ริ้วรอยแห่งความสิ้นหวัง ขีดขวนลงกลางหลังหนังหัวใจ เหมือนรอยมีดกรีดลึกกว่าตะไบ เลือดใสใสไหลออกมาปนน้ำตา ร่องรอยของคนขี้แพ้ ถูกแหลชำแหละเนื้อเอาเกลือทา เจ็บระบมซมซานปานหัวใจโดนผ่า ยิ่งกว่าตัดแขนขาขวากลูกตาให้หมากิน จดจำได้ไปทุกอนูความรู้สึก จะยือยึกชึกกระชากลากหัวใจไปโคกหิน เอาปืนผาหน้าไม้มายิงหัวใจบิ่น ได้ชาชินกินแห้วแจ่วใบบัวบกอกตรม เจ็บครั้งนี้เกือบระลึกได้หลายร้อยชาติ เจ็บขนาดน้ำตาลถาดขยาดขม เจ็บด้วยรักยักษ์จำแลงแกล้งชื่นชม ทำอารมณ์จมลงโศกโลกมึดดำ
30 พฤศจิกายน 2544 17:31 น. - comment id 22014
โล่งใจ ที่ไม่ใช่เรื่องจริง อ่านแล้วรู้สึกเจ็บและแสบจริงๆด้วย โชคดีนะแค่เรื่องสะกดใจ ใครโดนแบบนี้ไม่รอดแน่จ้า
30 พฤศจิกายน 2544 17:36 น. - comment id 22022
ดีใจด้วยค่ะ ที่ไม่ใช่เรื่องจริง แค่กลอนก็น่ากลัวแล้ว
30 พฤศจิกายน 2544 18:32 น. - comment id 22046
บรรยายออกมาได้เจ็บปวดดีจริงๆครับ
30 พฤศจิกายน 2544 20:12 น. - comment id 22070
เท่าที่บรรยายมา ..ท่าจะเจ็บจริง อิ อิ อิ ...ถ้าเป็นเรื่องจริงละก็ ..ใครหนอทำร้าย นิติ ได้
30 พฤศจิกายน 2544 20:42 น. - comment id 22082
ดีใจที่ไม่ใช่เรื่องจริง ค่ะ.....เอาใจช่วยดีกว่าจ้า
1 ธันวาคม 2544 03:38 น. - comment id 22145
โอ๊ย....โอ๊ย...เจ็บ...เจ็บ... จ้า.... แต่งได้มันส์ดีจริงๆ