาก็จวนเที่ยง
ได้ยินเสียงครูเตือนเรื่องตัดผม
ไม่ตัดมาระวังนั่งระทม
ก้นระบมเพราะครูผู้เฆี่ยนตี
และเที่ยงวันเธอนั้นนั่งกินข้าว
เธอบอกกล่าวกับเราเมื่อเดิมที
เพื่อนของเธอแต่ก่อนก็มากมี
ย้ายมานี้เพราะแม่มาทำงาน
บ่ายโมงแล้วจึงเข้าเล่าเรียนต่อ
คุณครูหนอขยันหมั่นให้หาร
ฉันนั่งคิดตัดตั้งอยู่ตั้งนาน
เธอเดินผ่านบอกว่าเอาห้าลง
คำตอบคือห้าสิบฉันหยิบตอบ
ลงในกรอบหัวใจไม่สัยสง
เป็นคำตอบที่ฉันนั้นบรรจง
เขียนตอบลงแล้วเธอช่วยตรวจทาน
พอส่งครูครูว่าช่างน่าอาย
ลอกเขาได้ก็แค่สูตรคูณหาร
เธอแอบยิ้มชอบใจอยู่ตั้งนาน
ฉันเดินผ่านเธอว่าอย่าน้อยใจ
ถึงเลิกเรียนเธอลาพวกเรากลับ
พรุ่งนี้รับรองว่าจะมาใหม่
แม่มารับควบห้อมอเตอร์ไชค์
ฉันต้องไปแล้วละเดี๋ยวจะเย็น
พอค่ำคืนเข้านอนฉันร้อนใจ
กลัวเธอไปไม่มาให้ฉันเห็น
เมื่อตื่นเช้าอยากเห็นเธอถึงเย็น
หวังเธอเป็นกำลังให้ตั้งใจ(เรียน)