::::ห้วงค่ำของชีวิตบางคน:::::

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

ผม..เดินทางมาแต่เช้า
และนี่ก็เพิ่งเที่ยง
เขา...เดินทางมาแต่เย็นวาน
เวลานี้นั่งพักอยู่ใต้ร่มไม้ใบบางที่มีอยู่ห่างๆกันและมีไม่กี่ต้น
เขามีข้าวของพะรุงพะรังรอบกาย
สัมภาระนั้นเขาหาและหอบหิ้วมาด้วย
ผมก็มีข้าวของบ้าง
สะสมได้ไม่มากนัก
กับไม่อยากแบกรับภาระที่ไม่จำเป็น
จึงแบ่งของกินของใช้ที่เกินจะใช้ให้คนอื่นไปบ้าง
ชายคนที่ผมเห็นเขานั่งอยู่ก่อนไม่ทักทายผมหรือใครๆ
เอาแต่ซึมแล้วโฮไห้สลับกันราวบ้า
เขาคงไม่บ้า
เขาว่า
อุตส่าห์สะสมข้าวของเงินทองมาเป็นกอบเป็นหอบ
ยังไม่ได้ใช้ก็จะจากมันไปเสียแล้ว
เมียอีกก็ยังสาว
ตายไปแล้วเธอคงมีผัวใหม่
ผมได้ยินก็ยิ้ม
ผมไม่ได้หยันเขา
เขาสะอื้นแรงขึ้น
เมียสาวของเขาปลอบว่าแม้เขาตายเธอก็จะไม่มีชายอื่น ขอให้สบายใจเถิด
คนร้องก็ยังไม่มีทีท่าจะผ่อนคลายความทุกข์หัวใจ
ผมคงช่วยอะไรเขาไม่ได้
ยังไม่บ่าย
แต่ผมต้องไปต่อ
ค่ำลงผมก็คงกลับถึงเรือน
แล้วในเวลาค่ำของชีวิตล่ะ ?
ข้าวของเงินทองของผม   
อะไรอย่างอื่นที่ผมหาไว้
จะให้ผมร่ำให้ทุกข์หัวใจเสียดมเสียดายอยู่จนวาระสุดท้ายของชีวิตด้วยหรือ
ให้ผมยักไหล่เถอะ
ชีวิตที่ผ่านมามันก็ทุกข์พอแล้ว
ยังจะต้องให้ร้องไห้ระทมทุกข์ไปพร้อมการสิ้นสุดของลมหายใจด้วยเทียวหรือ
แต่อืม...นี่จะบ่ายแล้ว ใช่ไหม