ระหว่างเราเหมือนมีเพียงเยื่อใยเบาบาง ไม่รู้ว่าความรักที่เราสร้าง...จืดจางตั้งแต่เมื่อไหร่ ในเมื่อไม่มีอุปสรรค...ระยะทาง...ไม่มีความห่างไกล แต่ความรู้สึกที่ได้ ไม่ต่างอะไรกับหัวใจห่างกัน เราคงรู้สึกไม่ต่างกันเท่าไหร่ เป็นไปได้ไหม...ที่เราแค่หลงลืมกันไปเท่านั้น ใกล้กันเกินไป...ก็อาจทำให้เราไม่ได้ใส่ใจ ดูแลกัน ช่องว่างของความผูกพัน จึงเกิดขึ้นโดยที่เราไม่ทันตั้งตัว กว่าจะหันกลับมามองกัน เยื่อใยเบาบางนั้น...ก็มีรอยร้าวหวั่นไปทั่ว ยังไม่สายไปใช่ไหม...หากแววตาหวั่นไหว ทำให้หัวใจรู้ตัว เปลี่ยนความหวาดกลัว...กลับกลายเป็นความรักที่มีอยู่ทั่วหัวใจ
30 พฤศจิกายน 2544 18:40 น. - comment id 22052
เรื่องมันซึ้งเหลือเกินครับ
30 พฤศจิกายน 2544 19:53 น. - comment id 22063
.....ความรักนี้แปลกครับ บางครั้งอยู่ใกล้กันกลายเป็นว่าทำให้เรารักกันน้อยลง พอห่างไกลกันกับหลงลืมกัน บางครั้ง ยิ่งอยู่ด้วยกันนาน ๆ กลับเหมื่อนว่าเรายิ่งไม่รู้จักกันหนักขึ้นไปอีก แต่ก็มีอีกมากที่ตรงกันข้าม และอยู่ด้วยกันจนตาย....... ..แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า.
30 พฤศจิกายน 2544 20:46 น. - comment id 22086
หัวใจมีไว้ดูแลนะ ทุกอย่างสำคัญที่ใจ ทุกข์ก็ที่ใจ สุขก็ที่ใจ
30 พฤศจิกายน 2544 21:23 น. - comment id 22089
ความหวั่นไหว.. เป็นส่วนประกอบหนึ่งของความรักเสมอ แม้เราไม่อยากให้เป็นแบบนี้ แต่ก็ใช่จะห้ามได้ซะที่ไหนล่ะ เอาอย่างนี้แล้วกัน..ใส่ใจกับรักที่คุณมีต่อไปนะ ผมว่ามันคงสวยใสกับความรู้สึกคุณตลอดไปแน่นอน ^__^
30 พฤศจิกายน 2544 21:57 น. - comment id 22097
เรียบเรียงเรื่องได้ดีนะคะ ซึ้งมาก
30 พฤศจิกายน 2544 22:52 น. - comment id 22104
ลึกซึ้งกินใจมากเลยค่ะ
1 ธันวาคม 2544 00:10 น. - comment id 22108
อึ้งกิมกี่.....ลึกมากน่ะเราอะ
1 ธันวาคม 2544 01:56 น. - comment id 22121
คม... ชัด...ลึก... เลยจ้า...
1 ธันวาคม 2544 03:04 น. - comment id 22138
ขอบคุณทุก ๆ คนจ้ะ....ที่เข้ามาให้กำลังใจกัน และดีใจมากที่กลอนนี้ ทำให้รู้สึกซึ้งใจตามไปด้วย.....จะติดตามทุกคนเหมือนเดิมจ้า...@^_^@....
1 ธันวาคม 2544 07:56 น. - comment id 22182
อืมมมมม....มันเป็นแบบนั้นจริงๆค่ะ
1 ธันวาคม 2544 12:38 น. - comment id 22213
ยังไม่สายหรอกนะ สร้างความสดใสขึ้นมาใหม่ได้ มันก็ขึ้นอยู่กับคน 2 คน นั่นแหละ คนเคยรักกันอย่างไรก็ยังมีเยื่อใยหละนะ