ณ ยามค่ำร่ำไห้ไร้ใครซับ แหงนหน้านับดาราพาใจไหว เธอห่างเหินเมินหมางร้างแรมไกล อีกเมื่อไรจึงกลับรับขวัญเรา รู้แล้วรสบทบาทขาดความรัก เจ็บปวดนักเหว่ว้าพาให้เหงา เคยคลอเคลียข้างกายคล้ายดั่งเงา โอ้นี้เราอ่อนแอแย่เหลือเกิน สูดอากาศปราศทิ้งสิ่งมัวหมอง น้ำที่นองอาบหน้าพาให้เขิน มือของเราไม่ซับกลับทำเมิน ยังมัวเพลินรอใครให้เช็ดกัน เลิกดีกว่าทำร้ายกายและจิต เลิกครุ่นคิดคอยใครให้โลกขัน เลิกโหยหาคนอื่นกลืนกล้ำมัน คงสักวันใจสุขปลั่งดั่งเคยเป็น