คืนเหงา...

ปลาวาฬสีน้ำเงิน

ฟ้าช่างเหงา ดาวช่างหม่น
ฉันก็เป็นอีกคนบนโลกใบนี้
ทุกๆอย่างก็ยังเดิมๆไม่เปลี่ยนไปสักที
ก็คงมีแต่ความเหงาที่เพิ่มทวีทุกๆเวลา
ลมพัดเย็นๆ ทำให้ใจสั่น
น้ำตาหยดอุ่นๆเป็นเพื่อนฉันในวันอ่อนล้า
ฉันนั่งมองออกไปอย่างเดียวดาย และยิ้มให้กับจันทรา
ทุกอย่างบนท้องฟ้า ยังอยู่กับฉันในวันไม่มีใคร
หลับตาลงช้าๆ ตรงที่เก่าๆ
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่ายังไม่หยุดไหล
สายลมที่พัดมา ยังย้ำเตือนกับคำถามที่ว่า ต้องเหงาอีกนานเท่าไร
หรือต้องอยู่อย่างนี้ตลอดไป อยู่อย่างไม่มีใครใครสักคน
   นึกถึงเวลาที่ต้องนั่งอยู่คนเดียว ทั้งๆที่บนโลกนี้มีผู้คนมากมาย แต่ฉันกลับต้องรู้สึกว่า ฉันไม่มีใครสักคน น้ำตาที่ต้องไหลอย่างไม่มีสาเหตุ ทำให้ฉันรู้ว่าอย่างน้อยฉันก็ไม่ได้อยู่เพียงลำพัง ฉันยังมีน้ำตา ที่อยู่กับฉัน   ความเหงาเมื่อเกิดขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ทำให้ฉันคิดอะไรๆได้มากมาย  ฉันยังมีพรุ่งนี้  ที่ฉันได้แต่หวังว่ามันจะไม่เหงาเหมือนวันนี้
   ขอบคุณโลกใบนี้ และทุกส่วนประกอบ ที่ทำให้ฉันกล้าที่จะก้าวข้ามผ่านคืนเหงาที่ยาวนานดังเช่นคืนนี้ 
                                                 ปลาวาฬสีน้ำเงินบนโลกเหงาๆ